Opinion

Γλυκιά μου Άνοιξη

Να μη σταματάς να καλλιεργείς τα ταλέντα σου. Όλο και κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις στον δικό σου δρόμο.

Δεν είμαι ειδική. Αυτό που νιώθω, αυτό γράφω. Κι αν δεν μπορείς να πάρεις τους δρόμους και να τρέχεις, να μη χάσεις τα ταλέντα σου.

Η φύση γλυκύτατη. Έτοιμη να την αγκαλιάσεις. Τα αρώματά της, το φως της, τα λουλούδιά της. Εντάξει. Και τη σκόνη και τη γύρη της. Αλλά έτσι ανθισμένη –αν κλείσεις τη μύτη στις αλλεργίες– σε καλεί να πετάξεις από πάνω σου τη χειμωνιάτικη θλίψη, εκείνη τη μουντάδα των συναισθημάτων, και να αφεθείς στην παρηγορητική λιακάδα. Στις ηλιαχτίδες της θαλπωρής.

Γράφονται άρθρα επί άρθρων. Σεντόνια. Αν νιώθεις χάλια, αν έχεις πολλά βάσανα, αν νιώθεις ότι σε περιτριγυρίζει η κατάθλιψη βγες έξω. Κλείσε την πόρτα του σπιτιού και χόρεψε με την ανθισμένη Άνοιξη. Θα νιώσεις καλύτερα.

Κι αν δεν μπορείς; Σε πρωτομαγιάτικο τραπέζι καθόμουν δίπλα σε μια υπέροχη γυναίκα. Φωτεινό πνεύμα, καθαρό μυαλό, ευστροφία, έντονη θηλυκή παρουσία, βλέμμα σαν γρασίδι. Αυτή η γυναίκα είχε και έχει ένα παράπονο. Πώς θα νικήσω την κατάθλιψη και θα βγω έξω, αφού δεν μπορώ να βγω κατά κυριολεξία; Δεν μπορώ να βαδίσω.

Δεν είναι εύκολο να μπεις στη θέση του άλλου. Να αντιληφθείς τον πόνο του, αλλά αν δεν το κάνεις χάνεις τον εαυτό σου. Μετά τα 50 δεν είναι λίγοι εκείνοι που σηκώνονται από την καρέκλα με έναν αναστεναγμό. Ιδίως όταν παραμείνουν καθισμένοι για πολλή ώρα. Αυτό το πιάσιμο. Κάζα ντε... παπέλι. Κινητικά προβλήματα. Πολύ μικρά, μικρά και μεγάλα. Όταν βρίσκεται εκτός λειτουργίας η κυλιόμενη στο μετρό και κοιτάς με τρόμο τη σκάλα-γκοτζίλα με τα σταθερά σκαλοπάτια, που υψώνεται μπροστά σου. Και φτάνεις κουρέλι στην έξοδο. Και πολλές φορές έχει κι άλλο. Ή όταν το να ανέβεις δύο σκαλιά, ναι δύο σκαλιά, είναι άθλος. Και είσαι εξαρτημένος από τους δικούς σου ανθρώπους ή από την καλοσύνη των άλλων. Άθλος. Τρόμος η απουσία ράμπας, η έλλειψη υποδομών ακόμα και σε κτίρια που θα όφειλαν να έχουν υποδομές. Αυτό που σοκάρει είναι η πόλη που μισεί τη μικρή και μεγάλη αδυναμία. Και τα μωρά και τους ηλικιωμένους. Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθεις. Τα πεζοδρόμια μισούν και τα τακούνια. Κάποιες φορές εχθρεύονται και τα αθλητικά παπούτσια, καθώς γλιστρούν επικίνδυνα.

Και πώς ορίζεται άραγε η αδυναμία; Δηλαδή όποιος έχει μια χαρά πόδια είναι δυνατός; Έτσι ορίζεται η δύναμη; Είναι δύναμη;

Η διπλανή μου, στο τραπέζι της Πρωτομαγιάς, με την ξαφνική μπόρα –κρυφτήκαμε κάτω από τις ομπρέλες– θυμάται με τρόμο την επίσκεψή της σε ένα κατάστημα. Για να φτάσει στο ασανσέρ έπρεπε να ανέβει δύο σκαλοπάτια. Μα είναι μόνο δύο σκαλοπάτια… Τόσο νέα γυναίκα και να στηρίζεται σε μπαστούνι... (Αυτό το διάβασε στα βλέμματα)

Δεν είμαι ειδική. Αυτό που νιώθω, αυτό γράφω. Κι αν δεν μπορείς να πάρεις τους δρόμους και να τρέχεις, να μη χάσεις τα ταλέντα σου. Να μη σταματάς να καλλιεργείς τα ταλέντα σου. Όλο και κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις στον δικό σου δρόμο. Να γελάς με τους φίλους σου, να απολαμβάνεις την οικογένειά σου, τις σχέσεις σου. Τα βιβλία σου, τις μουσικές σου, τις σειρές σου. Να απολαμβάνεις κάθε στιγμή. Γιατί υπάρχει ζωή. Γιατί ζεις.