9 διάσημες γυναίκες μιλούν για την κατάθλιψη

Άγχος και κατάθλιψη. Λέξεις συνυφασμένες τόσο πολύ με τη σύγχρονη ζωή που, ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν συνδεθεί με την καθημερινότητά μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη πάσχουν από αυτές τις διαταραχές και πολλοί μπορεί να μην το καταλαβαίνουν καν. Ειδικά οι γυναίκες έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους άντρες, να διαγνωστούν με άγχος ή κατάθλιψη στη διάρκεια της ζωής τους.

Το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές διαταραχές είναι ακόμα τόσο έντονο στον σημερινό κόσμο, ώστε πολλοί άνθρωποι να υποφέρουν σιωπηλά χωρίς να το μοιράζονται.

Μία επιβαρυμένη κατηγορία λόγω της δημόσιας εικόνας τους είναι οι επώνυμοι. Υπάρχουν όμως και αρκετοί από αυτούς τολμούν και να μιλήσουν για το συγκεκριμένο πρόβλημα και αυτό είναι ένα γενναίο βήμα προς την αντιμετώπισή του. Μία βόλτα στο διαδίκτυο, μπορεί να σου δείξει εκατοντάδες περιπτώσεις γνωστών ονομάτων από όλους του χώρους που ανοίγονται και το εξομολογούνται.

Παρακάτω, μερικές διάσημες γυναίκες που αντιμετώπισαν άγχος και κατάθλιψη και εξηγούν πώς το διαχειρίστηκαν:

Zendaya
“Είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα με το άγχος. Μου συνέβαινε μόνο όποτε τραγουδούσα ζωντανά και όχι όταν χόρευα ή έκανα κάτι άλλο στις εμφανίσεις μου. Και αυτό ξεκίνησε από μία άσχημη εμπειρία που είχα όταν τραγούδησα στο σόου της Ellen DeGeneres, το 2013. Δεν ήταν και από τις καλύτερες ερμηνείες μου και αυτό δεν το ξεπέρασα ποτέ. Από τότε είχα πολύ έντονες κρίσεις άγχους… αλλά κατάφερα να βρω έναν τρόπο για να το “θάβω”. Προσπαθούσα να συγκεντρώνω την ενέργειά μου σε άλλα πράγματα, όπως το να παίζω σε ταινίες.  Χρειάστηκε χρόνο αλλά σιγά σιγά απέκτησα και πάλι αυτοπεποίθηση και μπόρεσα να ξαναβγώ στη σκηνή και να τραγουδήσω ζωντανά.  Ευτυχώς, όταν τραγούδησα το “Let Me Love You” με τον Mario στην εκπομπή Greatest Hits, πήγε πολύ καλά. Ήταν βέβαια λίγο δοκιμασία για τα νεύρα μου, αλλά ήταν cool. Μερικές φορές πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω για να σταματάς όλα όσα σε στρεσάρουν.”
(Αυτά έγραφε στην εφαρμογή της τον Φεβρουάριο του 2017)

---

Emma Stone
“Την πρώτη μου κρίση πανικού την είχα πριν πάω στη δευτέρα δημοτικού. Ήταν πραγματικά κάτι πολύ τρομαχτικό που με συγκλόνισε · ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι και εντελώς ξαφνικά ήμουν σίγουρη ότι το σπίτι είχε πιάσει φωτιά και θα καιγόταν ολόκληρο. Καθόμασταν στο δωμάτιο της φίλης μου και, φυσικά, το σπίτι δεν καιγόταν – αλλά όλα μέσα μου μού έλεγαν ότι πρόκειται να πεθάνουμε. Άρχισα να μην μπορώ να πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου. Είχα ένα πολύ βαθύ άγχος αποχωρισμού από τη μητέρα μου… Ειλικρινά πιστεύαμε ότι ποτέ πια δεν θα μπορούσα να βγω από το σπίτι για να πάω κάπου. Πώς θα πήγαινα στο κολλέγιο; Πώς θα μπορούσα να κάνω όλα όσα θα έκανα με μία φίλη μου στο σπίτι της, όταν δεν άντεχα να βρίσκομαι εκεί ούτε πέντε λεπτά;… Είναι θεραπευτικό το να μιλάω απλώς για αυτό, να το αποδέχομαι και να καταλαβαίνω ότι είναι ένα μέρος του εαυτού μου, αλλά δεν είμαι μόνο αυτό.  Και αν αυτό μπορεί να βοηθήσει κάποιον… αν μπορώ να κάνω ο,τιδήποτε λέγοντας απλώς και μόνο “Έι, σε καταλαβαίνω, είμαι κι εγώ μαζί σου, μπορείς ακόμα να βγεις έξω και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και να δημιουργήσεις αληθινά σπουδαίες σχέσεις και επαφές”, τότε ελπίζω να μπορώ να το κάνω.”
(Από ομιλία της σε ένα ινστιτούτο παιδικής ψυχολογίας Child Mind Institute, τον Οκτώβριο του 2018)

