Εναλλακτική, μοντέρνα, απρόβλεπτη, ονειρική. Από τις θεατρικές σκηνές βρέθηκε με μία κάμερα στο χέρι να φωτογραφίζει μόδα σε Αθήνα, Λονδίνο και Παρίσι
Η Athens Voice συνάντησε την Έφη Γούση πριν αναχωρήσει για το Τελ Αβίβ και τη Eurovision
Συναντήσαμε την Έφη Γούση την παραμονή πριν αναχωρήσει για το Τελ Αβίβ, με την ομάδα της Κατερίνας Ντούσκα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Η Έφη ενορχήστρωσε όλο εκείνο το «ροζ τούλινο» βίντεο που έγινε viral και τη σκηνική εμφάνιση της Κατερίνας, η οποία φορούσε μία δημιουργία των Deux Hommes σε παστέλ ροζ, κίτρινα και λευκά χρώματα.
Το ιδιαίτερο στιλ της Έφης Γούση έδωσε μία άλλη καλλιτεχνική πλευρά στην ελληνική συμμετοχή, κάτι που δεν το είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Γνωρίζοντας τη δουλειά της Έφης Γούση ως φωτογράφου, δεν είναι έκπληξη αυτή η εύθραυστη, παστέλ, girly εικόνα που φανερώνει και μία σκοτεινή ιδέα. Είναι το στιλ που έχει την υπογραφή της πλέον. Τα κορίτσια που φωτογραφίζει δεν είναι βαμπ και tomboys.
«Μου αρέσει να φωτογραφίζω αθώα πρόσωπα σε ένα σκοτεινό περιβάλλον», λέει η Έφη. «Το ροζ είναι χρώμα που μου αρέσει, το έχω πάντα στις φωτογραφίες μου. Και δεν εννοώ το “Μπάρμπι-ροζ”. Η πρόταση από την Κατερίνα για να συνεργαστούμε είχε γίνει από τον Ιανουάριο, πριν φύγω για Παρίσι. Και ενθουσιάστηκα γιατί είναι ένα κορίτσι που εκτιμώ πολύ. Στο Παρίσι είχα στα ακουστικά μου το τραγούδι, περπατούσα και το άκουγα στο repeat. Και άρχιζαν να μου σκάνε εικόνες. Δουλεύω πολύ με το ένστικτο. Ήθελα να φτιάξω ένα πράγμα κάτι σαν οικοδόμημα - και το έκανα, με τη σκαλωσιά. Οι γυναίκες υπάρχουν γιατί εγώ είμαι γυναίκα, όσο για το “Better Love”, μία ερωτική ιστορία, δεν ήθελα να το περιορίσω πάλι ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα. Βαριόμουνα. Ήθελα να το μεταφράσω σε αυτό που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του. Η κάθε γυναίκα. Για αυτό που αξίζει. Και δυστυχώς οι γυναίκες είναι ακόμα στις μέρες μας πιο κάτω στα δικαιώματα, οπότε αξίζουν να δώσουνε μάχη για κάτι καλύτερο. Έτσι λοιπόν υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες μέσα στο βίντεο, και οι πιο ευάλωτοι, και οι πιο εύθραυστοι, οι πιο ψύχραιμοι. Θα το ονόμαζα “Γυναίκες πριν τη μάχη, πριν τον αγώνα”. Δηλαδή, “ετοιμαζόμαστε, πάμε να πολεμήσουμε γι’ αυτό”. Το τούλι είναι η πανοπλία. Όλα είναι συμβολικά.
Στη σκηνή της Eurovision χρησιμοποίησα τον ίδιο κώδικα - σπαθιά, κορδέλες κ.λπ., αλλά σε άλλη παλέτα. Η Κατερίνα είναι πιο μεσογειακή φιγούρα από τα δικά μου πρόσωπα που είναι πιο αναγεννησιακά. Μου έκανε πιο Ισπανία. Οπότε έβαλα λίγο Νταλί και της έδωσα λίγο ισπανικό στιλ με το ζιγκ ζαγκ στο μαλλί. Το τούλι έχει γίνει viral. Της πήγε τρελά, είναι και στη μόδα παντού, δεν βγήκε καθόλου Barbie, είναι pink-dark το σύνολο. Επειδή είμαι κι εγώ dark, δεν ήθελα να το κάνουμε πολύ σκοτεινό. Μετά, θα ήταν σαν να πηγαίναμε στο Palais de Tokyo».
