Ήταν Οκτώβριος του 2013, παραμονή της ανακοίνωσης της πρωτοβουλίας των «58», όταν καλεσμένοι σε σπίτι φίλης στου Παπάγου, εις εκ των παρευρισκομένων τόλμησε να πει στην αμιγώς εκσυγχρονιστική παρέα που άκουγε ΣΥΡΙΖΑ και έβγαζε φλύκταινες ότι θα πρέπει η χώρα να περάσει (και) από τα «χέρια» του Αλ. Τσίπρα. Μόνο έτσι, μας έλεγε, θα μηδενιστεί το κοντέρ, θα κλείσει ο κύκλος της μεταπολίτευσης και θα τελειώνουμε με τους μύθους. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν όλοι πέσαμε να τον φάμε, παραθέτοντας μια σειρά από επιχειρήματα γιατί η εξέλιξη αυτή θα είναι η χειρότερη δυνατή για την πορεία της χώρας.
Με καθυστέρηση 2,5 ετών αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον είχε δίκιο. Διότι, παρά τις αρνητικές συνέπειες και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα που αποδεδειγμένα έχει η διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε μόλις 5,5 μήνες έχουμε τελειώσει με τις αυταπάτες. Με βασικότερη αυτή που με έντεχνο τρόπο καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος που είναι εφικτός. Ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, όπου οι ξένοι θα μας δανείζουν και εμείς θα ξοδεύουμε αφειδώς και χωρίς κόστος. Μάλιστα, μας έλεγαν, ότι όσοι δεν ακολουθούμε αυτό τον προφανή δρόμο είμαστε, μεταξύ άλλων, προδότες, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, δοσίλογοι. Προέβλεπαν, δε, ότι το μέλλον μας είναι στο.. Γουδή, αν είχαμε γλιτώσει από τις «κρεμάλες που έρχονται».
Ήρκεσαν μόλις λίγες εβδομάδες της «πρώτης φοράς αριστερά» για να καταρρεύσουν οι μύθοι του εναλλακτικού σχεδίου, της καλύτερης διαπραγμάτευσης, αλλά και ότι οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που έχουν το μονοπώλιο στην ευαισθησία, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ηδονίζονται με το να κόβουν μισθούς και συντάξεις, να βάζουν φόρους και να καταργούν κοινωνικές υπηρεσίες. Όπως αποδεικνύεται από τη συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν ισχύει. Και αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται όχι απλώς κατώτερος των περιστάσεων, αλλά εντελώς απροετοίμαστος, χωρίς ίχνος σχεδίου, με πλήρη άγνοια του διεθνούς γίγνεσθαι. Με αποτέλεσμα να οδηγείται, θέλοντας και μη, σε μια κακή συμφωνία που βυθίζει την οικονομία σε ύφεση, που δεν έχει καμία αναπτυξιακή προοπτική, ενώ θα κάνει και μια σειρά από (μικρομεσαίες) επιχειρήσεις είτε να κλείσουν είτε να μειώσουν το εργασιακό κόστος είτε να προβούν σε μεγάλο αριθμό απολύσεων για να ανταπεξέλθουν στις παρενέργειες της συμφωνίας. Ουσιαστικά η χώρα παραμένει ημιθανής στην εντατική.
Βεβαίως, με το που βάλει ο πρωθυπουργός την υπογραφή του στη συμφωνία θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και για τον ίδιο. Όπως τα προηγούμενα μνημόνια «έφαγαν» τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, έτσι το μνημόνιο 3 που έρχεται θα «καταπιεί» σταδιακά και τον Αλέξη Τσίπρα.
Η ψήφιση, λοιπόν, της συμφωνίας θα αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τις εξελίξεις σε όλο τον πολιτικό χάρτη. Η ταχύτητα με την οποία θα γίνουν οι αλλαγές στην ελληνική κοινωνία θα εξαρτηθεί και από το πόσο έτοιμα θα είναι τα υπόλοιπα κόμματα. Έως τώρα λειτουργούν προς όφελος της κυβέρνησης. Μένει να δούμε για πόσο θα συνεχιστεί αυτό, ιδίως από τη στιγμή που είναι πρόδηλο ότι το υπάρχον σχήμα δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει τη συμφωνία που θα ψηφίσει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σχετικά σύντομα θα πάμε είτε σε α) εκλογές β) αλλαγή κυβερνητικής πλειοψηφίας γ) κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Τέταρτη επιλογή δεν βλέπω!
25°
