Ζούμε σε μια εποχή που η τάση εξιδανίκευσης του παρελθόντος είναι έκδηλη, ωστόσο ποτέ δεν υπήρξε καλύτερη εποχή για να είσαι γυναίκα. Αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας όταν αναλογίζομαι την αφετηρία της διαδρομής μου στον κόσμο και πόσα άλλαξαν κατά τη διάρκεια αυτής.
Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια της επαρχίας με ένα ακόμη πλεονέκτημα: είμαι το μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε τρία αγόρια. Πρόλαβα και εγώ λίγο τις εποχές που υπήρχαν απαγορευμένα πράγματα για τα κορίτσια και η αντιμετώπιση της γυναίκας ως εύθραυστο και άβουλο πλάσμα περιορισμένων δυνατοτήτων. Ευτυχώς η μαμά μου δεν ήθελε να μεγαλώσω έτσι.
Μου έμαθε από πολύ μικρή ηλικία ότι μπορώ να κάνω ό,τι και τα αγόρια, ότι έπρεπε να εστιάσω στην εξέλιξή μου και στο κυνήγι της γνώσης, ότι έπρεπε να είμαι πάντα ανεξάρτητη και χειραφετημένη. Αυτή η διαπαιδαγώγηση ήταν και η βάση της δυναμικής μου προσωπικότητας μαζί με το γεγονός ότι είχα συνηθίσει να συμμετέχω σε αναμετρήσεις των αγοριών από πολύ μικρή ηλικία όπως ποιος θα πηδήξει από το μεγαλύτερο ύψος ή θα πετύχει το στόχο με σφεντόνα. Στο ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον εξακολουθούσε όμως να υπάρχει για πολλά χρόνια μια νοοτροπία υποβιβασμού των γυναικών.
Η οποία ξεκινούσε με την επιβολή ενός κοστουμιού κοινωνικών ρόλων που δεν μπορούσες να αρνηθείς αλλά κυρίως με την πλήρη υποταγή σου σε στερεοτυπικές απόψεις όπως « δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι άνδρες». Στα 17 μου θυμάμαι μια συμμαθήτριά μου να με παροτρύνει να υποδυθώ τη χαζή γιατί θα ερχόταν στην παρέα μας κάποια αγόρια που της άρεσαν και θα ένιωθαν άβολα μαζί μου.
Το νησί βρίσκεται στη Φινλανδία και, όπως λέει η δημιουργός του, η ιδέα του είναι «να επικεντρωθείς στον εαυτό σου»
Θυμάμαι επίσης ότι στο Λύκειο οι συμμαθητές μας μας βαθμολογούσαν συγκεκριμένα σημεία του σώματός μας κάθε φορά που σηκωνόμασταν στον πίνακα. Γενικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν τον εαυτό μας και τις προοπτικές μας στη ζωή ήταν πλήρως ταυτισμένες με τον τρόπο που μας βλέπουν οι άνδρες. Δεν θα υπήρχε τίποτα κακό σε όλο αυτό αν δεν έβλεπε κανείς σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της παγιωμένης νοοτροπίας στο συνεχές bullying που υφίστανται οι γυναίκες στα social media σήμερα.
Διανύοντας μια εποχή που μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε, να κάνουμε απαιτητικές καριέρες, να αποφασίζουμε οι ίδιες για τον εαυτό μας, να μην είμαστε ετερόφωτες είναι εντυπωσιακό πόση επιθετικότητα προκαλεί σε ορισμένους άνδρες αυτή η απώλεια της παραδοσιακής ισχύος που είχαν υποβιβάζοντας τη γυναίκα. Σα να μην άλλαξε κάτι από τα χρόνια που πήγαινα στο σχολείο οι γυναίκες δέχονται άπειρο bullying γιατί δεν πληρούν τις model like προδιαγραφές ενός ανεκδιήγητου τύπου στο Facebook ή γιατί «όλες θέλουν έναν άνδρα έστω και κάφρο» όπως σχολιάστηκε πρόσφατα στο προφίλ της γράφουσας.
Πριν αγαπήσουμε οποιονδήποτε άλλο, θα πρέπει να διδάξουμε στα νέα κορίτσια να τοποθετούν ψηλά τον εαυτό τους και να τον αγαπούν. Ο ετεροκαθορισμός παραμένει μια οπισθοδρομική νοοτροπία που περνάμε στις επόμενες γενιές και χωρίς διάθεση υπερβολής είναι πιο έντονος απέναντι στα κορίτσια. Που σαν να μην έφταναν όλα αυτά όταν γίνονται γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν σειρά προκλήσεων όπως η μισθολογική ανισότητα, θέμα ταμπού για το οποίο δεν έχει ανοίξει κανένας διάλογος στη χώρα μας.
Βρίσκω όμως εξαιρετικά συναρπαστικές τις προοπτικές ανέλιξης των γυναικών σε ηγετικές θέσεις τα επόμενα χρόνια. Τη διεκδίκηση του ρόλου τους στη ζωή όπως τον αντιλαμβάνονται οι ίδιες. Το δικαίωμα να επιλέγουν στο φλερτ και να εμπνέουν σεβασμό χωρίς να χρειάζονται την παρουσία κάποιου άλλου. Την απενοχοποίηση της επιλογής να μη γίνεις σύζυγος ή μητέρα χωρίς να νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου. Και ναι περισσότερο από ποτέ οι γυναίκες μπορούμε να είμαστε σήμερα Managers, επιστήμονες, καλλιτέχνιδες, εξερευνήτριες, αντικείμενα του πόθου, αθλήτριες και ό,τι άλλο θελήσουμε χωρίς να υπάρχουν ετικέτες του τύπου «αυτό είναι πιο γυναικείο από κάτι άλλο».
We’ve come a long way baby… Περισσότερο όμως από το να κάνουμε πράγματα για τις μελλοντικές γενιές γυναικών είναι σημαντικό να τις μαθαίνουμε να κάνουν οι ίδιες πράγματα για τον εαυτό τους. Χρειαζόμαστε περισσότερες δυνατές γυναίκες και περισσότερες εμπνευσμένες φωνές. Όχι σε περιφερειακές θέσεις, αλλά γυναίκες που κρατούν τα ηνία. Γιατί η ιστορία επιτυχίας της καθεμιάς ξεχωριστά είναι ένα μήνυμα ότι όλες οι γυναίκες μπορούμε κι ότι κρύβουμε μέσα μας περισσότερη δύναμη από αυτή που φανταζόμαστε. Σε αυτό το πλαίσιο πιστεύω ακράδαντα ότι περισσότερες γυναίκες στο Management θα συμβάλλουν στη δημιουργία μια κοινωνίας ισότητας και ίσων ευκαιριών.
Η Mattel προσπαθεί να εμπνεύσει τα κορίτσια με ιστορικά γυναικεία πρότυπα
