Οδός Βακούρα δεν υπάρχει κι ας την αποκαλεί έτσι η μισή Θεσσαλονίκη. Υπάρχει μόνο το σινέ «Βακούρα», καρφωμένο χρόνια τώρα στο στενό της Ιωάννου Μιχαήλ, σφήνα ανάμεσα στο Ναυαρίνο και την Π. Π. Γερμανού. Κι όμως, αυτός ο κινηματογράφος κατάφερε να κλέψει το όνομα του δρόμου, να γίνει το σύμβολό του.
Φτάσαμε ένα μισάωρο νωρίτερα από την προβολή του σουηδικού θρίλερ «Άσε το κακό να μπει», κι έτσι είχα την ευκαιρία να εξερευνήσω τα πέριξ χωρίς το άγχος του αφιονισμένου περιπατητή που διασχίζει την Ιωάννου Μιχαήλ, προκειμένου να φτάσει κάπου αλλού. Το ινδικό-ινδονησιακό εστιατόριο “Matahari”, η βιτρίνα του δισκοπωλείου “Rollin Under”, το τατουατζίδικο και το μπαρ “Drifters” (το παλιό “Carpe Diem”). Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, μυρωδιά μπίρας και καπνού, υποφωτισμένο όπως αρμόζει σε όλα τα φοιτητομάγαζα. Έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται σφόδρα, όταν από τα ηχεία ο Φιλ Λάινοτ έπιασε να διηγείται την ιστορία του Γιαννάκη του Αλεπουδιάρη! Είχα να ακούσω αιώνες το “Johnny the Fox” των Thin Lizzy και να κάτσω σε heavy μαγαζί. Ο μπάρμπαν θα μπορούσε άνετα να είναι roadie των Metallica, ένας από την παρέα που είχε αράξει μπρος στον dj φορούσε ολόμαυρο t-shirt των Deep Purple, εποχής “Machine Gun”.
Η οδός Ιωάννου-Βακούρα-Μιχαήλ παραμένει πάντα ένας αθεράπευτα old fashioned δρόμος. Το βράδυ της Κυριακής είναι σίγουρο πως θα τρακάρεις πάνω σε επαρχιώτισσες φοιτητριούλες που σέρνουν τα ροδάκια της βαλίτσας τους κατάκοπες από το ταξίδι της επιστροφής από Κοζάνη, Νάουσα ή Ορεστιάδα για Θεσσαλονίκη. Ύστερα διακτινιστήκαμε στο βαρύ σουηδικό χειμώνα της ταινίας, με τον άγουρο έρωτα του ξανθού αγοριού με το μελαχρινό βαμπιροκόριτσο.
Είχα να δω ταινία στο «Βακούρα» κοντά ένα χρόνο, από το “This is England” του Σέιν Μίντοους. Κάθε φορά που το φιλμ τελειώνει κι ανάβω τσιγάρο πριν την έξοδο, νομίζω ότι θα βγω στο δρόμο και δεν θα είναι 2000κάτι, αλλά 1980τόσο. Και μετά, θα πάω στο “De facto”, όπως και πήγαμε άλλωστε, εμείς κι όλο το σινεμά, γιατί έτσι θέλει η παράδοση: μια βότκα μετά την ταινία. Και το “De facto” είναι ένα μπαρ όπου δύσκολα μπορείς να διακρίνεις το χρόνο να περνά. Τα τετραγωνικά του χρόνια τώρα είναι μετρημένα, νωτισμένα από τα malt και τον καπνό, στην μπάρα του τα πίνουν σινεμάνιακ και καλλιτέχνες. Εκείνη την Κυριακή μάρκαρα το ζωγράφο Άλκη Μπούτλη της παριζιάνικης γκαλερί Suzanne Tarasieve και τα ακόρντα του “Sea Song” των Doves να αργοσέρνονται σβήνοντας εξαίσια την παγωμένη Κυριακή μας.
Skylab
Λίγες ώρες πριν την κάθοδό μας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, βρεθήκαμε στο «πάνω πάτωμα». Η Άνω Πόλη και τα στενά της είναι άλλη μια γειτονιά που ούτε ο χρόνος ούτε η «πρόοδος» μπορεί να την αγγίξει, προστατευμένη από οικιστικές και πολεοδομικές διατάξεις που φρουρούν το παρελθόν της. Ανά πάσα στιγμή, καθώς περιπλανιέσαι στην πλατεία Βασίλη Τσιτσάνη ή τη Δημητρίου Πολιορκητού, έχεις την αίσθηση ότι θα ανταμώσεις με δύο ΕΠΟΝίτισσες, που στον τοίχο θα γράψουν συνθήματα, ή θα πέσεις σε μπλόκο Γερμαναράδων της Κομαντατούρ. Χρόνος ασάλευτος, ακούνητος, ασμίλευτος, κι όλα τα άλλα τα χαζά που είχε γράψει κάποτε περί Άνω Πόλης ένα γκλαμουράτο περιοδικό, ότι και καλά δηλαδή εδώ είναι η Μονμάρτρη του Bορρά, να πηγαίνουν περίπατο. Θέα εξαιρετική και κώλοι βραζιλιάνικοι, γιατί το ανεβοκατέβασμα στέλνει στα αζήτητα τους πλαστικοχειρουργούς!
Αν το πάρεις καρφί προς τα κάτω, κοιτάζεις έκθαμβος το Πειραματικό Σχολείο του Πικιώνη να συνωστίζεται ανάμεσα σε δεκάδες κακοτράχαλες πολυκατοικίες και πανομοιότυπα delivery πιτσάδικα, τα ψιλικατζίδικα του Κουλέ Καφέ και το εμβληματικό ξηροκαρπάδικο «Αετός», με ουρές ακόμα και την Κυριακή. Σε αντίθεση με την περιοχή της Βαλαωρίτου, που φέτος το χειμώνα γνώρισε δόξες, αφού στο κατά τα άλλα νεκρό παλιό εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης φυτεύτηκαν μπαρ και εστιατόρια αναγεννώντας την, η Άνω Πόλη είναι αδύνατον να εποικιστεί από φυλές της διασκέδασης.
Στην ταβέρνα της «Δόμνας», στου «Σαΐτη», στην «Καφετέρια», με την επιγραφή χαραγμένη σε άψογη βυζαντινή γραμματοσειρά, και στο μπαρ «Ληθηνόη» θα αράζουν πάντα τα παιδιά της γειτονιάς, τα ζευγαράκια που ψάχνουν θέα και ρομαντικά ραντεβού και όσοι ξέρουν τα μυστικά κόζια της Θεσσαλονίκης πέρα από τους δρόμους του φραπέ και τα σποτ που προτείνουν τα περιοδικά.
24°