Η Έφη, ένα κορίτσι από μία λαϊκή οικογένεια της Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, σπούδασε διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Η εσωτερική φωνή της όμως, την οδήγησε, σαν επόμενο βήμα, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ευαίσθητη και γεμάτη ιστορίες και παραστάσεις που έστηνε μέσα στο ονειρικό της σύμπαν, έζησε τη σκληρή εκπαίδευση και τη ζωή μίας ηθοποιού. Συνεχίζοντας μάθαινε. Επόμενο βήμα της η Αθήνα.
«Με το που ήρθα βρήκα αμέσως δουλειά στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Πήρα πρωταγωνιστικό ρόλο στην “Άννα Φρανκ”. Κι εκεί πήρα πολύ γέμισμα από τον κόσμο, είδα τι κραδασμό μπορεί να έχει μία φράση που θα ακούσεις στο θέατρο, επάνω σου. Είναι ενεργειακό. Η δουλειά του θεάτρου όμως είναι πολύ σκληρή. Κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω στη σκηνή έχει κόστος ψυχικό. Δίνομαι. Δεν μπορείς να είσαι τόσο ρομαντικός. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι φτάνει αυτό, δεν μπορώ μια ζωή να είμαι με τα αμπέχονα στα Εξάρχεια. Κι έτσι έπιασα την κάμερα. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος να επικοινωνώ αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Ξέρεις πόση χαρά μου δίνει που μου στέλνουν μηνύματα στο Ιnstagram από το Λος Άντζελες, από την Κοπεγχάγη, από το Τόκιο, κάθε είδους άνθρωποι και μου λένε “μου αρέσει το σύμπαν σου”; Με τη φωτογραφία δεν είχα καμία σχέση πριν. Είναι μία εκτόνωση της σκηνοθεσίας αυτό που κάνω. Δημιουργώ έναν χαρακτήρα - ας πούμε, τι θα είναι αυτή; Π.χ. συλλέκτρια πεταλούδων. Και ξεκινάω από εκεί. Και λέω, τι μαλλιά θα είχε αυτή; Πόση ώρα είναι σε αυτόν τον χώρο; Σαν να παίρνω την Έντα Γκάμπλερ και να τη βάζω να κάνει κάτι. Αυτές οι περσόνες όλες είμαι εγώ. Και από το πώς διαβάζει ο καθένας τις φωτογραφίες μου, μαθαίνω και πάω παρακάτω. Είναι τρομερά ενδιαφέρον».
Κάτι αδιανόητο μέχρι πρόσφατα γίνεται πραγματικότητα
Η Έφη λέει ότι λατρεύει τον Μιγιαζάκι και το να μελετάει ταινίες μεγάλων σκηνοθετών. Ανακαλύπτει τη χρωματική τους παλέτα. Η ίδια, έχει εμμονή με τη συμμετρία, τα σχήματα, τα σύμβολα και τα πλακάτα χρώματα. Δεν της αρέσει το «βρώμικο». Της αρέσει το καθαρό, στιλιζαρισμένο look, φροντισμένο μαλλί, τέλειο ρούχο, απόλυτο κοντρόλ. «Δεν μπορώ να φωτογραφήσω έτσι απλά», λέει γελώντας. «Αν μου πεις τώρα πάρε την κάμερα και πάμε να φωτογραφίσουμε τα περιστέρια στο Σύνταγμα θα πάθω εμπλοκή. Δεν μου αρέσει η πραγματικότητα. Είναι πολύ pop art αυτό που κάνω».
Επόμενο βήμα. Editorial μόδας σε Παρίσι - Λονδίνο ίσως. Συνεργασία με διεθνή φωτογραφικά πρακτορεία που την έχουν προσεγγίσει. Φωτογράφηση για brands ρούχων. Της αρέσουν πολύ τα Simone Rocha και τα Rodarte. Σχεδιάζει μία φωτογραφική έκθεση. Θα ήθελε να κάνει το art direction σε catwalks, ακόμα και σε shows. «Προς το παρόν, η μάνα μου θα μου στείλει πίτα που φεύγω για το Τελ Αβίβ».
Έφη Γούση, 12 points.
