7 για την Αθήνα του Τριημέρου

Ok, είσαι πλάσμα ανυπόμονο και θέλεις από τώρα να κλείσεις κάπου για να εορτάσεις έθιμο φτιαγμένο από ταραμάδες και χαλβά. Κανένα πρόβλημα, μη σου πω και βιάσου, γιατί όλη η Αθήνα θα διακτινιστεί για συνεορτάσει: στη «Λέσβο» στα Εξάρχεια, εκεί να τη γλεντήσεις την Καθαρή Δευτέρα. Λαγάνες, χαλβάδες, αχνιστοί μύδουρες, καλοψημένα καλαμάρια και φυσικά ούζα με ονομασία προέλευσης. 

Δεν πήγες Πάτρα για το τριήμερο. Και μπράβο σου, τέτοιες άδειες ώρες που η πόλη απουσιάζει χορεύοντας κάπου αυτά τα τρισάθλια μπαμπολέο και ρίτμο ντε λα νότσε, ήρθε κι η δικιά μας ώρα να στροφάρουμε με τα δικά μας. Siilyboy ζούμε στην Death Disco στο Ψυρρή για να σε δούμε. Καινούργιος δίσκος, καινούργια μπάντα, οι Ghost Relative, και να μια συναυλία ενός καλλιτέχνη που σε μια άλλη χώρα, γιατί εδώ, ξες, η φάση είναι «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα», θα σκόραρε σε μεγάλες αρένες. Ναι, Αθήνα, και λίγα του αφιερώνουμε. Επομένως , παιδιά της ίντι έξαψης, νά η ευκαιρία μας: αυτό το Σάββατο. 

Πάλι Σάββατο: παρτάρα με θεματάρα! Στο Tiki της Μακρυγιάννη το κόνσεπτ θέλει βάτα, φράγκα, αντιζηλία και τέρμα Κριστλ ή σκύλα Αλέξις. Αποκριά, και «Δυναστεία», και τέρμα εϊτίλα, σε ένα μασκέ που όλα σε πισωγυρίσουν στη δεκαετία, όπου άδολα, αθώα και ανυποχώρητα ακούγαμε New Order το πρωί και Banarama το βράδυ. Στα ντεκ η Ινώ Μέη και ο Νίκος Πέρρος. Μποά, στρας, γουναρικά και στα ηχεία τέρμα Iren... Καρά! 

Κουζινάρα και ποτάρες, σε περιβάλλον ποστ νταρκ ρομάντικα: το Sah στην πλατεία Μαβίλη, με 1800 ετικέτες κρασιών και μια από τις καλύτερες παέλιες της Αθήνας, είναι από τα στέκια που πας και ξαναπάς. Και γιατί μαγειρεύει ο Κώστας Τερζούδης εξίσου μαγική λινγκουίνι καρμπονάρα με κολοκύθια, κρέμα τυριού και μάγουλα μπουργκινιόν. Αλλά και γιατί η Sayyida All Hurra, που από τα αρχικά της ονομάστηκε έτσι το Sah, είναι ένα πρόσωπο που πρέπει να ζητήσεις από τον ντιτζέι και σομελιέ Κώστα Ζήκο να σου διηγηθεί την ιστορία του. 

Στο Φάληρο λέω να τη δω την τελευταία ταινία του Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, δίπλα στα νερά, για να πιάσω το κλίμα. Αυτού του παμμέγιστου Μεξικανού παραμυθά, που, πίσω από τον σκοτεινό του κόσμο, πάντα καραδοκούν το φως, η κατανόηση και η αγάπη. Έβαλε πλώρη για 13 Όσκαρ η «Μορφή του νερού», μια ερωτική ιστορία με τέρας και κορίτσι να ζουν έναν έρωτα μεγάλο. Πρωταγωνιστεί και η Σάλι Χόκινς, που μια συμπάθεια τεράστια της τρέφω: Αγγλίδα που μόνο αυτή θα μπορούσε να παίξει λόγω εθνικής συγγένειας με Σέξπιρ και Μέρι Σέλεϊ αυτόν τον ρόλο. 

Η φυλή των μέσα! Αυτών που απηυδούν από το «γλέντι,  το τρελό το καρναβάλι, κέφι θα μας φέρει πάλι», που τους πιάνει μια αγοραφοβία με τα κλισέ και τα προκάτ και τα «έτσι πρέπει να κάνουμε τέτοιες μέρες», «κι ο λαός τραγούδι θέλει, με χαρταετούς και τέλι». Ωραίος. Κλείσου σπίτι. Κι απόλαυσε ένα βιβλίο-παρηγοριά, που η Κατερίνα Σχινά το μόχθησε για να το ανθολογήσει, μα κατάφερε να παραδώσει πόνημα μέγιστο. Λέγεται «Μυστικά του Συρταριού» και 130 ημερολόγια διασήμων της τέχνης ανοίγουν και αποκαλύπτουν πώς είναι να καταφεύγεις σε εξομολογήσεις, σαν τις δικές σου, κόντρα στην εποχή, τα ήθη και τα με το ζόρι εθιμοτυπικά. ( Πατάκης) 

Έπιπλα, επιδαπέδια φωτιστικά, χαλιά, τούβλα, ξύλα, φτυάρια, ύπαιθρος αλλά και αστική κουλτούρα, όλα συναθροίζονται και φτιάχνουν μια εγκατάσταση όπου ο Ζήσης Κοτιώνης καταγράφει νευρώσεις ή εμπειρίες διαβίωσης, που πίσω από τη διάταξή τους μαρτυρούν πολλά. Για σένα ως υποκείμενο αλλά και για την εποχή- χρόνο συλλογικά. Στην Antonopoulou arts. Γιατί τα Σάββατα ειδικά, μια περιήγηση στην εικαστική Αθήνα, πέρα από καφεδάρες και σόπινγκ, διαχωρίζει τον εστέτ ηδονιστή από το σκέτο πλήθος.