Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά! Δεν εξηγείται αλλιώς τόσο ελάφι, τόσο χιόνι, τόσες καμπάνες και τόσα έλατα στις βιτρίνες. Λονδίνο γίναμε, εντελώς! Ακόμα, βέβαια, το «Last Christmas» δεν το άκουσα στα ραδιόφωνα και τα σούπερ-μάρκετ, αλλά πού θα πάει, θα σκάσει όπου να ’ναι.
Όπως έσκασαν και τα ημερολόγια, με πρώτο και καλύτερο αυτό του Θωμά Κοροβίνη. «Σαλονίκη, Salonico, Selânik, Salonica, Salonique, Solun». Το «2012 Θεσσαλονίκη» αγκαλιάζει και καταγράφει την ιστορία της πόλης τόσο στοργικά, τόσο εμπεριστατωμένα και τόσο κοροβινικά, ας μου επιτραπεί η έκφραση. «Πολιτεία καταχωμένη σε συσσωρεύσεις, πολιτεία διάφωτη σα μες στη νύχτα, μεταφυσική, ανυπόστατη, αμφιβολία». Βόλτες στα Λουλουδάδικα και τα Κάστρα, μια ανθολογία κειμένων από Γιώργο Θέμελη και Γιώργο Σκαμπαρδώνη έως Στρατή Τσίρκα και Βασίλη Βασιλικό. 300 σελίδες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, γειτονιές αλλά και συνταγές με σπάνιες θεσσαλονικιώτικες γεύσεις. Όπως αυτή για ψάρι με σάλτσα καρυδιού για το Πέσαχ, όπως ήταν η σεφραδίτικη συνταγή, για το Πάσχα. Ή σπιτικά λουκάνικα με πράσο, μυδοπίλαφο όπως το κότσαραν τα παλιά μαστόρια-μάγειρες στο Μοδιάνο.
Δεν ξέρω στη γαμω-εποχή του ίντερνετ ποιος αγοράζει ημερολόγιο, αλλά, αν διέπεσαι από φετιχισμό όπως η πάρτη μου, το ημερολόγιο «2012 Θεσσαλονίκη» του Θωμά Κοροβίνη (εκδόσεις Μεταίχμιο), όπως και το ημερολόγιο «Θεσσαλονίκη 2012» που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Ianos, με εξίσου εξαίσια ανθολογήματα μεγάλων συγγραφέων που έριξαν κάποτε μια ματιά και κατέγραψαν με λέξεις την πόλη, είναι ό,τι καλύτερο για δώρο. Κοιτάς τις αργίες, τις γιορτές και το χρόνο να κυλά, και ξεστραβώνεσαι μαθαίνοντας ιστορίες για την εποχή που ο Γιούγκερμαν του Καραγάτση χόρευε στο ξενοδοχείο «Mediterrane». Ή για την πόρνη τη Μαρία, όπως την περιέγραψε εξαίσια και λάγνα ο μέγας Γιώργος Κάτος στην «Αγία Αλητεία».
Όσο κι αν τα έψαξα προσεκτικά και τα δύο ημερολόγια, κείμενα για τα κάστανα που κάθε απόγευμα επί της Τσιμισκή σερβίρει ο πάγκος της θείας Λένας δεν βρήκα. Οπότε ας τα αποθεώσω εγώ. Ας εξυμνήσω αυτή τη ζεστασιά που σκορπίζουν στη χούφτα μου και την τέλεια γλυκιά τους γεύση που ρίχνουν στο είναι μου, όταν λυσσομανά το κρύο και παγώνει η λεωφόρος, και μου ’ρχεται να γράψω μια έκθεση με θέμα «Ο καστανάς». Μπορώ να γράψω και θέμα «Ο σαλεπιτζής», που την πέφτει παρακάτω, στη γωνία με Αριστοτέλους, μιας κι έτσι τη βγάζω εδώ πάνω με τέτοιο παλιόκρυο. Αν ήμασταν πραγματικά Λονδίνο, όπως μας θέλουν οι βιτρίνες, έπρεπε, αντί για σαλέπι, να πίνω ζεστά τσάγια και να τρώω, αντί για κάστανα, γλυκοπατάτες. Αλλά δεν μου πάει, παρότι το «Days Are Forgotten» των Kasabian πολύ μου αρέσει, κι όλο το ρίχνω στο ράδιο.
Δεν ξέρω στη γαμω-εποχή του ίντερνετ ποιος αγοράζει ημερολόγιο, αλλά, αν διέπεσαι από φετιχισμό όπως η πάρτη μου, το ημερολόγιο «2012 Θεσσαλονίκη» του Θωμά Κοροβίνη (εκδόσεις Μεταίχμιο), όπως και το ημερολόγιο «Θεσσαλονίκη 2012» που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Ianos, με εξίσου εξαίσια ανθολογήματα μεγάλων συγγραφέων που έριξαν κάποτε μια ματιά και κατέγραψαν με λέξεις την πόλη, είναι ό,τι καλύτερο για δώρο. Κοιτάς τις αργίες, τις γιορτές και το χρόνο να κυλά, και ξεστραβώνεσαι μαθαίνοντας ιστορίες για την εποχή που ο Γιούγκερμαν του Καραγάτση χόρευε στο ξενοδοχείο «Mediterrane». Ή για την πόρνη τη Μαρία, όπως την περιέγραψε εξαίσια και λάγνα ο μέγας Γιώργος Κάτος στην «Αγία Αλητεία».
