Πόλη είμαστε όλοι Θεσσαλονίκη: Φίλοι των Δημητρίων
Ένα καυτό, βραστό και θερμοφοριάζον απόγευμα του περασμένου Ιούλη, στο «στρατηγείο» τους, “Local Espresso Bar”, ο Σπύρος Πέγκας κι ο Γιάννης Πιτσιώρας, πρωτεργάτες των Φίλων των Δημητρίων, μου πρότειναν να συμμετάσχω στο “5 Walks”.
Ένα καυτό, βραστό και θερμοφοριάζον απόγευμα του περασμένου Ιούλη, στο «στρατηγείο» τους, “Local Espresso Bar”, ο Σπύρος Πέγκας κι ο Γιάννης Πιτσιώρας, πρωτεργάτες των Φίλων των Δημητρίων, μου πρότειναν να συμμετάσχω στο “5 Walks”. Μια μεγάλη γιορτή της πόλης που ονειρεύονταν να τη στήσουν στις 10 Σεπτεμβρίου. Μου αρέσουν οι ανήσυχοι, ευγενείς, αθώοι, καλοπροαίρετοι και πραγματιστές συνάμα ουτοπιστές της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι πέρα από την γκρίνια και το διαρκές μιζ μιζ, που τα τελευταία χρόνια βασιλεύουν στo βορρά, αποφασίζουν να δράσουν και να κουνήσουν τη ζωή και να την πάνε ένα βήμα μπροστά. «Θα βοηθήσεις;»
Με αντίτιμο δωροδοκίας έναν παγωμένο καπουτσίνο, αποφάσισα να γίνω Φίλος των Δημητρίων κι εγώ, ελάχιστη συνεισφορά στα μπετά και τα θεμέλια που έριξαν ο Πέγκας κι ο Πιτσιώρας, προκειμένου να οικοδομηθεί στη Θεσσαλονίκη μια παρέα με σημαία της τη συντροφικότητα, την άποψη για τον πολιτισμό και τη δράση. Έτσι ξεκίνησε μία από τις πιο ωραίες αστικές περιπέτειες που χρόνια είχε να ζήσει η Θεσσαλονίκη, έτσι κατέληξα κι εγώ να ξενυχτώ στις 3 τα χαράματα στην πλατεία Χρηματιστηρίου, καθώς στη μεγάλη σκηνή που είχε στηθεί οι Νάνοι παιάνιζαν σε μιας σπάνιας χαοτικής κιθαριστικής στιγμής τη διασκευή στο “As Tears Go By” των Rolling Stones.
Πιο πριν, ενώπιον χιλίων και βάλε ανθρώπων που είχαν κατακλύσει τη γειτονιά των Άνω Λαδάδικων, οι παρτάκηδες Gang, οι ηλεκτρονικάριοι ίνφο και οι εξαίρετοι Αθηναίοι post-rockers Modrec, παίζοντας αφιλοκερδώς και just for the fun of it, απέδειξαν τι σημαίνει να συμμετέχεις σε τέτοια urban παραμύθια, όπως αυτό που διηγούνταν εκείνη τη βραδιά οι Φίλοι των Δημητρίων. Από νωρίς το απόγευμα, από τα τέσσερα άλλα σημεία του ορίζοντα όπου είχε διαχυθεί το “5 Walks”, οι ανταποκρίσεις ήταν ενθουσιαστικές. Στη δωρεάν ξενάγηση στην έκθεση Μιρό στο Τελλόγλειο, άλλη μια χιλιάδα κόσμου απόλαυσε τέχνη και μουσική, δεδομένου πως κι εκεί οι Vuelta Gitana έσπειραν ισπανικούς παραδοσιακούς ρυθμούς, ντύνοντας με τις κιθάρες τους τους μαγιορκίνικους ήλιους του Μιρό.
Την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου οι Φίλοι των Δημητρίων κατάφεραν να συντονίσουν τα σημαντικότερα μουσεία και γκαλερί της Θεσσαλονίκης να παραμείνουν ανοιχτά και με ελεύθερη είσοδο για τους πολίτες έως τα μεσάνυχτα. Φρέντι Κάραμποτ, Κατζουράκης και Μαντζουράκη στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ξενάγηση και exclusive preview στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για την έκθεση «Προσωπικό - Πολιτικό».
