Opinion

Πώς καταλαβαίνεις από μακριά τους έξαλλους ανθρώπους

Παραμένει μυστήριο τι βρίσκουν τα όλο και πιο θυμωμένα άτομα, στα μη-θυμωμένα άτομα, και μας την πέφτουν από δίπλα

Συχνά, έχω τριγύρω μου πολύ θυμωμένους ανθρώπους: όχι μόνο ζώντας στην Αθήνα, της οποίας ο ένας στους δύο κατοίκους σκάει από θυμό, αλλά και στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή. Αφεντικά που ξεχείλιζαν από θυμό και φώναζαν τρομερά μπινελίκια. Συντρόφους, εραστές, φίλες και φίλους έξαλλους, έτοιμους να αρπάξουν φωτιά για ψύλλου πήδημα ή για πράγματα που εμένα μου φαίνονται ούτε-καν ψύλλου πήδημα. Δεν καταλαβαίνω ποτέ γιατί σκάει κάποιος, ούτε γιατί φωνάζει, ούτε γιατί χτυπιέται στα πατώματα, άπαξ και είναι άνω των πέντε ετών.

Στη Γουικιπίντια ο θυμός ορίζεται ως «έντονο συναίσθημα πάθους, προκαλούμενο από ταραχή, προσβολή ή άρνηση. Αποτέλεσμα είναι η αντεκδίκηση (που μπορεί να καταλήξει σε μοιραίο) ή η σιωπή. Κίνητρο του θυμού είναι η αίσθηση κινδύνου, η συμβολική απειλή της αυτοεκτίμησης ή της αξιοπρέπειας που φέρνει το άτομο σε κατάσταση συναισθηματικής εγρήγορσης. Οι θυμωμένοι ζητούν/απαιτούν δικαιοσύνη, αποδοχή, συμφωνία. Όταν δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις τους, γίνονται θυμός».

Μάλλον δεν έχω υψηλές απαιτήσεις γιατί θυμώνω δύσκολα: Θύμωσα κάποτε με γκόμενο όταν έμαθα ότι την έπεσε σε κολλητές/τούς μου αλλά μου πέρασε, και θύμωσα με άλλο γκόμενο που με κεράτωσε, και επίσης μου πέρασε (τον κεράτωσα μετά). Θύμωσα με κάτι αφεντικά που μου έφαγαν λεφτά, οκέι, όπως όλος ο κόσμος, σιγά μη σκάσω.

Από την άλλη, όλες οι τηλεπερσόνες έχουν στα προσωπικά σάιτ τους εκτενή άρθρα περί θυμού, από επιστήμονες, τσαρλατάνους, άλλες τηλεπερσόνες, ψυχολόγους και φρικτούς νοικοκυραίους, άρα είναι της μόδας το αίσθημα, επειδή πολύς κόσμος αρπάζεται μαλλί με μαλλί.

Σκαλίζω το μυαλό μου για στιγμές φρικτού θυμού· όχι, δεν μου χρώσταγε η ζωή ώστε να αισθάνομαι βαθιά παρεξήγηση απέναντί της, δεν με νοιάζει να συμφωνούν μαζί μου οι άλλοι (σκορδοκαΐλα), δεν μαλώνω για πολιτικά, δεν παρεξηγούμαι εύκολα, δεν βρίζω όταν μου παίρνουν τη σειρά (φωνάζω «Ούου!», αλλά με περιφρόνηση, όχι με θυμό). Βράζω σε δημόσιες υπηρεσίες όταν δεν καταλαβαίνω Χριστό, χωρίς να είναι θυμός το συναίσθημα αφού δεν εμπεριέχει πάθος – είναι βρασμός ως αποτέλεσμα της ασυνεννοησίας, της βαθιάς κατάπληξης που προκαλεί η γραφειοκρατία σε έναν ακόμα ανύποπτο άνθρωπο. Ο θυμός είναι προϊστορικό συναίσθημα, όχι με την έννοια ότι είναι ντεμοντέ, αλλά με την έννοια ότι έχει μακριά ιστορία.

