Ήταν ρωµαϊκή, ήταν βυζαντινή, ήταν µουσουλµανική, έγινε ελληνική, όµως τα πέριξ χωρικά ύδατα της Ροτόντας, ειδικά η πλευρά που κοιτάζει την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, σας διαβεβαιώνω πως πλέον τελεί υπό αφρικανικοασιατική κατοχή. Οι λόγχες των λεγεωνάριων, τα σπαθιά των Παλαιολόγων, τα κουµπούρια των µωαµεθανών και οι ορθόδοξοι όρθροι ανήκουν στο µακρινό παρελθόν, µιας και τη θέση τους καταλαµβάνουν πλέον εκατοντάδες ζεύγη µαϊµού Nike, κακοραµµένα πάνινα All-Star, ξυπνητήρια µε την Patty, πολύχρωµα ροµποτάκια και φτηνοαποµιµήσεις Louis Vuitton. Κείτονται χωροθετηµένα µε τάξη πάνω σε κιλίµια ή αυτοσχέδια πτυσσόµενα χάρτινα τετράγωνα, που µόλις πέσει σύρµα ότι πλακώνουν αστυνοµικοί ή άλλου είδους έλεγχοι, αµπαλάρονται στο τσάκα πίκο µπιρµπιλίκο κι όπου φύγει φύγει.
Λιπόσαρκοι Πακιστανοί, Αφγανοί και Κινέζοι, λυγερόκορµοι και ευθυτενείς Αφρικάνερς συγκλίνουν εδώ από τα πέρατα της Γης. Στήνουν την πραµάτεια τους από νωρίς το πρωί, επικοινωνούν ο καθένας µε τη δική του γλώσσα, µε αποτέλεσµα η Ροτόντα να θυµίζει εµπορικό Πύργο της Βαβέλ. Όµως περίεργο. Τα εκατοντάδες πρωινά που εδώ και καιρό διασχίζω την πλατεία στην κάθοδό µου προς Καµάρα, δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο να ψωνίζει. Είτε συνταξιούχος, που βγάζει το σκύλο του πρωινή βόλτα, είτε γριά, που ανάβει το κερί στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, είτε φοιτητές, που τραβούν ντουγρού για τη Φιλοσοφική, δεν αγοράζουν κάτι.
Στο ντεσού της γειτονιάς και τα δεκάδες αδέσποτα που οσφραίνονται την πρωινή δροσιά και τα γρασίδια. Άλλα γαβγίζοντας στις πρώτες πεταλούδες της άνοιξης κι άλλα τάβλα ξαπλωµένα κάτω, µερικά δε τόσο λιπόσαρκα και εξαντληµένα σαν σε ιδιότυπη απεργία πείνας. Μου αρέσει αυτή η διαδροµή, όταν η Θεσσαλονίκη παίρνει µπρος, εκεί γύρω στις 10 µε 11 το πρωί, όταν στο ψητοπωλείο του «Μερακλή», Γούναρη µε Εγνατία γωνία, τα παιδιά φορτώνουν τις αράβικες πίτες στα ψυγεία και τα σουβλάκια στη φουφού. Οι γηραιές φιλόλογοι που χαζεύουν τα εγχειρίδια στη βιτρίνα του «Μαλλιάρη» και οι υπαίθριοι µπουγατσοφάηδες της «µία µε κιµά» από το «Χρυσό». Και προχθές εκεί ακριβώς, στη γωνία Γούναρη και Σβώλου, καθώς σήκωσα τα µάτια και αντίκρισα τον κορµό της πολυκατοικίας πίσω από το “Carrefour”, είπα «µέγας είσαι Ser και θαυµαστά τα έργα σου». Οι περισσότεροι κορµοί των πολυκατοικιών της Ναυαρίνου µαρτυρούν τα χρόνια τους, καθώς οι τοίχοι τους µαραζώνουν, όπως τα πρόσωπα εξηντάχρονων ντιζέζ. Όχι όµως ο τοίχος αυτής της πολυκατοικίας-γωνίας. Χρησιµοποιηµένος σαν τεράστιος καµβάς διαστάσεων 50 Χ 20, από τον urban painter Αργύρη Ser Σαρασλανίδη και το crew του, Zek, Jers και Ortsa, ο τοίχος αυτός καλλιτεχνιάστηκε µε τόση µαστοριά, αισθητική λεπτοµέρεια και υπέροχη ιδέα, που δίκαια πλέον µπορεί να θεωρείται το landmark του άξονα της Γούναρη στη νέα εποχή. 15 µέρες, 70 cans, 30 λίτρα latex paint, 100 φραπέδες, 20 πακέτα τσιγάρα και ανυπολόγιστες ποσότητες µπίρας, ακτίνες ήλιου αλλά και στάλες βροχής, υψοφοβικοί ίλιγγοι και πανικοί: αυτός είναι ο απολογισµός του The Navarinou square mural. Καθώς οι υπεύθυνοι της Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου, που θα διοργανωθεί στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο, ετοιµάζονται για ένα πανηγύρι τέχνης και πολιτισµού, ας ρίξουν µια µατιά σε αυτό τον τοίχο και ας µάθουν την ιστορία του Ser και της “The BOX Gallery”, µια σταλιά δρόµος, για το στενάκι της Απελλού και το περίφηµο πλέον υπόγειο, όπου η urban artistic Θεσσαλονίκη ενηλικιώνεται και µεγαλουργεί.
