Δύσκολο πράμα ο επαναπατρισμός. Από τους κρυστάλλινους γαλαζοπράσινους και γεμάτους αμμούδα βυθούς της Νάξου πίσω στο βρομύλο Θερμαϊκό, τίγκα στο τοξικό πλαγκτόν και τα κάθε είδους περιττώματα. Απειλητικά, εδώ και μέρες, μια πολτώδης μάζα θρονιάστηκε στην προβλήτα για να μας θυμίζει (δηλητηριωδώς) πως ό,τι ζήσαμε ζήσαμε, το καλοκαίρι του 2010 έχει τελειώσει. Τέρμα οι ομελέτες της Στέλλας στις Εγκαρές, εδώ τα αυγά είναι πάλι Carrefour, αντίο στην ταβέρνα και τις σούβλες του Γιάννη στο Χαλκί, πρώτη μέρα στο γραφείο τη βγάλαμε με delivery Western Burgers από τη νέα κολεξιόν των Goody’s. Καλωσορίσαμε!
Βαφτίσαμε την πρώτη μέρα της επιστροφής μας στη Θεσσαλονίκη «24ωρο προσαρμογής», ανεβήκαμε στο αμάξι και με αυτοκινητάδα διαρκείας προσπαθήσαμε να συντονιστούμε με την πόλη, να ξαναδιαβάσουμε τις εικόνες της, να ξαναπιάσουμε επαφή και, παρότι τόσο δύσκολο, να ξαναγίνουμε φίλοι: μια γριά σταυροκοπιέται με πάθος και κατάνυξη μπροστά από την κεντρική είσοδο των νεκροταφείων της Ευαγγελίστριας. Για να τη φυλάει ο Θεός από το δολοφονικό κουνούπι του Νείλου; 134 ως στιγμής τα περιστατικά που διαγνώστηκαν, προσοχή προσοχή, επικίνδυνες δεν είναι μόνο κάποιες λυματοφόρες περιοχές της δυτικής Θεσσαλονίκης, αλλά και το κέντρο, αφού κάποια περίεργα κουνούπια κατάφεραν να φτάσουν και να δαγκώσουν μέχρι και στην Παύλου Μελά, όπου πλέον εκτός από τα Moschino οι βιτρίνες πρέπει πλέον να γράφουν και “Mosquito”.
Σάββατο απόγευμα προς βράδυ, εκείνη η ώρα που το δειλινό γίνεται νύχτα, στη Νέα Παραλία. Παλιά η θέα του ήλιου που έπεφτε στη θάλασσα προκαλούσε παραλήρημα σε ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες φωτογράφους του δειλινού. Ερωτευμένα ζευγαράκια, μπάι-πας βολταριστές, ψαράδες, jogging maniacs, μόνο που όλα αυτά πλέον τελείωσαν. Πόσες φυλές να χωρέσει πια αυτό το έρμο πεζοδρόμιο; Δύο τετραγωνικά μέτρα πιάνουν τα Αφρικανόπουλα που βγάζουν φόρα παρτίδα την πραμάτεια τους, από ελεφαντάκι ξύλινο ως «μαϊμουδάκι» LV. Ένα μέτρο πιάνει η λωρίδα του ποδηλατόδρομου και στα υπόλοιπα δύο μέτρα που περισσεύουν βολτάρουν οι περιπατητές. Θεσσαλονίκη στενή, ασφυκτική, ζέχνουσα ως κρατητήριο ή αποθήκη μεταγωγών.
Τρέχουμε να κρυφτούμε στη σκοτεινή αίθουσα, συνδεόμαστε με τα όνειρα του Νόλαν στο “Inception”, από το βορρά κατρακυλάμε στην Ταγγέρη και το Κάλγκαρι. Δυόμισι ώρες μετά, έξω πάλι στην Τσιμισκή αναρωτιόμαστε σε ποιο επίπεδο ονείρου ζει αυτή η πόλη. Μήπως κάτω από δω δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τη Limpo-Λήθη; Ποιος είναι ο Αρχιτέκτονας που μας χάρισε τόσο δαιδαλώδη και άσχημο λαβύρινθο, γιατί έχουμε συνεχώς σε αυτή την πόλη την αίσθηση του Kick-Σπρώξιμο, την αίσθηση της πτώσης δηλαδή μαζί με τον απαραίτητο ίλιγγο, που όμως δεν αρκεί για να ξυπνήσουμε όλοι συγχρονισμένα; Πόσο δύσκολο είναι για τους Θεσσαλονικιούς να συνδεθούν σε ένα αμοιβαίο όνειρο και ποιος θα τους εμφυτεύσει την αρχική ιδέα της αλλαγής εδώ και τώρα; Βαριά κουλτούρα πιάσαμε την ώρα που η μετεό προβλέπει χάλασμα του καιρού. Μήπως να κάναμε την τελευταία μας βόλτα στη Χαλκιδική;
Last drive
Υπάρχει πάντα η τελευταία φορά και η σημασία της. Στα 10 σημασία έχει το συνολικό άθροισμα των παγωτών που έφαγες, στα 15 η σούμα από τα μπάνια που έριξες όλο το καλοκαίρι, ως ενήλικας καθώς το θεσσαλονικιώτικο θέρος ψυχορραγεί, η τελευταία βόλτα στη Χαλκιδική ισοδυναμεί με ένα καρτποσταλικό παραλήρημα που θα επαναληφθεί, γεροί να ’μαστε, του χρόνου.
