Η έλευση της θεσσαλονικιώτικης εαρινής ισημερίας-ανθοφορίας δεν συνετελέσθη μετά πανηγυρικής φωταγώγησης της πόλης μετά από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ώστε και ο τελευταίος δημότης να καταλάβει πως η γκριζούρα και η μιζέρια του χειμώνα αποδήμησαν από τα κεφάλια μας σαν ηττημένες κάργιες, παραχωρώντας τη θέση τους στα χελιδόνια και σε ένα ζεστό φως που λούζει την πόλη από νωρίς το πρωί: σαν κορασίδα από τις Μεγάλες Λουόμενες του Σεζάν μού μοιάζει η Θεσσαλονίκη αυτή την εποχή. Έχουν ζόρια ο Μπουτάρης και η Πρωτοβουλία με την υπόθεση Αλατίνη, με αποτέλεσμα να είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τη δημοτική αρχή η εαρινή σύναξη των θεσσαλονικέων αγροφυλάκων.
Κι όμως, αποτινάζουν από πάνω τους την μπίχλα οι νεραντζιές της Ιουλιανού, μεθυστικά εκρήγνυνται οι αμυγδαλιές στους Κήπους του Πασά και είναι αδύνατον να συγκρατηθούν οι σκύλοι στην πάνω πλευρά της πλατείας Αριστοτέλους: γουβ γουβ, κυνηγούν τις πεταλούδες πάνω από τα κεφάλια τους.
Πιστεύω στην άνοιξη, «I believe in you», όπως διατείνονται και οι ντόπιοι γιεγιέδες The Frantic Five στο σπάνιας ενέργειας ζωντανό τους δίσκο “A Go Go At A Cave Near You...” (live recordings at various crypts, caves and cellars). Αυτοί οι μάγκες, οι αθεράπευτοι γκαραζόγατοι, δεν ξεκολλούν από τα αυτιά μου, καθώς παρατηρώ την πόλη να μεταμορφώνεται. Καθώς ανυπόμονοι κοριτσίστικοι ώμοι αποκαλύπτουν τα καινούργια τους τατού, άρτι χτυπηθέντα στο στούντιο των Tattooligans. Καθώς αρβύλες και χοντρά ορειβατικά μποτάκια μπατάρονται στα πατάρια και σε πολύχρωμους αγρούς μεταμορφώνονται οι άσφαλτοι της Τσιμισκή, της Εγνατίας, της Τούμπας και της Καλαμαριάς από χιλιάδες πάνινα All Star στο χρώμα της παπαρούνας ή του βυσσινόδεντρου.
Να τα παρατηρείς όλα αυτά και να τα δοξάζεις, να τα υμνείς και να τα κατασκοπεύεις. It’s the weatheronomy, stupid: τα ζευγαράκια που φιλιούνται στα κόκκινα παγκάκια της πεζοδρομημένης Αγίας Σοφίας. “Changing colors of life”, οι Φανταστικοί Πέντε ήταν σφηνωμένοι στο κεφάλι μου όταν με το αμάξι βγήκαμε περιπολία έξω από τη Θεσσαλονίκη, για να επιθεωρήσουμε την έλευση της άνοιξης στους πραγματικούς αγρούς και τις μοναδικές εξοχές της Σουρωτής, του Άγιου Αντώνιου και του Μονοπήγαδου. Εδώ που το γρασίδι είναι πράσινο από μόνο του και δεν επιζητεί ενισχύσεις από πάνινα παπούτσια, εδώ που ανηφορίζοντας για το λόφο όπου βρίσκεται το «Περέκ» σαν φωτοβολίδα το απόγευμα σκάει και τα νερά του Θερμαϊκού αστράφτουν όπως οι καθρέφτες στα Ray-Ban των ηρώων του Ταραντίνο, όταν τους πυροβολεί ο ήλιος.
Τριάντα χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, με θέα που προκαλεί ίλιγγο από την ομορφιά και ένα κτίριο φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, το «Περέκ» είναι η πιο σύντομη εκδρομή για να νιώσεις την πανδαισία της άνοιξης στας εξοχάς. Και να τη γευτείς όμως, μιας και μιλάμε για ένα εστιατόριο κι ένα εργαστήριο παραδοσιακών προϊόντων που επιμελούνται οι κυρίες του αγροτικού συνεταιρισμού του Μονοπήγαδου. Περέκ στα ποντιακά θα πει ζύμη από αλεύρι και νερό ψημένη στο τζάκι. Ποντιακή κρέπα, που θα έλεγε και ο μέγας πόντιος αδελφός Ιεροκλής Μιχαηλίδης.
Οι κυρίες τη γεμίζουν και τη σερβίρουν με σπανάκι ή παστουρμά, με τυριά αλλά και μαρμελάδες, αν την επιθυμείς γλυκιά. Όλα εδώ, όπως περήφανα διαλαλούν τα κορίτσια, αυγά, τυριά, κρέατα, χυλοπίτες, μαρμελάδες, είναι πρώτες ύλες από τον τόπο τους. Ευλογημένη γη, προφανώς. Εξού και κανείς δεν φεύγει χωρίς να φουλάρει το αμάξι του με πολεμοφόδια, όπως τα εμπορεύεται το εκθετήριο.
Επιστρέφοντας στην πόλη τσεκάρω όλα τα πόστα, εδώ που χρόνια τώρα εξασκήθηκα να παρατηρώ πρώτος την ιεροτελεστία της ανοιξιάτικης έλευσης: το λεωφορείο-φυσούνα της Καλαμαριάς που κάποιος επιτέλους άνοιξε το παράθυρο, τις λεύκες στο Βασιλικό Θέατρο που στοργικά κοιτούν τις πρώτες παρέες που ξεπεζεύουν μπρος τους, τη νύχτα, γλυκά έτσι όπως σκάει, στην Εγνατία 31, στη στοά Κολόμβου, όπου συστεγάζονται τα μπαρ «Fox Trot» και «Καντίνα Τροπικάνα»: επιτέλους μπορούμε να αράζουμε χωρίς να στριμωχνόμαστε χουχουλίζοντας κάτω από τα θερμαντικά μεταλλικά αλογονούχα μανιτάρια. It’s the weatheronomy, stupid! Άντε, γαμώ το χειμώνα μου μέσα!
