Κάθεσαι οκλαδόν πάνω στον χωμάτινο δρόμο. Είναι ακριβώς το σημείο όπου συναντώνται η μυωπία η πρεσβυωπία, η ξηροφθαλμία, όλα μαζί!
Σχόλιο για τη συμπεριφορά των ανθρώπων μετά από κάποια ηλικία. Συμπάσχουμε με τους ήρωες της Μεθόδου Κομίνσκι, στη σειρά του Netflix
Ο άνθρωπος φτάνει σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί συναντώνται η μυωπία, η πρεσβυωπία, ο αστιγματισμός και η ξηροφθαλμία. Όλα μαζί. Με διαφοροποιήσεις ή εξαιρέσεις. Σε αυτό το σταυροδρόμι ο άνθρωπος κάθεται οκλαδόν, έτσι τυχαία, πάνω στον χωμάτινο δρόμο. Παίρνει δυνάμεις, όποιο δρόμο κι αν διαλέξει, μια ή άλλη, αναγκαστικά θα περάσει κι από τους υπόλοιπους. Ούτε λίγο ούτε πολύ θα κάνει και το χάκινγκ του και το τρέκινγκ του. Με πόνο στα γότανα και στη μέση. Και θα ανέβει ψηλά. Στο δικό του μίνι Έβερεστ, εισπνέοντας ζωογόνο οξυγόνο. Φευ, ο μεσήλικας έχει αρχίσει ήδη να κατεβαίνει έστω και σιγά-σιγά την πίσω πλευρά του λόφου.
Και από εκεί σοφότερος παρατηρεί ότι χωρίς κολλύριο με υαλουρονικό, το μάτι του δεν δροσίζεται και δεν ξεκουράζεται μετά από πολλές ώρες στον υπολογιστή.
Συμπάσχει με τους ήρωες της Μεθόδου Κομίνσκι, σειρά στην πλατφόρμα Νέτφλιξ, όπου το να μιλάς για την ακράτεια, τον προστάτη και το σεξ, όπως ήταν κάποτε, δεν αποτελεί ταμπού. Οι ήρωες με πρώτο και καλύτερο τον Μάικλ Ντάγκλας είναι 75 ετών, κάνουν έρωτα ή το παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω. Χαρακτήρες κάποιας ηλικίας. Αλλά εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα ’ρθεις, θα μπορούσε να πει κάλλιστα ο έτερος τον πρωταγωνιστών, ο Άλαν Άρκιν.
Τι κάνει ο άνθρωπος στα σταυροδρόμια και στους λόφους του. Απολαμβάνει αγαπημένους συμπολίτες να τοποθετούν στο σημείο του εμβολιασμού κέρματα, ή άλλα μεταλλικά αντικείμενα. Όπως είναι γνωστό, το ανθρώπινο σώμα γίνεται κάτι σαν τον Magneto των Xmen. Μεσήλικες σούπερ ήρωες. Προτιμώ τη Mystique, είναι πιο σέξι.
Οι αγωνίες, δεν λέω, είναι πολλές. Και γίνονται αμμόβουνα με τη ζέστη.
Και είναι άλλες τόσες οι φοβίες για το άγνωστο. Για το τώρα και για το αύριο. Ένας εξορκισμός με γιόγκα, σπίνιγκ, καλό δροσερό κρασί, κολύμπι, όμορφα μαγιό και ακόμα ωραιότερα καλυπτικά καφτάνια θα ήταν ό,τι πρέπει. Βόλτες και έρωτες καλοκαιρινούς, ό,τι βαφτίζει κανείς έρωτα. Από ένα ηλιοβασίλεμα, ένα τζιπ τζάγκουαρ με πινακίδες Μονακό (για το πριγκιπάτο, όχι για το αυτοκίνητο) έως μια φανταστική πίτσα. Καινούριες γεύσεις, καινούρια πρόσωπα, καινούριες φωνές. Καμιά φορά το καινούριο μπορεί να είναι το παλιό που επανασυστήνεται που τολμά να αλλάξει. Ή που εσύ τολμάς να το αλλάξεις και να αλλάξεις.
Μια ακόμα καταγγελία του αμερικανικού συστήματος που μέχρι προσφάτως ήταν εντελώς σάπιο και που παραμένει προβληματικό
Το θετικό είναι ότι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το τσιπάκι, που μας έχουν «εμφυτεύσει» όπως λένε αυτοί που «ξέρουν», και ακόμη καλύτερα το GPS που μας έχουν «εγκαταστήσει», και να προχωρήσουμε ζωηρά και με κέφι σε επανακαθορισμό διαδρομής. Και με σήμα καμπάνα.
Συζητιέται πολύ το «γιατί δεν έφυγε» η κοπέλα πριν την σκοτώσει ο σύζυγος, και «γιατί δεν φεύγουνε» γενικά οι γυναίκες από τον κακοποιητή τους.