Πρωινό Κυριακής, 29 Αυγούστου, και είμαστε μια αυτοκινητιστική κουκίδα ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, που την κοπανούν όπου φύγει φύγει από την κατσαριδούπολη. Τον ξέρω καλά το δρόμο για Χαλκιδική, όπως και τη διαδικασία των συναισθημάτων που παράγονται μέσα σου. Το πώς μεταμορφώνονται και αλλάζουν χιλιόμετρο χιλιόμετρο καθώς ξετυλίγεται το οδικό δίκτυο. Στον περιφερειακό, στο ύψος του Πανοράματος, σε πιάνει ίλιγγος, λιγοψυχείς, δεν πιστεύεις πως θα τα καταφέρεις. Στο ύψος του Mediterranean Cosmos, όπου είχες εναποθέσει τις ελπίδες σου πως οι οικογενειάρχες ή οι shopacholics θα στρίψουν, σκούζεις σαν να παγιδεύτηκες στον πύργο της κόλασης. Λες: «Δεν υπάρχει σωτηρία, στη διασταύρωση του Ρύσιου θα βγω από την αλυσίδα και θα το πάρω τέρμα πίσω. Καλύτερα με τον ανεμιστήρα και το ψυγείο στο σπίτι παρά αυτό το μαρτύριο».
Όμως δεν στρίβεις, ρισκάρεις να παίξεις ρώσικη ρουλέτα. Οδηγούμε, οδηγούμε, με 40 χιλιόμετρα, με 30 χιλιόμετρα, πρώτη, δευτέρα, οι φοίνικες των ζαχαροπλαστείων «Νίκος» και «Χατζηφωτίου», τα δύο εργοστάσια ρετσίνας των αφών Γεωργιάδη, αθάνατε δρόμε για Χαλκιδική, τις εικόνες σου δεν χρειάζεται καν, ύστερα από τόσα χρόνια πήγαινε-έλα, να τις κοιτάζω. Ο αέρας βρομάει κοπριά στο ύψος του Τσάνταλη, η πινακίδα το ξεκαθαρίζει: «κοπριά παραγωγής μας, ένα ευρώ το σακί». Πιο κάτω «εκκλησάκια παραγωγής μας στα 99 ευρώ», το εργοστάσιο από τις σαλάτες «Αλέξανδρος», τα έπιπλα «Μποέμης», το εργοστάσιο καφέ «Ερμείδη», «θα φτάσουμε την 28η Οκτωβρίου», αναφωνώ, «αισιόδοξο σε βρίσκω», αντιτείνει η συνοδηγός, «25η Μαρτίου, και βλέπουμε».
Και ω θαύμα, ω καλή τύχη, ω καλοί μου άνθρωποι, όλοι εσείς που στρίβετε για Άγιο Παύλο, Ηράκλεια, Καλλικράτεια, Βεργιά, σας ευχαριστώ! Απομένουμε πλέον οι αποφασισμένοι να ξοδέψουμε βενζίνη, να πάρουμε τη στροφή για Κασσάνδρα ή Σιθωνία, εμείς, που όταν λέμε Χαλκιδική, εννοούμε από Σωζόπολη και πέρα. Τα υπόλοιπα γίνονται ιστορία για τη Δευτέρα, δίνουν τροφή για ζωντανές συνδέσεις και κλάψα στα ράδια: «Ωραίο μπάνιο, αλλά μας βγήκε από τη μύτη. Τέσσερις ώρες κι ένα τέταρτο κάναμε για να γυρίσουμε από Καψόχωρα». Μικρές καλοκαιρινές πουσουκουδευτεριάτικες ιστορίες για τις τελευταίες αλμύρες, ιδρώτες, βουτιές και μποτιλιαρίσματα, μούντζες κι επικίνδυνες προσπεράσεις, κλάξον κι επιστροφής. Απορώ εκείνο το βιντεοκλίπ των REM για το “Everybody Hurts” γιατί γυρίστηκε σε μποτιλιάρισμα του Λος Άντζελες κι όχι στη γέφυρα της Ποτίδαιας.
Στο ράδιο ο εκφωνητής παραμιλάει για την πρώτη του πρωταθλήματος, παοκάρα, αρειανάρα, ηρακλάρα, ντεμπούταραν επιτυχώς, ξαναμπαίνοντας στην πόλη το πρόσωπο του Μπρένταν Πέρι των Dead Can Dance, καλεσμένου του οσονούπω Reworks festival με κοιτάει σαρδόνια και ειρωνικά. Σιγοτραγουδάω το “Avatar” και πατάω το send της πρώτης ανταπόκρισης για τη «Φωνή». Επιστρέψαμε.
16°
