Απεταξάμην τον… Ακατανόμαστο

Πολλά βράδια και ακόμη περισσότερες βιταμίνες μετά για να συνέλθει ο καταπονημένος οργανισμός post love, ήλθαν στο email μου οι πρώτες φωτογραφίες του γάμου του. Ο φίλος που τις έστειλε φρόντισε να με ενημερώσει για την αλλαγή της προσωπικής κατάστασης του Απόλυτου σε «παντρεμένος». Λίγες μέρες πριν από το γάμο του George Clooney ένας άλλος γάμος δίκοπο-μαχαίρι! Αλλά μήπως τελικά αυτός ο παραλληλισμός αδικεί τον George;

Το τηλέφωνο της Α. χτύπησε στη 1 τα ξημερώματα. Πετάχτηκε έντρομη, όπως κάνει μία πραγματικά καλή φίλη όταν την καλείς after hours. Μεταξύ των πρώτων ασυναρτησιών, κατάφερε να διακρίνει τη φράση «Τον βλέπω γαμπρό! Σου στέλνω τώρα τις φωτογραφίες». Μία κραυγή τρόμου ακολούθησε το “send” του email. «Καλέ, αυτός είναι χάλια! Είναι χοντρός και άσχημος και φοράει το ίδιο πουκάμισο με τον Τερλέγκα το 1999. Για αυτόν κλαίμε τόσον καιρό;».

Ρίχνω ξανά μία κλεφτή ματιά στη φωτογραφία σα να φοβάμαι μήπως αρχίσει ξαφνικά να παίζει video από το γάμο. Χμμμ…Τελικά δεν είναι και τόσο όμορφος! Διαπιστώνω ότι τα σουβλάκια στο γραφείο το μεσημέρι και τα Black Angus στην Κηφισιά after office είναι εμφανή στην κοιλιά του Απόλυτου. Τα μαλλιά του έχουν αραιώσει αισθητά και δείχνει γερασμένος τόσο που στο σεξ θα τον αποκαλούσα άνετα Μπαμπαστρούμφ. Αισθάνομαι σα να κατακτώ μία μικρή προσωπική νίκη: για πρώτη φορά ο άνδρας που θεοποίησα όσο κανέναν άλλον, μοιάζει να εκθρονίζεται στην καρδιά μου.

Υπάρχουν γυναίκες φύσει ψύχραιμες και κυνικές που δεν επιτρέπουν σε κανέναν άνδρα να τις κάνει να αισθανθούν άσχημα με τον εαυτό τους. Υπάρχουμε και εμείς, οι εγκλωβισμένες στο προφίλ της Τέλειας, που δεν ξέρουμε καν ποιες είμαστε και περιμένουμε έναν Απόλυτο για να επιβεβαιωθούμε από την όμορφη πλην εφήμερη αντανάκλαση του εαυτού μας στα μάτια του. Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο της ζωής μου, όταν περιπλανιόμουν μεταξύ καριέρας, στερεοτύπων και κοινωνικής αποδοχής γνώρισα τον δικό μου Απόλυτο.

Πανύψηλος, επιτυχημένος, γοητευτικός, 40άρης, με πλήρη συναίσθηση της εξουσίας που μπορούσε να ασκήσει πάνω μου. Πολύ σύντομα έγινα το παιχνιδάκι του, όπως χαρακτηριστικά με αποκαλούσε, σαν αυτές τις παιδικές κούκλες που επαναλαμβάνουν τη φράση «Σ’ αγαπώ» όταν τις πιέσεις λίγο. Μου ασκούσε καθημερινή κριτική για τα πάντα με ύφος φωτεινού παντογνώστη. Δεν του άρεσαν τα ρούχα μου, τα οποία έβρισκε υπερβολικά σεμνά. Μου ζήτησε να κάνω πλαστική στο στήθος γιατί μόνο έτσι η petite σιλουέτα μου θα γινόταν τέλεια. Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μου, έψαχνε ελλείψεις τις οποίες σημείωνε με επιτακτικό ύφος. Και το ερωτευμένο υποχείριο άκουγε χωρίς να αντιδρά.

Δεν του είπα ποτέ ότι δε μου άρεσε το καινούριο αυτοκίνητό του, που το έβλεπε σαν προέκταση του ανδρισμού του. Κάθε φορά που τον έβλεπα γυμνό, τον κοιτούσα με λαγνεία αντί να σκέφτομαι ότι το σώμα του έχει ξεχειλώσει και έτεινε προς το ανθρωπάκι της Michelin. Δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ για τον ωμό κυνισμό του και την τάση να προσβάλλει τους συνομιλητές του σαν κόκκορας σε κοτέτσι και το χειρότερο δεν αντέδρασα ποτέ στη διάθεσή του να με αντιμετωπίζει σαν ένα αντικείμενο χωρίς συναισθήματα και επιδιώξεις. Διότι ήμουν χαμένη μέσα στην αστερόσκονη, στα ουράνια τόξα και στις καρδούλες που πλημμύριζαν την κρεβατοκάμαρα κάθε φορά που ήμασταν μαζί.

Η στιγμή που ο Απόλυτος έγινε Ακατανόμαστος και το «Σε λατρεύω» «Απεταξάμην» ήταν μία στιγμή λυτρωτικής πλην επώδυνης αλήθειας. Λυτρωτικής γιατί για πρώτη φορά καταλάβαινα ότι αναζητούσα τον κρυμμένο θησαυρό της αγάπης στην ψυχή ενός ανθρώπου γεμάτου με περιττώματα κατάλοιπων ενός επιφανειακού success story που συνοψιζόταν στο τρίπτυχο «επιτυχία, χρήματα και γκόμενες-παιχνιδάκια». Ταυτόχρονα επώδυνης γιατί κι εγώ, όπως και οι περισσότερες γυναίκες που κυκλοφορούν εκεί έξω, είχα περάσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου πλέκοντας το εγκώμιο του λάθος άνδρα αντί να δώσω μία ευκαιρία στον σωστό.

Υπήρξαν στιγμές που κατηγόρησα τον Ακατανόμαστο που με εκμεταλλεύτηκε τόσο πολύ και που με έκανε να περνάω τις νύχτες μου σαν τους αλκοολικούς ήρωες του Μπουκόφκσι, ούσα πλέον η καλύτερη πελάτισσα στην κάβα της γειτονιάς. Και ακόμη περισσότερες στιγμές που ευχήθηκα να εκπληρωθεί το κάρμα και να πάρει πίσω όλη αυτήν την ενέργεια που έδωσε, κοινώς να μετατραπεί σε δυστυχισμένο μεσήλικά με στυτική δυσλειτουργία.

Όμως την τελική ευθύνη για τη ζωή μας την έχουμε εμείς οι ίδιες. Και η ζωή μας είναι οι επιλογές μας. Και όταν εστιάζουμε στο φαίνεσθαι έναντι του είναι, αυτή η κοντόφθαλμη οπτική μετατρέπει αυτομάτως σε θεούς τους πιο μικρόψυχους, αμοραλιστές και ηλίθιους άνδρες που γνωρίζουμε. Άλλωστε δεν υπάρχει πιο περιεκτικός ορισμός του ηλιθίου από αυτόν του ανθρώπου που του δείχνεις τα αστέρια και κοιτάζει το δάχτυλό σου. Κι αν ο Απόλυτος είναι τελικά τόσο ανόητος, δεν είχε ποτέ θέση στο δικό μου ροζ γαλαξία…