---

Πριγκίπισσα Diana
“Δεν ήμουν καλά, είχα επιλόχειο κατάθλιψη, κάτι για το οποίο ποτέ κανένας δεν μιλάει… Και αυτό από μόνο του είναι μία δύσκολη περίοδος. Ξυπνάς το πρωί και έχεις αυτό το αίσθημα ότι δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, νοιώθεις ότι όλοι σε παρεξηγούν, και γενικά νοιώθεις πολή πολύ άσχημα… Ίσως να ήμουν το πρώτο πρόσωπο σε αυτή την οικογένεια που είχε ποτέ κατάθλιψη ή έστω εκδηλωνόταν με δάκρυα. Και προφανώς αυτό ήταν αποθαρρυντικό γιατί, αν είναι κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί, πώς το αντιμετωπίζεις;… Έδινε σε όλους την ευκαιρία να κολλήσουν μία νέα ταμπέλα – η ασταθής Νταϊάνα, η ψυχικά ανισόρροπη Νταϊάνα. Και δυστυχώς αυτό φαίνεται να με ακολουθούσε ποτέ λίγο και πότε πολύ, μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Όταν κανένας δεν σε ακούει ή νοιώθεις ότι δεν σε ακούει κανένας, πολλά πράγματα αρχίζουν και συμβαίνουν. Για παράδειγμα, έχεις τόσο πολύ πόνο μέσα σου ώστε προσπαθείς να πληγώσεις τον εαυτό σου εξωτερικά γιατί χρειάζεσαι βοήθεια, αλλά είναι η λάθος βοήθεια αυτή που ζητάς. Οι άνθρωποι γύρω σου νομίζουν ότι προσποιείσαι ή ότι ζητάς την προσοχή τους, και αυτό το πιστεύουν γιατί είσαι στα media όλη την ώρα, ότι έχεις όση προσοχή θέλεις. Στ’ αλήθεια όμως ζητούσα βοήθεια γιατί ήθελα να γίνω καλύτερα και να προχωρήσω μπροστά, να συνεχίσω το καθήκον μου και τον ρόλο μου σαν σύζυγος, μητέρα και πριγκίπισσα της Ουαλίας.  Έτσι λοιπόν, ναι, είχα στραφεί εναντίον του εαυτού μου. Δεν μου άρεσε ο εαυτός μου, ντρεπόμουν γιατί δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στις πιέσεις.”
(Από συνέντευξη στο BBC1, 1995)