Το υπόγειο “The BOX Gallery” άνοιξε στα µουλωχτά το καλοκαίρι. «Θα είναι γκαλερί» βάζαµε στοίχηµα. «Μήπως θα είναι γκραφιτάδικο;» αναρωτιόµασταν βλέποντας σπρέι, ζωγραφισµένα σκέιτ και λοιπά street culture καλούδια. «Είναι και τα δύο» µου είπε ένα µεσηµέρι η ψυχή του Αργύρης Σαρασλανίδης, περικυκλωµένος από χρώµατα Montana-Cans, gadgets και collector’s items διασήµων παγκοσµίως καλλιτεχνών. Οι φιγούρες του Γιαπωνέζου ανιµά Tuma, του Γάλλου γκραφιτά Nist και του Ελβετού συναδέλφου του Zee, οι Munny φιγούρες εκπρόσωποι των ηρώων της νέας pop surrealism κουλτούρας, όπως ο πλανήτης τη ξεφυλλίζει και τη θαυµάζει µέσα από τις σελίδες του “Juxtapose”, συντελούν σε µια ιδιότυπη πολιτιστική επανάσταση.
Μαζί µε τον Αργύρη, που εκθέτει τους πίνακές του, δηµιουργεί και εκθέτει και η φίλη του Σιµόνη Φοντάνα. Μείξη ποπ και ψυχεδέλειας, εξπρεσιονισµός του δρόµου διάστιχτος από µαύρα και ροζ χρώµατα κι ένα στιβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο, καθώς µέσω της “The BOX Gallery” η νέα γενιά γκραφιτάδων της πόλης αλλά και του κόσµου παράλληλα µε το δρόµο «χτυπά» πλέον πίνακες και σε τελάρα, διοργανώνει εκθέσεις ζωγραφικής µε καταλόγους και πάρτι εγκαινίων. Μια τρέλα, µια οπτική πανδαισία, ένα ατελείωτο respect, µια έµπρακτη απόδειξη πως από το ροµαντισµό του δρόµου και την υποκουλτούρα, η θεσσαλονικιώτικη street art συσπειρώνεται, οργανώνεται και θαυµατοποιεί. Εξού και το ανάθεµά µου «µέγας είσαι, Ser, και θαυµαστά τα έργα σου».
Κι έτσι η άνοιξη για άλλη µια φορά εισβάλλει µε φόρα, και η πόλη παρά τα δεινά της οικονοµικής κρίσης, τη µιζέρια και το µπούχτισµα, δείχνει άλλους δρόµους και φτιάχνει κόλπα ζόρικα και αξιέπαινα. Σταθείτε για µια στιγµή και κοιτάξτε αυτό τον τοίχο-πίνακα στη γωνία Γούναρη και Σβώλου. Και στοχαστείτε πώς µια δράση και µια παρέα µε γνώση, άποψη, ιδεολογία, συµπαράσταση και όραµα επεµβαίνοντας επί του αστικού ιστού µπορεί να δώσει σάρκα, οστά κι ελπίδα κάνοντας πράξη τσιτάτα του στιλ «µια άλλου είδους Θεσσαλονίκη είναι εφικτή».
17°