Ο θυμωμένος άνθρωπος:

Ουρλιάζει όταν του παίρνουν τη θέση πάρκινγκ: η θέση πάρκινγκ σήμερα είναι το αντίστοιχο με το μαμούθ που σκότωνε ο Άλφα Νεάντερταλ και σφαζόταν με τον Βήτα όταν του έκλεβε ένα μπούτι (μια και ήταν ζόρικο να του κλέψει ολόκληρο το μαμούθ – και ποιος θα το έτρωγε, άλλωστε;)
Ουρλιάζει όταν τα πράγματα δεν γίνονται ακριβώς όπως τα θέλει. Παρόλο που τα πράγματα γενικά γίνονται όπως θέλουν τα ίδια τα πράγματα, κι όσο πιο νωρίς το πάρεις απόφαση, τόσο λιγότερο σκας.
Ουρλιάζει όταν οι υπάλληλοι δεν κάνουν ακριβώς ό,τι θα έκανε ο ίδιος. Σόρι αλλά οι δουλειές θα βούλιαζαν με μεγαλύτερη ταχύτητα αν γινόταν το δικό του, μια και τα αφεντικά γενικά δεν έχουν καμία επαφή με τη βάση – το λέει κι ο Μαρξ που ξέρει από μανέστρα.
Ουρλιάζει όταν οι συνεργάτες του δεν κάνουν ακριβώς ό,τι θα έκανε ο ίδιος, ή όταν τα παιδιά του δεν κάνουν ακριβώς αυτό που θα έκανε ο ίδιος, αν ήταν παιδί, που όμως δεν υπήρξε ποτέ/δεν έχει ανάμνηση. Ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον (θυμωμένο) υπάρχει σωτηρία, απλώς οι συνεργάτες γυρνάνε σπίτια τους και τη γλιτώνουν, ενώ τα παιδιά θα τον φάνε στη μάπα μέχρι να κλείσουν τα δεκατέσσερα (χρόνια) ώστε να τον σιχτιρίζουν και αυτά με τη σειρά τους.
Ουρλιάζει όταν ο/η φίλος/η δεν στέκει στο ύψος των περιστάσεων: αργεί, δεν έχει λεφτά να κεράσει όταν είναι η σειρά του/της, δεν παίρνει ένα δώρο της προκοπής, κάνει σεξ με άτομο που δεν είναι κοσέρ, λέει «θα έρθω» και δεν έρχεται κ.λπ. Μόλις θυμήθηκα μάλιστα ότι έχω μετρίως θυμώσει με φίλη που δεν ήρθε σε εκδήλωση, αλλά ξεθυμώνω αμέσως – έχω δουλειές.
Ουρλιάζει όταν κάποιος άλλος τον κλείνει με το αμάξι, όταν τον σκουντάνε στο λεωφορείο, όταν τον χρεώνουν πολλά λεφτά (π.χ. υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και τέτοια), όταν ο λογαριασμός είναι άουτ-οφ-δις-γουόρλντ, όταν η εξυπηρέτηση είναι μέτρια, όταν τον/την κερατώνει η/ο σύντροφος...
Στο κέρατο τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, ο θυμωμένος άνθρωπος, είναι το αντίστοιχο του να έχει μαγειρέψει το μαμούθ με τα κρεμμυδάκια εκατό ώρες ο Άλφα και να του το τρώει κρυφά ο Βήτα, αυτός ο άθλιος. Ο Άλφα βλέπει το άδειο τσουκάλι (ή τα κέρατά του) και ξεσπάει σε ορυμαγδό. Μα είναι τρελή δουλειά να ξεπουπουλήσεις ολόκληρο μαμούθ, ας δείξουμε κατανόηση. (Στο ίδιο πνεύμα, είναι παλούκι να φτιάξεις σχέση με άτομο Χ, εσύ το άτομο ‘Αλφα, και να έρθει μετά το άτομο Βήτα να σου μαγαρίσει το άτομο Χ, ενώ εσύ δεν έχεις καν στο μυαλό σου, ως ντιβερτιμέντο, το περαστικό άτομο Ωμέγα, ας πούμε, ώστε να πνίξεις τον πόνο σου. Αυτό είναι εκτός θέματος όσον αφορά τον θυμό, αλλά μπορεί να ουρλιάξει κάποιος πάρα πολύ περί κεράτου, εκτός που μπερδεύεται επειδή μπαίνει στη μέση ένα ράντομ άτομο Ωμέγα, που κανένας δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του. Το οποίο Ωμέγα, αν δεν ούρλιαζε το άτομο Άλφα, μπορεί μέχρι και να του γυάλιζε, αλλά δε βαριέσαι).

Παραμένει μυστήριο τι βρίσκουν τα όλο και πιο θυμωμένα άτομα, στα μη-θυμωμένα άτομα, και μας την πέφτουν από δίπλα. Φανταστείτε όμως πόσο σκατά θα ήταν η ζωή στην Αθήνα αν, όχι μόνον ο ένας, αλλά και οι δύο στους δύο, ήταν σε έξαλλη κατάσταση...