Τα παράλογα και κοινά χαρακτηριστικά σε επιτυχημένες αμερικανικές κι ελληνικές τηλεοπτικές σειρές, από το σενάριο μέχρι τα σκηνικά τους.
Συμβαίνουν και στις ελληνικές σειρές, αλλά στις αμερικάνικες, δίνουν ρέστα τα πράγματα που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Έστω κι αν κάνουν καλύτερη τη ζωή μας σε καιρούς πανδημίας, οι σειρές έχουν πολλά κοινά και παράλογα χαρακτηριστικά:
Οι επισκέψεις γίνονται στα καλά του καθουμένου. Χτυπάει η πόρτα, το ανυποψίαστο άτομο ανοίγει χωρίς να ρωτήσει ποιος είναι λες και παίζει στο «Seinfield», στα «Φιλαράκια» ή σε αθώο σίτκομ της δεκαετίας του 1990. Το άλλο άτομο που στέκεται απ'έξω, μπαίνει στο σπίτι, έτσι, ξερά. Λες κι είναι το χωράφι του μπάρμπα του.
Δεν έχει προηγηθεί τηλεφώνημα. Το άτομο που ανοίγει δεν ρωτάει «για δεν με πήρες ρε μλκ να κάνω τουλάχιστον ένα μπιντέ;»
Επειδή η πόρτα είναι σε τεράστια σπιτάρα σε προάστιο του Πίτσιμπουργκ, του Λος Άντζελες, της Νέας Υόρκης ή άλλης μυθικής αμερικάνικης πόλης, η πόρτα λέμε βγάζει κατευθείαν στην κουζίνα ή στο σαλόνι. Δεν υπάρχει δηλαδή εξώπορτα, η πόρτα είναι μία, ΚΑΙ εξώπορτα, μάλιστα έχει απ'έξω χαλάκι και γλάστρα στο πλάι, κάτω από την οποία όλοι βάζουν το δεύτερο κλειδί. Ήμαρτον.
Κανένας στην Αμερική δεν έχει ακούσει για εγκληματικότητα; Αναρωτιέται ο θεατής. Και όχι δεν έχει ακούσει διότι κανένας (στις σειρές) δεν κλειδώνει καμία πόρτα. Έρχεται η ξαδέρφη ή η θεία της οικογένειας και ανοίγει την πόρτα στα μούτρα τους. Όπως και ο ντέντεκτιβ, ο αστυνομικός, ο πυροσβέστης, ο γείτονας, ο μανιακός δολοφόνος με το πριόνι, ο κάθε μουρλός. Απορεί ο θεατής πώς δεν τους έχουνε φάει λάχανο τους οικοδεσπότες μέχρι τώρα.
Τα σπίτια είναι θεόρατα, με υπερσύγχρονες κουζινάρες και απαραίτητα ένα μηχάνημα που φτιάχνει σμούθι ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΙΧ. Τα αθόρυβα μίξερ για σμούθι είναι εφεύρεση των σειρών, δεν εξηγείται αλλιώς.
Οι θεόρατες κουζίνες έχουν πάντα έτοιμο φρέσκο καφέ στην καφετιέρα, για όποιον ξέμπαρκο σκάει μύτη από το πουθενά. Έχουν μια (ξεκλείδωτη) πίσω πόρτα, με γυάλινο τζαμάκι, σε περίπτωση που άλλος εγκληματίας θέλει να μπει και να σβερκώσει το αθόρυβο μηχάνημα που φτιάχνει σμούθι.
Οι κουζίνες δεν έχουν άπλυτο πιάτο ούτε για δείγμα, κανένα καλώδιο δεν κρέμεται από ράφι, δεν υπάρχει κουζινόχαρτο, βετέξ ή σφουγγαράκι και οι νεροχύτες λάμπουν. Όπως και τα πάντα, εκτός αν πρόκειται για τζάνκι (βλέπε: πιο κάτω)
Τα σπίτια έχουν μπροστά τους κάτι άψογα καταπράσινα γκαζόν και θάμνους ή φυτά που τριμάρονται από μόνα τους, είναι θαύμα το πόσο καλά κρατιούνται. Μόνον αν ο κηπουρός κάνει σεξ με τη νοικοκυρά, πράγμα που συνέβαινε σε παλιότερες σειρές και δεν ξέρουμε γιατί έχει κοπεί αυτό το χούι, μόνον τότε εμφανίζεται ο κηπουρός. Αλλιώς κάθεται σπίτι του και βλέπει σειρές.
Τα σπίτια είναι πάντα στην τρίχα, ακόμα κι όταν έχουνε τρία-τέσσερα παιδιά και οι γονείς εργάζονται αμφότεροι, πράγμα σπάνιο (να εργάζονται και οι δύο γονείς σε οποιαδήποτε πόλη της Αμερικής την τελευταία πενταετία). Η μαμά λέει «το ντίνερ είναι έτοιμο!» και σερβίρει περιποιημένα πιάτα, ενώ ούτε που έχει πάει να ψωνίσει, πόσο μάλλον να μαγειρέψει η ακαμάτρα. Ποιος έχει φρέσκο μαρούλι σπίτι του κάθε μέρα για να φτιάξει τεχνικολόρ σαλάτα, αν δεν είναι σε σειρά; Κανένας.
