Μπερδεύτηκα! Το ντέρμπι είναι Γκιουλέκας εναντίον Μπουτάρη ή Μπουτάρης εναντίον μητροπολίτη Άνθιμου; Ποιος κυβερνάει αυτή την πόλη; Από πού αντλεί αυτή τη σιγουριά ο παναγιότατος, πως όσο ζει δήμο ο Μπουτάρης δεν παίρνει; Τι, διάολο, συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη; Μήπως τελικά την Κυριακή στην κάλπη δεν θα διαλέξουμε μόνο εκπροσώπους για το δήμο και την περιφέρεια, αλλά οφείλουμε και να πάρουμε θέση σε θέματα με τα οποία η πολιτισμένη Ευρώπη ξεμπέρδεψε μερικούς αιώνες πριν; Θεοκρατία εναντίον διαφωτισμού. Σκοτάδι και ιδιότυπος Μεσαίωνας εναντίον Αναγέννησης.
«Γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της, είναι παράξενη αυτή η πόλη». Ίσως μια μέρα ο μητροπολίτης Άνθιμος να ζητήσει και από τον Αγγελάκα να ανακαλέσει. Ή να του υπενθυμίσει πως όσο ζει, αυτό το τραγούδι δεν θα παιχτεί ποτέ από τη συχνότητα του δημοτικού ραδιοφώνου FM 100.
Τρελ Επόκ
Στο Τελλόγλειο, αδελφές μου, στο Τελλόγλειο! Σόδομα και Γόμορρα γίνονται εκεί, της Μονμάρτης το κάγκελο στην έκθεση για τον Λοτρέκ! Τι θα γίνει όμως αν κάποιοι που θα επισκεφτούν την έκθεση “Toulouse-Lautrec” στο Τελλόγλειο αποφασίσουν πως αυτός ο μιασματικός σακάτης, που κατέγραψε ως ρεπόρτερ του καιρού του την Belle Epoque Μονμάρτη, δεν έχει καμία θέση εδώ; Πως οι έκφυλες χορεύτριες του κανκάν, οι ηδονιστές τραπεζίτες θαμώνες του Μουλέν Ρουζ, οι τσαχπινογαργαλιάρες πεταλουδίτσες του τότε είναι σε θέση να διαφθείρουν τα χρηστά ήθη του σήμερα;
Σπεύστε να δείτε την έκθεση πριν την πάρουν χαμπάρι οι φανατικοί της τάξης και της κοσμιότητας. Είναι ένα μεγαλειώδες πανηγύρι χρωμάτων και ζωής. Ένα απίστευτο back forward στο 19ο αιώνα, με περισσότερα από 170 έργα που προέρχονται από το Μουσείο Orsay στο Παρίσι, από το Μουσείο Toulouse Lautrec στο Albi, καθώς και από το Château du Bosc (έργα και οικογενειακά κειμήλια) στη Naucelle. Μπουκάλια με αψέντι και το μυθικό πορτρέτο «Επιβάτις της καμπίνας 54», της άγνωστης κυρίας δηλαδή που ο Τουλούζ ερωτεύτηκε βουβά και παθιασμένα στο πλοίο για τη Χάβρη χωρίς να της το εξομολογηθεί ποτέ. Πρωτότυπες αφίσες, κατάλογοι θεαμάτων που επιμελήθηκε ο Λοτρέκ, μοντέλα και τραγουδίστριες, ποιητές και συλλέκτες, η φιλική αλλά και διαλεκτική σχέση του με το συμφοιτητή του Βαν Γκογκ, τα αξέχαστα μενού μαγειρικής με τον Τρελ Επόκ κανόνα που θέλει στην κανάτα του νερού να ρίχνουμε χρυσόψαρα. Τρελή και ωραία εποχή!
Βγαίνοντας από το Τελλόγλειο, μελαγχόλησα. Οι αφίσες με τα κορίτσια του κανκάν μεταμορφώθηκαν σε μπάνερ των εμφανίσεων Βασίλη Καρρά και Έλλης Κοκκίνου στο Fix. Αντί για αψέντι και ποιητές, στα υπαίθρια καφέ ρουφούσαν φραπόγαλα και αμπελοφιλοσοφούσαν για τον μπάοκ. Ευτυχώς, λίγες ώρες μετά στάνιαρα, χάρηκα, ατένιζα και πάλι τη ζωή στη Θεσσαλονίκη με αισιοδοξία. Στο “Block 33”, όταν ξεχύθηκαν τα πρώτα ακόρντα από το “We’ve got to go out of this country” των Camera Obscura, περικυκλωμένα από καπνό, φράντζες και χαμογελαστά παιδιά, η Παρασκευή μου από φτωχή και πικραμένη επαρχιώτισσα έδειξε τρελό ποπ cosmogirl.
Πιο πριν, οι Five Star Hotel διασκεύασαν υπέροχα το “Underwear” των Pulp κι έπαιξαν δεινά τα διαμαντάκια του πρώτου τους δίσκου “This Sound”. Μετά το live, στο πάρτι των Pop Guns, όπου ο Αυρήλιος του “Noise”, ο Κώστας των Melotron, η Νάντια The Wrong Child, ο Ιάκωβος και οι Kids and the Club επιδόθηκαν σε μια εκκωφαντική guitarolla και, καθώς εκατοντάδες παιδιά χόρευαν μανιασμένα αρνούμενα να αποχαιρετήσουν την Παρασκευή, αναθάρρησα. Υπάρχει πάντα μια Θεσσαλονίκη ατίθαση και απαστράπτουσα, περήφανη, αγέρωχη και ταγμένη στην ομορφιά.
Στο δρόμο για το σπίτι αναρωτήθηκα τι θα ψηφίσουν όλοι αυτοί. Η άλλη Κυριακή θα τους βρει στην κάλπη ή σε ένα κρεβάτι να χουζουρεύουν από το hangover της προηγουμένης; Οι πόλεις αλλάζουν με την ψήφο, με τα τραγούδια ή και με τα δυο; A
16°