---

Cara Delevingne
“Πρόκειται για ένα θέμα για το οποίο δεν ανοίγομαι, αλλά είναι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Ξαφνικά με είχε χτυπήσει ένα τεράστιο κύμα κατάθλιψης και άγχους και αυτολύπησης, όπου τα συναισθήματα ήταν τόσο οδυνηρά ώστε χτυπούσα το κεφάλι μου σε ένα δέντρο ή προσπαθούσα να πέσω αναίσθητη. Ποτέ δεν κόπηκα αλλά έξυνα το δέρμα μου σε βαθμό να τρέξει αίμα. Το μόνο που ήθελα ήταν να βγω από την ύλη και να έρθει κάποιος να με αρπάξει και να με βγάλει κάπου μακρυά… Σκεφτόμουν ότι αν ήθελα να γίνω ηθοποιός θα έπρεπε πρώτα να τελειώσω το σχολείο, αλλά ήμουν σε μία κατάσταση που δεν μπορούσα να σηκωθώ το πρωί. Το χειρότερο είναι ότι το ήξερα πως ήμουν τυχερή και πάλι όμως καλύτερα να ήμουν νεκρή… Ένοιωθα τόσο ένοχη που είχα αυτά τα συναισθήματα, είναι ένας πολύ βίαιος κύκλος, σαν να σου λέει κάποιος, πώς τολμάς να νοιώθεις έτσι; Γι’αυτό λοιπόν κι εσύ απλώς επιτίθεσαι στον εαυτό σου ακόμα περισσότερο.”
(Από συνέντευξη στη Vogue, Ιούλιος 2015)

---

Ariana Grande
“Είμαι πολύ ανοιχτή στην τέχνη μου, το ίδιο και στα μηνύματα που παίρνω και μιλώ με τους θαυμαστές μου απευθείας, θέλω να τους στηρίζω, γι’αυτό και μοιράζομαι με τον κόσμο πράγματα που ξέρω ότι θα τους κάνει να νοιώσουν καλύτερα αν γνωρίζουν ότι κι εγώ έχω περάσει τα ίδια. Υπάρχουν όμως και πολλά πράγματα που περνάω σε καθημερινή βάση που δεν θέλω να τα μοιράζομαι μαζί τους, γιατί είναι δικά μου. Το ξέρουν όμως αυτό. Μπορούν κυριολεκτικά να το δουν στα μάτια μου. Το καταλαβαίνουν πότε είμαι αποσυντονισμένη, πότε είμαι χαρούμενη, πότε είμαι κουρασμένη. Είναι μία παράξενη σχέση που έχουμε. Είμαστε σαν τον γαμω-E.T. και τον Elliott. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά και δεν ξέρω τι να πω για μένα στον ίδιο μου τον εαυτό, πολύ περισσότερο τι να πω στον κόσμο. Βλέπω τον εαυτό μου στη σκηνή, σαν αυτήν τη γυαλιστερή, τέλεια στη δουλειά της καλλιτέχνιδα και μετά, σε κάτι τέτοιες καταστάσεις (κατάθλιψης), είμαι σαν ένα μικρό, παρανοημένο πλάσμα που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Παίζει να είμαι το πιο τυχερό κορίτσι στον κόσμο, αλλά σίγουρα και το πιο άτυχο. Βαδίζω επάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να τα βρω με τον εαυτό μου και να μην επιτρέψω σε όλα όσα πέρασα να με καταθλίβουν πριν να είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω και παράλληλα να ευγνωμονώ για όλα όσα ωραία πράγματα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου και να μη νοιώθω φοβισμένη ότι θα τα χάσω, γιατί το ψυχολογικό τραύμα μου λέει ότι τότε, θα τα χάσω, καταλαβαίνεις τι εννοώ;”
(Από συνέντευξη στη Vogue, Ιούλιος 2019)

---

Kate Moss
“Είχα μία νευρική κατάρρευση όταν ήμουν 17 ή 18, όταν έπρεπε να φωτογραφηθώ με τον Marky Mark από τον Herb Ritts. Δεν ένοιωθα καθόλου ότι είμαι ο εαυτός μου. Ένοιωθα πολύ άσχημα να ποζάρω αγκαλιά με αυτόν τον σφίχτη. Δεν μου άρεσε. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι για δύο εβδομάδες. Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Πήγα στο γιατρό και μου είπε, “Θα σου δώσω λίγα Βάλιουμ” και η (φωτογράφος και διαφημίστρια) Francesca Sorrenti, ευτυχώς, είπε “Δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρεις αυτά.” Ήταν απλώς άγχος. Κανένας δεν σε προσέχει στα ψυχολογικά σου. Υπάρχει αυτή η θηριώδης πίεση να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Ήμουν πραγματικά μικρή και πήγαινα να δουλέψω με τον Steven Meisel. Ήταν πολύ παράξενο — μία τεράστια λιμουζίνα να έρχεται για να σε πάρει από τη δουλειά. Δεν μου άρεσε. Αλλά ήταν η δουλειά μου, έπρεπε να την κάνω.”
(Από συνέντευξη στο Vanity Fair, Οκτώβριος 2012)

