Ίσως αν κάναμε όλοι μια βόλτα στο διάστημα, θα άλλαζε και ο τρόπος σκέψης μας. Τα ταξίδια όμως στο διάστημα κοστίζουν πολύ ακριβά, για αυτό ας βλέπουμε περισσότερο σινεμά
Η Ελένη Σταματούκου στέλνει ανταπόκριση από το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Σάββατο απόγευμα περπατάω στην παραλία. Οι τελευταίες σκηνές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου πέφτουν πάντα στο Λιμάνι. Τα νέον γράμματα στην προβλήτα φωσφορίζουν από μακριά. Άνθρωποι, περαστικοί έχουν πιάσει τα κινητά τους και βγάζουν φωτογραφίες τον ορίζοντα ή τον εαυτό τους μέσα σε αυτόν. Έχω ακόμα 4 ταινίες να δω και 3 εισιτήρια να δώσω. Τα εισιτήρια δόθηκαν στην Ελένη, που τη συνάντησα τυχαία στο δρόμο και σε αγνώστους σινεφίλ που περίμεναν στα ταμεία του φεστιβάλ.
Στέκομαι στην ουρά για να δω μια ισπανική ταινία «Η κόρη ενός κλέφτη» της Belén Funes. Δίπλα μου είναι δυο κυρίες που συζητάνε για τον καιρό που έχει τρελαθεί, για τα δένδρα που έχουν ανθίσει και για τα λουλούδια τους, που θα τα αφήσουν μέχρι τέλη Νοεμβρίου στο μπαλκόνι τους. Φροντίδα, είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, κάτι που στερήθηκε η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Σάρα, μια μόνη νεαρή μητέρα που προσπαθεί να αποκτήσει κάτι που δεν είχε ποτέ, μια «φυσιολογική» ζωή. Ο πατέρας της αόρατος, μπαινοβγαίνει στις φυλακές αλλά και στη ζωή των παιδιών του, η μητέρα της αγνοείται, ο πατέρας του παιδιού της είναι δίπλα της, όχι όμως με τον τρόπο που θα ήθελε εκείνη, και η Σάρα μια μηχανή επιβίωσης, που όταν τη ρωτάνε ποια είναι δεν έχει τι να πει, απλά απαντάει «ένας φυσιολογικός άνθρωπος».
Διαβάζω το περιοδικό του Φεστιβάλ «Πρώτο Πλάνο» για το Φαινόμενο της «Πανοραμικής εντύπωσης (Overview Effect)» που βιώνουν οι αστροναύτες όταν αντικρίζουν για πρώτη φορά τη γη από το διάστημα. Ο όρος επινοήθηκε το 1987 από τον συγγραφέα Φράνκ Ουάιτ και χρησιμοποιήθηκε στο βιβλίο του «The Overview Effect - Space Exploration and Human Evolution», για να περιγράψει τη γνωστική αλλαγή που βιώνουν στην ψυχοσύνθεσή τους, αλλά και στον τρόπο αντίληψής τους οι αστροναύτες. Η εικόνα της πελώριας γης, των συνόρων, του μίσους, του φόβου και των ανισοτήτων εξαφανίζεται όταν την κοιτάς από μακριά. Φαντάζει σα μια μικρή και εύθραυστη μπλε σφαίρα, σαν μια ολότητα που αιωρείται ανυπεράσπιστη στο κενό. Σκέφτομαι τα ρατσιστικά σχόλια που έγιναν από τηλεπερσόνες που μπαίνουν αθόρυβα, αλλά με τρόπο στα σπίτια μας, τα σχόλια εκείνων που τους επικρότησαν στα social media, τους μαθητές που έκαναν πορεία κατά των μεταναστών συμμαθητών τους. Ίσως αν κάναμε όλοι μια βόλτα στο διάστημα θα άλλαζε και ο τρόπος σκέψης μας. Τα ταξίδια όμως στο διάστημα κοστίζουν πολύ ακριβά, για αυτό ας βλέπουμε περισσότερο σινεμά, να διαβάζουμε βιβλία και να ταξιδεύουμε.
Κυριακή πρωί, έχω ακόμα 2 ταινίες να δω και κανένα εισιτήριο να δώσω. Η τελευταία ταινία θα με βρει στο Λιμάνι, κοντά στο νερό. Το Φεστιβάλ τελειώνει τυπικά, στα χαρτιά μόνο μέχρι την επόμενη φορά. Εις το επανιδείν λοιπόν. Η μητέρα μου στο τηλέφωνο μου λέει να σταματήσω να γράφω και να πάω μια βόλτα στην παραλία. «Να είσαι κοντά στη θάλασσα και να χαίρεσαι τη ζωή σου» μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο.
22°
