Η Βαλένθια είναι μια πόλη της ανατολικής Ισπανίας στη Μεσόγειο, σχεδόν στα «σύνορα» με την Καταλονία. Αν και μεγάλη (είναι η τρίτη μεγαλύτερη μετά τη Μαδρίτη και τη Βαρκελόνη, με πληθυσμό 1.500.000), στην Ελλάδα είναι πολύ λιγότερο γνωστή απ΄ ό,τι, για παράδειγμα, οι μικρότερές της Σεβίλη, Τολέδο ή Μάλαγα. Πιο γνωστό είναι το ποτάμι της, ο Γκουαδαλαβιάρ ή Τούρια.
Η ρωμαϊκή αυτή πόλη του 2ου αιώνα π.Χ. (Valentia = δύναμη) πέρασε στους Βισηγότθους και καταλήφτηκε τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τους Άραβες, όπως το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής Χερσονήσου. Στο τέλος του 11ου αιώνα την απελευθέρωσε πρόσκαιρα ο ξακουστός Ελ Σιντ, πέρασε στους Αραγονέζους το 13ο αιώνα κι ενώθηκε κάτω από το ισπανικό στέμμα προς τα τέλη του 15ου αιώνα (1579). Το 1809 διώχτηκαν οι τελευταίοι μουσουλμάνοι της πόλης, ενώ το 1812 την κατέλαβαν για δυο χρόνια οι στρατιές του Ναπολέοντα. Στον ισπανικό Εμφύλιο (1936-39), η πόλη έγινε πρωτεύουσα των κυβερνητικών, όσο οι φασίστες του Φράνκο πολιορκούσαν τη Μαδρίτη, πριν ακόμα την καταλάβουν. Οι φρανκικοί τη βομβάρδισαν άγρια και, όταν νίκησαν στον Εμφύλιο, απαγόρεψαν να μιλιέται η τοπική γλώσσα (παραλλαγή της καταλανικής).
Σήμερα η Βαλένθια είναι μια σύγχρονη όμορφη πόλη, με αναπτυγμένη βιομηχανία, υπηρεσίες, τουρισμό, εμπόριο και ναυτιλία. Οι τουρίστες επισκέπτονται τα πολλά αξιοθέατά της, και ιδίως τη λεγόμενη «Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών», έργο του γνωστού μεταλλομανούς μεγαλο-αρχιτέκτονα Σαδιάγο Καλατράβα.
Αυτό εμάς μας άρεσε περισσότερο, όμως, δεν ήταν το καλατραβικό σύμπλεγμα, ούτε τα συνηθισμένα αξιοθέατα που τραβάνε τους τουρίστες. Ήταν το Καμπανιάλ (Cabanyal).
Το Καμπανιάλ είναι γειτονιά (πρώην χωριό) ψαράδων κοντά στο λιμάνι της πόλης, όπου σπάνια ξεπέφτουν ξένοι. Πρόκειται για ένα απίθανο οικοδομικό σύμπλεγμα, που στο μυαλό μου το κατέγραψα σαν «Ο παράδεισος του ετερόκλητου». Η ιστορία λέει ότι η γειτονιά που είδαμε έχει χάσει μερικές εκατοντάδες από τα σπίτια της, επειδή μια μεγάλη λεωφόρος, ερχόμενη από την πόλη, έφτασε πρόσφατα στο λιμάνι, παρά την αντίθεση πολλών κατοίκων.
Όλα τα λεφτά στην έδραση της δημοτικής λάμπας
Όμώς κι ό,τι έμεινε, λίγο δεν είναι. Όπως θα δείτε και σεις, μελετώντας το «άλμπουμ» των φωτογραφιών μου, το κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συνονθύλευμα είναι τα εξής:
· Περσίδες – στόρια στην εξωτερική και όχι εσωτερική μεριά των πορτοπαράθυρων
· Δημοτικά φώτα πακτωμένα, πολλές φορές πάνω στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών και όχι σε κολόνες, ούτε κρεμαστά
· Συνύπαρξη σούπερ ανακαινισμένων σπιτιών με πολύ φτωχικά, αλλά και γκρεμισμένα ή παρατημένα (με χτισμένα πορτοπαράθυρα, τσουβάλια κλπ)
· Οργανωμένο παρκάρισμα των αυτοκινήτων (η έκπληξη) και ελάχιστα δίκυκλα.
Τράβηξα εκατοντάδες φωτογραφίες, αλλά επέλεξα τις 40 που σας παρουσιάζω εδώ, με αποκλειστικό κριτήριο να δείξω το ετερόκλητο της αρχιτεκτονικής σ΄ αυτή τη μοναδική γειτονιά, ετερόκλητο όμως που δημιουργεί άκρα θελκτικότητα στον εξωτερικό παρατηρητή.
15°
