Παράταση στο σήμερα για τους ολίγα έχοντες ή τους έχοντες των τίποτα. Ακόμα μια μέρα έξω στο δρόμο, στα στενά της Αθηνάς, στις παραγκουπόλεις των λόφων, γυμνοί, σχεδόν ελεύθεροι. Σώματα ασθενικά, καταπιεσμένα, διαθέσεις διπολικές, και αυτό το καλοκαίρι έχει μια πικρή γλύκα, όπως εκείνη των σιροπιαστών γλυκών που σε κερνάνε τα καλοκαίρια στα καφενεία των νησιών. Αναμνήσεις από τα καλοκαίρια των προηγούμενων ετών. Μπλε ξεγνοιασιά που η νύχτα στην Αθήνα τη συνθλίβει. Η Αθήνα είναι μια πόλη που έχει κοντά της θάλασσα και αυτό όλοι το ξεχνάνε. Φαγητό στα σκουπίδια, καροτσάκια των σούπερ μάρκετ να κουβαλάνε καλώδια και εξατμίσεις από χαλασμένα αυτοκίνητα. «Ζωή» επανέλαβε μετά από εμένα, «Ζωή». Συνέρχομαι. Αυχενικά σύνδρομα, κρίσεις πανικού, λανθάνουσες αρθρώσεις.
Τσαλακωμένα κουστούμια μπαινοβγαίνουν από τους συρμούς των τραμ. Θολοί άνθρωποι, επηρεασμένοι από την ατσαλοσύνη του καιρού που έχει ξεχάσει να μετράει σωστά τις εποχές του. Δεν είδα ποτέ κανέναν από αυτούς να περπατάνε παρέα. Μονάχα τους συναντούσα στα διαλείμματα για καφέ στις άκρες των φαγωμένων πεζοδρομίων. Μόνοι, απομυζούσαν τη Ζωή και κάπνιζαν βαριά τσιγάρα. Στην άκρη της πόλης υπάρχει μπόλικο φως. Πρέπει να φεύγεις πάντα μακριά για να αναζητήσεις την ευτυχία; Κι όλη αυτή η καταχνιά, το γκρι, όταν γυρνάς θα είναι πάντα εκεί να σε προσμένει; Μόνο ένα μαζί θα φέρει ξανά μια άνοιξη...
22°
