«Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε το λαό των Ιωαννίνων και του ΠΑΣ, αλλά οι 7.500 θέσεις του γηπέδου τους την Κυριακή δεν θα γεμίσουν από αυτούς, αλλά από την κίτρινη λαοθάλασσα που θα εκστρατεύσει για να ενισχύσει τον Άρη σε αυτό το κρίσιμο εκτός έδρας παιχνίδι». Δεν υπάρχουν πιο χαρούμενοι άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη από τους αρειανούς! Αυτό ήταν το πρώτο συμπέρασμα που έβγαλα με το που επέστρεψα στην πόλη μετά από ένα μήνα μακρινής απουσίας.
Ο εκφωνητής του βαμμένου κίτρινου σταθμού «Αθλητικά Νέα», ο ευδιάθετος ταρίφας που τον άκουγε, εγώ στο πίσω κάθισμα, πληγωμένο παόκι να προσπαθώ να συμμεριστώ τη χαρά τους, κι ο προπονητής της ομάδας Κούπερ να απολαμβάνει τυφλής εμπιστοσύνης και ως άλλος Μωυσής να οδηγεί τους Χαριλιώτες στη Γη της Χαναάν. «Φέτος η ομάδα δεν φέρνει μόνο αποτελέσματα, αλλά παίζει και καλή μπάλα» συμπληρώνει ο ομάρ ταρίφ.
Καλή χρονιά, 2010, ανταπόκριση πρώτη, για περάστε, για περάστε, σε λίγο θα βγάλει και μεγάφωνο ο πρεζέμπορας της πλατείας Ναυαρίνου, 400 ευρώ τα 50 γραμμάρια πουλούσε το «μαύρο» σε διερχόμενο ζευγάρι «καταναλωτών». Επιστρέφεις στη Θεσσαλονίκη και βλέπεις τη γειτονιά σου να έχει μετατραπεί σε zombie nation. Εννιάμισι το βράδυ, παιδιά που παραπατούν ή ρίχνουν «ύπνους» καλυμμένοι από χαρτόκουτα, καμία σχέση με ποιητικορομαντικά πρεζόνια τύπου Πιτ Ντόχερτι. Όπως και οι πρεζέμποροι. Ούτε λαμέ κοστούμια ή χαβανέζικα πουκάμισα α λα Τόνι Μοντάνα στον «Σημαδεμένο» ούτε φιμέ Καγιέν, όπως τα bro από το σίριαλ “Wire” του Πελεκάνου. Είναι κάτι ξερακιανοί αθίγγανοι παρέα με λιπόσαρκους Ρωσοπόντιους που μοιράζουν τις παρτίδες και κάνουν την «αγορά» του Ναυαρίνου σκηνικό απελπιστικά φτηνιάρας ταινίας.
Ευτυχές το νέον έτος, μωρά μου. Μπάλα και φραπόγαλα, σκόνες και υγρασία, πρώτη βδομάδα εκπτώσεων, όλοι στο κυνήγι του τζιν-αλεπού και του μπουφάν-λαγού, και στο ενδιάμεσο συζητήσεις για την κρίση, 12.300 Θεσσαλονικείς κάτοχοι αυτοκινήτων παρέδωσαν τις πινακίδες τους εξαιτίας της αύξησης των τελών, έγραφε στο πρωτοσέλιδο ο «Αγγελιοφόρος». «Δεν τα πιστεύω τα περί κρίσης» μου λέει γνωστός dj σε πασίγνωστο μπαρ της Βαλαωρίτου, «για να πάρεις iPhone, πρέπει να μπεις σε λίστα αναμονής, κάθε βράδυ όλοι τσακίζουν ποτά και η περιοχή είναι φίσκα». Δεν μπορείς να ερμηνεύσεις την κατάσταση της πόλης κρίνοντάς την από την ευδαιμονία που επικρατεί στη “zona diasquedastica”, όμως για συνέχισε, έλειπα καιρό κι έχω χάσει επεισόδια. «Ο φίλος σου ο Πορτοκάλογλου! Άνοιξε το “Elvis” κι όλα είναι όπως παλιά. Οι ηλεκτρονικάριοι του βορρά ξαναβρήκαν το στέκι τους, λαϊκό προσκύνημα κάθε βράδυ». Δεν μπορώ να μη χαρώ για τον Χρήστο. Δυο-τρεις μήνες πριν, έβλεπα το καινούργιο “Elvis” γιαπί, σκαλωσιές κι όνειρα. Κάποιοι τον αμφισβήτησαν όταν πήρε την απόφαση να φύγει από την παραλία και να μεταναστεύσει πιο ψηλά, υποθέτω οι ίδιοι που τώρα τον αποθεώνουν.
