Urban Lines Νέος Κόσμος: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας.
Είναι Σάββατο βράδυ, τελευταίο δρομολόγιο της κόκκινης γραμμής προς Ελληνικό. Η πλατφόρμα στην οποία περιμένω γεμάτη. Μέσος όρος ηλικίας 25. Τον ανεβάζω σημαντικά. Στο Σύνταγμα που είμαστε πάντα αδειάζει για να γεμίσει. Βρίσκω να κάτσω ως εκ θαύματος. Κάθομαι και χαμογελάω σκεπτόμενη ότι στο προηγούμενο τρένο της μπλε γραμμής ένα παλικαράκι γύρω στα 20 σηκώθηκε και πρόσφερε τη θέση του σε μια κοπέλα της ηλικίας μου που ήταν έγκυος (πολύ έγκυος όμως) και η οποία ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Παραδόξως απέρριψε τη θέση.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι τι junk θα φάω, παρόλο που είναι 2:30 το πρωί, ενώ με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα νέο παιδί απέναντί μου και κουνάει τα χέρια του, να ανοιγοκλείνει το στόμα του αλλά να μη βγάζει ήχο. Γυρνάω το κεφάλι μου ελαφρά και τον κοιτάω. Δεν είναι πάνω από 20 χρονών και προφανώς είναι κωφάλαλος. Επικοινωνεί με την κοπελίτσα που κάθεται δίπλα μου. Τους παρατηρώ όσο πιο διακριτικά μπορώ για περίπου 2-3 στάσεις αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Εάν η κουβέντα είναι φιλική ή εχθρική, εάν αναλύουν κάτι ή σχολιάζουν. Τα πρόσωπά τους είναι ευχάριστα μεν, ουδέτερα δε. Μιλάνε την αθόρυβη γλώσσα. Δεν μπορώ να μάθω τίποτα γι’ αυτούς.
Πριν προλάβω να κάνω όλες τις κλισέ σκέψεις για το πώς μπορεί να είναι η ζωή χωρίς ήχο, ομιλία και μουσική, μου τραβάει την προσοχή μια παρέα 17χρονων παιδιών. Τέσσερα αγόρια και 3 κορίτσια. Ξεκίνησα να ακούω την κουβέντα τους όταν κορόιδευαν το ένα αγόρι για το επίθετό του. Ήταν ίδιο με κάποιου γνωστού (δεν τον ήξερα) και τον ρωτούσαν αν είναι ο πατέρας του. Ήταν ωραία παρέα, ομοιόμορφη, μια παρέα που θα ήθελα να είχα στην ηλικία τους. Μιλούσαν όμορφα, μου έκανε ευχάριστη εντύπωση. Μου έδωσε μια αίσθηση αισιοδοξίας. Πρόσεξα ότι τα κορίτσια μιλούσαν μεταξύ τους, δεν συμμετείχαν στην πλάκα. Αφού το αστείο με τη συνωνυμία πάλιωσε, ο προφανής αρχηγός της ομάδας στράφηκε προς ένα άλλο αρσενικό μέλος.
«Έχετε πάει στα Αναφιώτικα; Είναι αυτή η περιοχή με τα σκαλάκια που είναι πάντα τίγκα στον κόσμο. Θα το ’χετε δει σίγουρα σε κάποιο στόρι. Μερικά μαγαζιά δεν έχουν καν να κάτσεις, έχουν βάλει μαξιλάρια στα σκαλιά». «Σοβαρά τώρα;» λέει ένας άλλος. «Ναι ρε, είναι εκεί που πάει ο Νίκος τη Μιρέλα και παραγγέλνει πορτοκαλάδα για να μην πληρώσει πολλά». «Όχι, δεν κατάλαβες» πετάγεται ο Νίκος, «έχω μάθει όλα τα στενάκια εκεί κοντά και της λέω, έλα μωρέ, μην κάτσουμε μες στον κόσμο, πάμε μια βολτούλα οι δυο μας. Και μετά από ώρα με ρωτάει μα πού με πας;» Γελάνε όλοι. Γέλασα και εγώ.