Όποιος/α ανοίγει την πόρτα στον επισκέπτη/σίριαλ-κίλερ, είναι στην τρίχα, όχι παίζουμε: φοράει ρούχα εξόδου ή/και γάμου, πολλές φορές κοστούμι ή ταγιέρ, οι γυναίκες είναι με ψηλά τακούνια, με καλσόν, με βλεφαρίδα κάγκελο, με κουάφ και μαλλί ανανά ή ντερέκι (ανάλογα τη σειρά), με όλα τους τα μπιζού, ακόμα κι όταν είναι διακριτικά. Κανείς δεν ανοίγει την πόρτα όπως οι κανονικοί άνθρωποι, δηλαδή με τρύπια φόρμα, με μαλλί τζίβα, με το μάτι στο γόνατο, με μπλουζάκι ξεθωριασμένο γκρι-μπεζ-πρώην-άσπρο που έχει κάτι λεκέδες κέτσαπ, πόσο μάλλον με στραβοπατημένη παντόφλα, ή με άσπρη-μπεζ κάλτσα και μαύρη σαγιονάρα, χειμώνα καιρό.
Αλλάζουν συνέχεια ρούχα όλοι, ενώ βρίσκονται μέσα στο σπίτι, και ποτέ δεν αναγνωρίζεις μια ζακέτα ή μια νυχτικιά. Άρα έχουν πάρα πολλές και κάποιος βάζει αθέατα, αθόρυβα πλυντήρια-στεγνωτήρια όλη την ώρα.
Αν υπάρχει ένα άτομο το οποίο είναι τζάνκι, τα παραπάνω ανατρέπονται: η πόρτα του χάσκει ανοιχτή, μένει άλλωστε σε διαμέρισμα κι έτσι καταλαβαίνουμε και οι πιο χαζοί από εμάς ότι πρόκειται για τζάνκι, έχει στάνταρ μια κουρτίνα-που-κάνει-κοιλιά κάπου, η κουζίνα του είναι σκατά και το σαλόνι είναι γεμάτο άδεια κουτιά μπίρας και πίτσας. Συμπεραίνεις ως θεατής ότι όχι μόνον ο μέσος Αμερικανός αλλά κυρίως ο τζάνκι ζει με πίτσες και μπίρες. Συχνά βρίσκεται σκοτωμένος, για να μάθει να μην κρεμάει σωστά την κουρτίνα του.
Ο θετικός ήρωας, αυτός που μένει στη σπιτάρα με τη γυναίκα με τις πολλές ζακέτες και τα πεντακάθαρα παιδιά, είναι τίμιος, ηθικός, ακέραιος και φοράει σιδερωμένα πουκάμισα. Πουθενά δεν γίνεται νύξη για το ποιος τα σιδερώνει, πόσα πουκάμισα έχει (άπειρα!) ή πώς παραμένει ηθικός, ακέραιος κ.λπ., και κυρίως γυμνασμένος-φέτες, ενώ η τράπεζα ή άλλος ενδιαφερόμενος απειλεί να του πάρει το σπίτι.
Τα έφηβα παιδιά δεν έχουν ποτέ σπυράκια. Θα πείτε, αυτό σε πείραξε; Εδώ οι μαμάδες δεν έχουν άσπρη ρίζα, ούτε σεσουάρ, πόσο μάλλον κομμώτρια, οι μπαμπάδες δεν έχουν αξυρισιές/μπάκες/καράφλες, οι πόρτες δεν έχουν κλειδαριές και τα τζάνκια δεν έχουν πόρτες. Ο κόσμος της μέσης αμερικάνικης σειράς είναι άψογος, καθαρός, τακτοποιημένος και όμορφος, ακόμα κι όταν είναι αστυνομική ή μεταφυσική η σειρά, ακόμα και όταν διαπράττονται χοντρά εγκλήματα πέρα-δώθε με φρικτούς τρόπους. Οι τίμιοι είναι τόσο τίμιοι που χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, τα σπίτια, ρούχα και αυτοκίνητα είναι ολοκαίνουργια, οι νεροχύτες αστράφτουν και η Αμερική φαίνεται στα μάτια του καρμίρικου Τρίτου Κόσμου η Χώρα της Επαγγελίας.
Πέρα από αυτού του τύπου τις σειρές όμως… έχουν επιτυχία και οι σειρές με βρωμερούς πολεμιστές, μάγους, μάγισσες, θρόνους, πρίγκιπες, ελάφια και κυρίως άτομα σαν τον Χένρυ Καβίλ, που δεν σε νοιάζει ποιος σιδερώνει τα ρούχα του, κυρίως όταν τα πετάει για να πάρει αέρα...
22°