Προσπαθώ να επιβιώσω από το τζετ λαγκ! Ρακόμελα στο «Αστόρια» και κανελάδες στο “Ελίτ”, στο ένα με υπόκρουση Ντάινα Ουάσινγκτον και “Cry me a river”, στο άλλο με “Skater boy” και Αβρίλ Λαβίν. Και τις Τετάρτες μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στο Μακεδονικό Μουσείο. Γράφτηκα έτσι, χωρίς πολλή διάθεση, να κάνουμε και κάτι άλλο, βρε παιδί μου, να μη σκοτώνουμε το χρόνο μας με τα ίδια και τα ίδια. Μαγεύτηκα από τα πρώτα λεπτά που άρχισε το course της η ιστορικός τέχνης και καθηγήτρια του Παντείου Έφη Φουντουλάκη. Με ρούφηξαν οι πίνακες του Μονέ και του Μανέ, η εισαγωγή της για το πέρασμα από το νεοκλασικισμό στο ρομαντισμό, ο Βοναπάρτης στο άλογο να σκαρφαλώνει τις Άλπεις, η μετάβαση στον ιμπρεσιονισμό. Δεύτερο course από τον Πέτρο Μαρτινίδη της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ: την ώρα που η γαλλική ναυτιλία παρακμάζει, ακμάζουν οι μεγάλες θεατρικές σκηνές, με αποτέλεσμα λοστρόμοι και μούτσοι να μη μείνουν άνεργοι και, αντί να ανεβάζουν ή να κατεβάζουν πανιά στα κατάρτια, να ανεβοκατεβάζουν με τα γιγάντια σκοινιά και τις τεράστιες τροχαλίες τα σκηνικά των παραστάσεων. Τρίτο course από τον ιστορικό τέχνης του ΑΠΘ Αντώνη Κωτίδη: Οι φουτουριστές, το νταντά, ο σουρεαλισμός. Ο ηλεκτρισμός, η μουσική του Ρουσολό, οι αφορισμοί του Πικάμπια, ο Μαρινέτι, η εισαγωγή του «Ουρητήρα» του Ντυσάν από το πεδίο όπου λειτουργούσε στο πεδίο των μουσείων, ο συμβολισμός και τα νοήματα. Το αμφιθέατρο του Μακεδονικού Μουσείου κάθε Τετάρτη είναι φίσκα. «Μας απομαγεύετε», όπως παρατήρησε σε άψογη, μη φουτουριστική, μη ντανταϊστική, αλλά εξόχως ρομαντική-έντεχνη γλώσσα η υπεύθυνη κ. Γιόκα. Όσοι πιστοί επικοινωνήστε με το μουσείο, μπας και σας δεχτούν, πιστέψτε με, δεν είναι σκέτες διαλέξεις, είναι πάρτι.
Την άλλη μέρα σινεμά, στην πρεμιέρα του «Σέρλοκ Χολμς», στο Βακούρα. Λίγο πριν κόψω εισιτήριο, το μάτι μου έπεσε στο ανάκλιντρο του παρακείμενου “Nico Tattoo” και σε έναν τύπο που του κεντούσαν «καινούργια ρούχα». Η πλάτη του έγραφε You’ll Never Walk Alone. Αυτό είναι η Θεσσαλονίκη, σκέφτομαι, καθώς κλείνω το σετ της πρώτης ανταπόκρισης: μια βόλτα στους δρόμους με καλές ή κακές παρέες. Να προσέχετε!
20°