Τα κορίτσια δεν ξέρω καν αν άκουγαν. Τους χάζευα ανενόχλητη, δεν με κοιτούσαν. Θυμάμαι πόσο ενήλικες και μεγάλοι μου φαινόντουσαν οι 30άρηδες στα 17. Ήταν ένας άλλος κόσμος, και είναι όντως. Τους χάρηκα αλλά ομολογώ δεν τους ζήλεψα. Δεν θα ’θελα ποτέ να επιστρέψω σ’ εκείνα τα χρόνια. Όλα είναι φαίνονται δύσκολα, και όλοι είναι εναντίον σου. Δεν σε καταλαβαίνει κανείς και η παραμικρή αναποδιά σημαίνει το τέλος του κόσμου.
Παλιά θα είχα την επιθυμία να τους μιλήσω, να τους κάνω να καταλάβουν τι έχει σημασία και τι όχι. Θα ήθελα απεγνωσμένα να τους προειδοποιήσω. Είμαστε όμως έτσι φτιαγμένοι σε αυτή την ηλικία ώστε να μην μπορούμε να «ακούσουμε», και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Η σοφία, η συνειδητοποίηση και η ωρίμανση οφείλει να έρθει (εάν έρθει) εμπειρικά και όχι φυτευτά. Ειδάλλως τι νόημα έχει; Θα πήγαινα πίσω, αλλά όχι εκεί. Θα πήγαινα σε στιγμές και θα άφηνα γράμματα ενθάρρυνσης, όχι αποφυγής. Μικρά tips που θα μ’ έκαναν να αναρωτηθώ λίγο παραπάνω. Μόνο εμένα θα «άκουγε» ο νεότερός μου εαυτός.
Σκέφτομαι ξανά την ταινία «Another Earth». Κοιτάω τα παιδιά που θορυβούν πίσω μου και αυτά που από έλλειψη επιλογής σιωπούν μπροστά μου. Πώς τα κάνεις να ακούσουν; Και γιατί; Για να νιώσεις καλύτερα ή γιατί έχεις κάτι να πεις; Αν είναι τόσο σημαντικό γιατί απλά να μην τους δείξεις; Lead by example. Η εν λόγω ταινία μάς λέει ότι μια μέρα ξαφνικά εμφανίζεται στην τροχιά μας μια άλλη γη, πανομοιότυπη με τη δική μας, την οποία και ονομάζουμε Earth 2. Μέχρι τη στιγμή της εμφάνισής της ό,τι είχε διαδραματιστεί εδώ, είχε και εκεί. Ο εαυτός σου είχε κάνει όλες τις ίδιες επιλογές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Εμείς, η Γη 1, κάναμε έναν διαγωνισμό στον οποίο οι νικητές πάνε στη 2 να γνωρίσουν τους άλλους εαυτούς τους. Θα πήγαινες; Μέχρι να τελειώσει η ταινία ήξερα ήδη τι ερωτήσεις θα του κάνω. Τα παιδιά αυτά γύρω μου πώς θα το διακωμωδούσαν; Πόσο ανάλαφρα θα το αντιμετώπιζαν; Η κοπέλα στα αριστερά μου είχε σταματήσει να κουνάει τα χέρια της. Εάν γνώριζα τη γλώσσα της πιθανόν να τη ρωτούσα. Δεν ξέρω εάν ίσως διαβάζει και χείλη. Ήταν γλυκιά, ήρεμη, όμορφη. Φαινόταν χαρούμενη.
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι γι’ αυτήν, κι όμως χαμογελάει. Πόσο δύσκολο ακόμα και να της αρέσει ένα από αυτά τα αγόρια. Και του αρέσει και εκείνου, και την πλησιάζει. Και τον καταλαβαίνει γιατί διαβάζει τις λέξεις στα χείλη του. Πώς θα του το πει; Τι αισθάνεται... τι θέλει... Εκείνος; Θα μείνει τώρα που ξέρει; Εκείνη ίσως έμενε σ’ αυτή τη γη ελπίζοντας ότι στη 2, ο άλλος εαυτός της μπορεί να την ακούσει.
