Μίλα μου βρόμικα: Πώς να σταματήσω τους καυγάδες με τη μαμά μου;

Αγαπητή Τζένη, το δικό μου θέμα δεν είναι αισθηματικής φύσεως. Έχω τελειώσει τις σπουδές μου και εργάζομαι τα τελευταία δύο χρόνια. Παρά το γεγονός, όμως, ότι θεωρητικά είμαι μορφωμένη και ανεξάρτητη οικονομικά επιστρέφω σε μια κακή συνήθεια της παιδικής μου ηλικίας. Κάνω ομηρικούς καβγάδες με τη μαμά μου, πολλές φορές της μιλάω με σκληρά λόγια και τη στεναχωρώ. Έχει δώσει τα πάντα για μένα και δεν της αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Όμως, με εκνευρίζει πολύ ο χαρακτήρας της. Εκείνη είναι πιο κλειστή, ενώ εγώ φουλ κοινωνική και εξωστρεφής και έρχεται αυτή η αντίθεση σε πολλά απλά θέματα της καθημερινότητας και εκρήγνυται. Περιττό να σου πω ότι όταν είμαστε αγαπημένες, είμαστε σαν ζευγάρι σε ταξίδι του μέλιτος.

Πόσο σημαντικό θέμα θίγεις, αγαπημένη, και μάλιστα δεν το έχουμε ξανασυζητήσει στη στήλη αυτή. Να τώρα, για παράδειγμα, θα ήθελα αντί για Νομική να έχω σπουδάσει ψυχολογία, για να το πιάσω το θέμα εκ των έσω. Μα δεν έχω. Άρα θα το πιάσω το θέμα ναι μεν επιφανειακά, με όλη μου τη στοργή όμως. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη σχέση στη ζωή μας, που μας καθορίζει, όσο η σχέση μητέρας - κόρης. Από αυτή τη σχέση παίρνουμε ασφάλεια και αποδοχή, όσο είμαστε μικρές, αλλά μας ακολουθεί ως πρότυπο για τις μετέπειτα διαπροσωπικές μας σχέσεις. Όσο μεγαλώνεις, όμως, αυτή η σχέση γλυκαίνει, ηρεμεί, σταματάς πια να αποζητάς την ασφάλεια και την αποδοχή από τη μητέρα σου, σταματάς δηλαδή να εξαρτάσαι για όλα από εκείνη και αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι είναι και εκείνη άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που προσπαθεί στη ζωή, όπως κι εσύ, να κάνει το καλύτερο, που μπορεί. Μεγαλώνει, ωριμάζει, κάνει λάθη, είναι άνθρωπος. Όπως εσύ κι εγώ. Έχει τις μαύρες της, τις κακοκεφιές της, φοβάται, κλαίει, είναι ευάλωτη, όπως κι εσύ. Όσο και να προσπαθεί να δρα σαν σούπερ ηρωίδα για χάρη σου, χρειάζεται κι εκείνη κάπου να χαλαρώσει και να πετάξει στην άκρη του καναπέ την κάπα της. Και τότε είναι που την αγαπάς περισσότερο. Την αγαπάς, όταν δείχνει τέλεια για πάρτη σου, αλλά και όταν δεν είναι. Στα επόμενα νεύρα σου, λοιπόν, θυμήσου το. Η μητέρα σου είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας, με άλλα βιώματα, από μια άλλη εποχή.  Καμία παρεξήγηση ή διαφωνία δεν λύθηκε με καβγά, ένταση ή φωνές. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα πια. Μεγάλωσες. Κάνε ένα βήμα πίσω και λύσ’ το με ηρεμία.