Περιπλανιόμουν πρόσφατα στα κάποτε λιβάδια και οικισμούς πλέον στην Πυλαία. Έβρεχε, έπεφταν κεραυνοί, χάζευα τις νεόδμητες πολυκατοικίες και τις αλάνες που μπορεί να γίνουν πάρκο, αλλά μπορεί και να μη γίνουν, γιατί σε αυτή την πόλη ποτέ δεν ξέρεις. Η άνοιξη επωάζεται, σκέφτηκα, το κόκκινο της παπαρούνας τρέφεται με το νερό της βροχής μέχρι να εκραγεί σε αυτά τα χωράφια που κάποτε, μέχρι και τις αρχές του μιλένιουμ, ήταν κοτζάμ αγροί. Πυλαία, Κωνσταντινουπολίτικα, συντελεστές δόμησης, νέα ζευγάρια σε διαμερίσματα με πυλωτές, η Θεσσαλονίκη επεκτείνεται χωρίς άγχος, αφού εδώ δεν υπάρχουν αρχαίες σκουριές, κολόνες, υπερώα και άλλα τέτοια που εμποδίζουν τα έργα του μετρό, όπως στο κέντρο.
Εδώ στην Πυλαία, όπως μαθαίνω, είναι και η έδρα του δημιουργικού γραφείου Freelance, που το σκεπτικό και η εφαρμογή του σε αφίσα για τις ανάγκες του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα κέρδισαν. «Ο θεατής βομβαρδίζεται καθημερινά από απόψεις και ιδέες που συχνά επιχειρούν να του κλείσουν τα μάτια, να τον χειραγωγήσουν. Να τον μετατρέψουν σε “πρόβατο” που ακολουθεί πιστά τη μάζα. Είναι στο χέρι του να απεγκλωβιστεί από αυτή την παγίδα. Μια καλή αρχή είναι η σκέψη. Και το ντοκιμαντέρ τροφοδοτεί με τον καλύτερο τρόπο τη σκέψη, προβληματίζει, ευαισθητοποιεί, αφυπνίζει». Εδώ στην Πυλαία ίσως ακόμα να υπάρχουν προβατάκια, όπως αυτό της αφίσας του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, σκέφτομαι, αφού ο βουκολισμός είναι διάχυτος.
Λίγες μέρες αργότερα, ο δρόμος με έβγαλε στην Άνω Τούμπα, στη Γρηγορίου Λαμπράκη. Φίσκα τίγκα τα συνοικιακά καφέ, έξω πάλι βροχή, τα σκυλιά της Περαιβού ζητιάνευαν κόκαλα και αποφάγια από τον «Famous Rooster», ψητοκοκοράδικο ολκής. Έξω από το κέντρο, η Θεσσαλονίκη είναι ένας άλλος πλανήτης. Ή πλανήτες, καλύτερα. «Μου αρέσει η πόλη σας» μου εξομολογήθηκε η Chinawoman, απόδημη Καναδή με έδρα πλέον το βερολινέζικο Κρόιτσμπεργκ. Κοίτα να δεις, σκέφτηκα: οι μισοί ψαγμέ και προχώ Θεσσαλονικείς ονειρεύονται πως μεταναστεύουν εκεί. Κι αυτή εδώ η κοπέλα νιώθει οικεία στον ελληνικό βορρά. Παρεμπιπτόντως ήταν φίσκα το «Block 33», το “Party girl” ακούγεται παντού, ο μελαγχολικά νουάρ ήχος του είναι το σάουντρακ μιας άνοιξης που αργεί πεισματικά.
Πάντως οι πρώτες αμυγδαλιές έσκασαν ροζομπουμπουκάτες στις παρυφές του γκαράζ της Κωνσταντινουπόλεως, κοντά στο Ιπποκράτειο. Την ιεροτελεστία της άνοιξης της έχω χούι να της στήνω καρτέρι και να την καταγράφω. Μου αρέσει ο διακτινισμός, μου αρέσουν οι γειτονιές αλλά και τα μπαρ εκτός κέντρου, καλή ώρα σαν το «Mistral» στην Κρήνη, εξαίσιο μέρος να διαβάσεις εφημερίδες το Σάββατο με θέα τον Θερμαϊκό να στραφταλίζει. Γενικώς παίζει η Κρήνη στην play λίστα μου με τις διαδρομές που σπάνε τον ιδρυματισμό της Τσιμισκή και της Κορομηλά, κι εδώ λιβάδια, κι εξοχές, και ψαράκια γκουρμεκλίδικα. Συστήνω «Ρέμβη» και γαριδομακαρονάδα (12 ευρώ πιατέλα τεράστια, χορταίνουν δύο), αλλά όχι το κρεατάδικο του «Νίκου» και το μεξικάνικο, καθότι η κρίση τα λουκέταρε.
Γυρίζω σπίτι από την περιοχή της Μίκρας και το βλέμμα μου σκαλώνει στο junkyard που στοιβάζουν όλα τα άχρηστα, τα παλιά, τα ρημαγμένα παιχνίδια από τα λούνα παρκ της Θεσσαλονίκης. Σκουριασμένα καρουσέλ με ανάπηρα αλογάκια, χαλασμένες βαρκούλες ή οξειδωμένες και σκοροφαγωμένες μηχανικές πάπιες. Τις νύχτες ένας ευφάνταστος κινηματογραφιστής θα μπορούσε άνετα να γυρίσει σκηνή τρόμου. Άσε που μου θυμίζει και εικόνες από εξίσου ρημαγμένα και παρατημένα λούνα παρκ της νεοϋρκέζας Atlantic City. Είναι μέρα, ο ήλιος λαμπιρίζει. Και το να τριγυρνάς την πόλη στα ξεκούδουνα παραμένει μια ωραία συνήθεια για να χασομεράς, να μαγεύεσαι και να γλιτώνεις από τα ζόρια σου.
