Επιτέλους, έμπρακτη μετάνοια και απεταξάμην τα ιταλικά ριζότα με φράουλα Γουαδελούπης και φούνγκι Βενεζουέλας με πορτσίνι Προβηγκίας! Γιατί η Θεσσαλονίκη μετά από έναν κοσμοβλάχικο γαστριμαργικό πυρετό, που την προηγούμενη δεκαετία ώθησε σε ακρότητες τύπου «διεθνής, οτινάναι, ξιπασμένη κουζίνα, ακόμα και κατσαρίδα Αμπού Ντάμπι, αν μου σερβίρετε και μου πείτε ότι την έτρωγε η Κάρι στο “Sex and the City” ως γκουρμεδιά», έρχεται στα ίσα της. Η ελληνική κουζίνα και η διατροφή που βασίζεται στην ελληνική πατριδογνωσία πήρε τα πάνω της.
ΟΚ, ψιλοτρέντι είναι πάλι η φάση, αφού στο κίνημα συμμετέχουν ως νεοφώτιστοι γενίτσαροι, οι ίδιοι faux ξιπασμένοι που από υπεράσπιση και φανατίλα του προσούτο Πάρμας τώρα το γυρνάνε σε «θα δώσω και την ψυχή μου για να υμνήσω τις αρετές της ντομάτας από τον Έβρο», όμως επιτέλους: τις μελιτζάνες από τον μπαχτσέ της γιαγιάς μας, που ακόμα κι αν κολυμπούσαν σε έναν τόνο λάδι Καλαμάτας στο τηγάνι όπως ο Σεβάχ ο Θαλασσινός στους ωκεανούς, ήρθε η ώρα να τις ξαναθυμηθείς αλλά και να τις δοκιμάσεις, μιας και παντού στην πόλη η ελληνική κουζίνα, η ελληνική διατροφή και τα «δικά μας» υλικά επέστρεψαν πανηγυρικά.
Βέβαια, ακόμα και τον καιρό της ξιπασιάς τίποτα δεν μπορούσε να χτυπήσει το σουβλάκι του «Ντερλικατέσεν», φτιαγμένο από κρέας φάρμας που ανέτρεφε γουρουνάκια στην Καστοριά. Παραδίπλα από το «Ντερλικατέσεν» άνοιξε το «Έργον» αυτών των δύο πιονέρων αδελφών Θωμά και Γιώργου Δούζη. Το μεταμοντέρνας αισθητικής αλλά ελληνόψυχης εσάνς μπακάλικο της Γρηγορίου Παλαμά, στην Κούσκουρα μεταμορφώθηκε και σε εστιατόριο με τα όλα του. Αναζητώντας ρομαντικούς παραγωγούς και μερακλίδικα προϊόντα, τα παιδιά αυτά μετά της συνδρομής του Δημήτρη Σκαρμούτσου έστησαν μια κουζίνα, έναν κατάλογο και γεύσεις γλέντι. Φοβού τους Έλληνες αλλά και… τροφού τους Έλληνες!
Και απέναντι από τον πολυπαινεμένο «Κοσμά», στη Βασιλέως Ηρακλείου, άνοιξε η «Τέρψις», με παστουρμάδες και τυριά εβρίτικα και ναξιώτικα. Και περήφανα ως Ξανθιώτης της διασποράς να κοκορευτώ ότι καφέ Νεστορίδη αρχίζουν και ζητούν ολοένα και περισσότερα μαγαζιά.
Η «Γλυκομαγεία» με πρώτη ύλη το κάστανο αλλά και άλλα φρούτα που παράγονται στο Πάικο, το ζεύγος Δάνου Δανιηλίδη και Μάγιας Κετικίδου, μιξάροντάς τα με σοκολάτα, φτιάχνει βαζάκια μούρλια! Φτιάχνει και παράξενα πέστο και σάλτσες γλυκόξινες, που τα δειγματίζουν στη λαϊκή αγορά βιολογικών προϊόντων του ελεύθερου κοινωνικού χώρου «Σχολείο», γωνία Βασιλέως Γεωργίου και Μπιζανίου. Κάθε Σάββατο, 4 με 8, δοκιμάστε τα προϊόντα τους αλλά και όλων των άλλων παραγωγών, από λαχανικά και ψωμιά μέχρι ό,τι άλλο μοστράρουν περήφανα.
Οι γιοφκάδες του συνεταιρισμού των γυναικών του Μονοπήγαδου στο «Περέκ», τα τρελά φιστίκια του «Αετού» στην Αγίας Σοφίας με Φιλίππου, ο ερωτιάρης καβουρμάς Διδυμοτείχου στο εστιατόριο «Πανελλήνιον» στα Λαδάδικα, τα κρίταμα στη σαλάτα του «.Es» της Φράγκων και του μεζεδοπωλείου «Φρυ» στη Δόξης, τα κεφαλονίτικα λικεράκια Πολυκαλά με γεύση πικραμύγδαλο από το παράρτημα του «Leonidas» στην Τούμπα… ουφ: νικήσαμε! Γεμάτη είναι η πόλη και τα περίχωρα με «μπλε» γεύσεις.
Επιτέλους, έμπρακτη μετάνοια και απεταξάμην τα ταϊλανδέζικα νασί κορέγκ, που ένα κάρο λεφτά τα πλήρωνε η Θεσσαλονίκη, εκμαυλισμένη από το παραμύθι και την ξιπασιά της κάθε κυρίας Πανοραμίδου-Νεοπλουτίδου, ξεχνώντας τα κεφτεδάκια που κάποτε τη ζουμπούρλεψαν για να γίνει θεά και να κουκουλώσει τον Νάσο Καραπλουτίδη. Ο οποίος, παρότι ποτέ δεν ξέχασε τη γεύση της φέτας ψωμιού αλειμμένης με βούτυρο Ιωαννίνων και ζάχαρη Ορεστιάδας, όταν έκανε κράτηση για ρομαντικό δείπνο ξενομανιακής κουλαμάρας ρέστο έψαχνε, αντί να τη βγάλει για μια τσάρκα μάσα-σούρα στο Καλοχώρι. Όπου τα φαγκριά δεν είναι Σενεγάλης, αλλά Καβάλας.