Ο πεζόδρομος της Ζεύξιδος μεταμορφώθηκε σε hip hop γειτονιά χάρη στην επέμβαση των Zoltan Tribe. Στον πεζόδρομο της Ισαύρων οι εικαστικοί Kalos & Klio πρόβαλαν στις παρακείμενες πολυκατοικίες τη “Vector City” τους, επεξεργασμένες δηλαδή εικόνες, ωδή στη μητροπολιτική ζωή με τις ομορφιές αλλά και τις αντιφάσεις της. Στο Καπάνι, παλιά εμπορική καρδιά της Θεσσαλονίκης, ο Κώστας Κούτσαρης, οι Kids @ The Club και η φωτογράφος Χρύσα Νικολέρη έστησαν μια γνήσια ποπ-ροκ χοροεσπερίδα. Τη νύχτα της Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου, ο Σπύρος Πέγκας και ο soulmate του Γιάννης Πιτσιώρας, μακριά από μιζέρια, κομματικά μπλοκέ, μικροψυχίες και αποκλεισμούς, κατάφεραν να δείξουν πως Θεσσαλονίκη, δηλαδή πόλη, είμαστε όλοι.
Ο Διογένης Δασκάλου και οι Monie & Monie Conniente ζουζούνιζαν πνευστούς ρυθμούς και κλασικές χαβαλέ αλλά και γλυκόπικρες ατάκες τους στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Οι Cabaret Balkan, στη σκηνή που είχε στηθεί μπροστά από το «Πανελλήνιο», γκρούβαραν με τσιγγάνικα και βαλκανικά ενθουσιώδη. Όλοι δωρεάν, όλοι με κέφι, όλοι επειδή το ’παμε! Η πόλη εκείνη τη βραδιά ήμασταν όλοι. Στις 3 και κάτι το πρωί, εξαντλημένος από το άγχος, την ορθοστασία αλλά και τόνους μπίρα, εγκατέλειψα την πλατεία Χρηματιστηρίου όταν οι Nasa Funk του πενταγαπημένου μου φίλου Κώστα Χασιώτη εξαπέλυσαν επίθεση με την «πειραγμένη» soul τους. Περάσαμε καλά, γνωριστήκαμε, ξεσκουριάσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις και κόντρες, αλλά καταφέραμε να συντονιστούμε, να λειτουργήσουμε, να διεκδικήσουμε, αλλά και να φτιάξουμε κατάσταση, που του χρόνου εγγυημένα θα είναι πιο μεγάλη, πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη.
Αυτό ήταν στα γρήγορα το ημερολόγιο-εμπειρία μου από το “5 Walks” και τους Φίλους των Δημητρίων. Πέντε μέρες μετά, ο ενθουσιασμός όλων των παιδιών που συμμετείχαν παραμένει αμείωτος. Δεν είμαστε οργάνωση, για να κάνουμε απολογισμό δράσης, δεν είμαστε ενταγμένοι κάπου θεσμικά, για να διεκδικήσουμε επιχορηγήσεις και κονδύλια. Ο Σπύρος Πέγκας, ο Γιάννης Πιτσιώρας, αλλά και αρκετοί άλλοι που ξέρω, «ξηλώθηκαν» κυριολεκτικά για να χρηματοδοτήσουν αυτό το «γούστο» της Πέμπτης 10 του Σεπτέμβρη. Σε ένα άλλο από τα «στρατηγεία» των Φίλων, στο εστιατόριο “.Es”, περικυκλωμένοι από τα πορτρέτα του φωτογράφου Κώστα Αμοιρίδη, επίσης συμμέτοχου στο κόλπο, στο πλαίσιο της έκθεσης “Dinner Is Served”, νιώθω υπέροχα.
Ο χειμώνας εισβάλλει απειλητικά στη Θεσσαλονίκη, βροχές θα την τουλουμιάσουν, κρύοι αέρηδες θα μας ρίξουν στα αυτιά, όμως λίγο τα κονιάκ, λίγο αυτή η αίσθηση της συντροφικότητας και λίγο η αόρατη αναμεταξύ μας υπόσχεση –να μας έχει ο θεός καλά, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε–, πως θα το γλεντήσουμε και θα το μεγαλώσουμε κι άλλο. Είσαι μέσα; Μπράβο! Αφού η πόλη είμαστε όλοι. Δεν έχω ακούσει ωραιότερο και γλυκύτερο σύνθημα από αυτό που γέννησε η τρέλα αλλά και η γνώση του αρχιτέκτονα και μιντιά Αντώνη Βλαβογελάκη.