---

Miley Cyrus
“Η κατάθλιψη είναι ένα θέμα για το οποίο ο κόσμος δεν θέλει να μιλάει. Γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουν να μιλούν για αυτό – ότι είναι οκέι το να νοιώθεις λυπημένη. Πέρασα μία περίοδο που ήμουν πραγματικά σε κατάθλιψη. Για παράδειγμα, κλειδωνόμουν στο δωμάτιό μου και ο μπαμπάς μου αναγκαζόταν να σπάει την πόρτα. Μεγάλο ρόλο έπαιζε το ότι είχα πολύ άσχημο δέρμα και ένοιωθα πραγματικά ότι θα μου έκαναν μπούλινγκ γι’αυτό. Ποτέ όμως δεν ένοιωσα κατάθλιψη επειδή κάποιος με έκανε να νοιώσω έτσι, ήμουν απλώς καταθλιπτική. Ο καθένας μας μπορεί να νοιώσει καλύτερα μιλώντας σε κάποιον. Είμαι ο μεγαλύτερος εχθρός των φαρμάκων αλλά κάποιοι άνθρωποι τα χρειάζονται, και υπήρξε μία εποχή που και εγώ τα χρειαζόμουν. Πολύς κόσμος θεωρεί την κατάθλιψή μου σαν ένδειξη αγνωμοσύνης εκ μέρους μου αλλά δεν είναι αλήθεια — δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό. Δεν κρατάω πολλά μέσα μου και η φύση μου το έδωσε αυτό, έτσι μπορώ να βοηθήσω τον κόσμο λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιοι που δεν είναι στ’αλήθεια ή να νοιώθουν υποχρεωμένοι να υποδύονται τους ευτυχισμένους. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ψεύτικη ευτυχία.” 
(Από συνέντευξη στο Elle, Απρίλιος 2014)

---

Kristen Stewart
“Ανάμεσα στην ηλικία των 15 και 20, ήταν πραγματικά πολύ έντονο. Ήμουν συνεχώς αγχωμένη. Ήμουν κάπως control freak. Αν δεν ήξερα το πώς θα εξελιχθεί μία κατάσταση, κατάφερνα και αρρώσταινα ή κλειδωνόμουν μέσα ή ένοιωθα τέτοιο μπλοκάρισμα που ήταν πραγματικά εξουθενωτικό… Από κάποιο σημείο και μετά όμως, απλώς αφήνεσαι στη ζωή να κυλήσει όπως πάει. Επιτέλους το κατάφερα και παίρνω τόσα πολλά από αυτά που μου δίνει η ζωή. Έζησα πολύ σκληρή ζωή για τόσο μικρή ηλικία, εγώ το έκανα αυτό στον εαυτό μου -αλλά κατάφερα και βγήκα στην άλλη άκρη του τούνελ όχι πιο σκληρή αλλά πιο δυνατή. Έχω αποκτήσει την ικανότητα να επιμένω, κάτι που δεν είχα στο παρελθόν. Είναι σαν να τρως τα μούτρα σου άσχημα και την επόμενη φορά που σου συμβαίνει, να λες, α ναι; ωραία, έχω ξαναφάει τα μούτρα μου.”
(Από συνέντευξη στο Marie Claire, Αύγουστος 2015)

---

Susan Sontag
“Η κατάθλιψη είναι μελαγχολία χωρίς τη γοητεία της – τη ζωντάνια, τις κρίσεις”.
(Από το βιβλίο “Η Νόσος ως Μεταφορά”, 1978)