Το πιο όμορφο σημείο στον Εθνικό Κήπο είναι, λέω εγώ, ο βραχώδης λοφίσκος στη νότια μεριά, ανάμεσα στην παιδική χαρά και το Ζάππειο. Σ’ ένα εξοχικό τοπίο, ο λοφίσκος περιβάλλεται από περιφερειακό χωματόδρομο και πάνω του έχει ένα μίνι «οροπέδιο» με δυο παγκάκια, αγριελιές, πεύκα, κυπαρίσσια, αθάνατα, σκίνα και άλλα στοιχεία επιβεβαιωτικά της αθηναϊκής χλωρίδας, ενώ γύρω κυκλοφορούν σπουργίτια, μελωδικά κοτσύφια και στριγγές καρακάξες. Κορωνίδα, μια οκταγωνική μαρμάρινη κατασκευή βάσης, μ’ ένα μεταλλικό οχταγωνικό επίσης κλείσιμο πάνω της σε οχτώ –φυσικά– πόδια, κάτι ανάμεσα σε σκέπασμα πηγαδιού, τραπεζάκι και υπερυψωμένο ταψί φτιαγμένο από τρίγωνα (φωτογραφία). Δεν είμαι βέβαιος για το τι είναι, αλλά μ’ αρέσει. Υ.Γ. Με την ευκαιρία, καιρό είχα να δω το σύστημα των ρυακιών στον Κήπο να λειτουργεί, έστω και όχι 100%. Ωραίο θέαμα κι ακόμα πιο ωραίο κελάρυσμα.
Προς τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο
Μια και είμαστε στον Εθνικό Κήπο, επαναφέρω μια παλιά μου πρόταση προς το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Καιρός είναι να φύγει το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς, που πιάνει τη βορειοανατολική γωνία (και όπου παλιότερα είχαν κοπεί κι άλλα δέντρα κ.λπ.), και ο χώρος προς την Ηρώδου Αττικού να γίνει ξανά μέρος του Κήπου, όπως ήταν κάποτε. Υπάρχουν στην πόλη πολλά άλλα κτίρια ή και στρατόπεδα που θα μπορούσαν να στεγάσουν την Προεδρική Φρουρά, μα άλλος τέτοιος Κήπος στην Αθήνα δεν υπάρχει.
Ίστωρ
Όσες/όσοι με διαβάζετε ταχτικά, ξέρετε ότι μία από τις εμμονές μου είναι τα παλαιοβιβλιοπωλεία. Στον «Ίστορα» είχα βρεθεί και παλιά, όταν ήταν στη Ζ. Πηγής, είχα μάλιστα αγοράσει κι ένα βιβλίο που πάνω του είχα βασίσει το μισό από το μυθιστόρημά μου «Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος». Χάρη στη γλυκύτατη Αθηνά στο «Γιαννιώτικο» τυροπιτάδικο χαμηλά στην Πανεπιστημίου (άλλη φορά θα σας πω γι’ αυτήν), ξαναβρήκα τον «Ίστορα» σε νέα στέγη. Το μαγαζί μ’ εντυπωσίασε, είναι τόσο μεγάλο όσο η θρυλική υπόγα του Νασιώτη στην Ηφαίστου (για όποιον/α το θυμάται), αλλά πολύ πιο οργανωμένο. Και πιο πολύ μ’ εντυπωσίασε ο άνθρωπος που το ’χει στήσει κι έχει (ή σου βρίσκει) τα πάντα – κι εννοώ τα πάντα: ο Γιάννης Πανουτσόπουλος, που είναι επιπλέον συγγραφέας, καλός στιχουργός, συλλέκτης και άριστος γνώστης του Σεφέρη. Ιπποκράτους 157 & Κομνηνών, Νεάπολη, 210 64 35 762, www.booksistor.gr
Γλυκιά πάπρικα
Του γκουρμέ, του υγιεινού και του οικολογικού δεν είμαι, δεν το ’χω. Καμιά φορά, ωστόσο, μέσα από περίεργες συγκυρίες, κάποια μυρωδιά παίρνω και γω. Όπως στην περίπτωση της γλυκύτατης κ. Μαρίας Μποσνάκη και του μαγαζιού της, που είναι κάτι ανάμεσα σε ντελικατέσεν μπακάλικο και πρατήριο αυθεντικής σχολής γιόγκα. Σταχυολογώ ενδεικτικά: εξωτικά μπαχαρικά, πατέ δαμάσκηνου, σαπούνι με λούφα που υποκαθιστά και το σφουγγάρι, μανιτάρια πορτσίνι (δεν είχα ξαναφάει, εξαιρετικά), χαρουπόμελο, διάφορα βότανα με άγνωστα (σε μένα) ονόματα και χρήσεις, εναλλακτικά γλυκαντικά, ποντιακά ζυμαρικά, περίεργα αποξηραμένα φαγώσιμα και δε συμμαζεύεται. Περικλέους 24-26, Σύνταγμα, 6938446013, http://tinyurl.com/kh8o9ck
Αναγνωστοπούλου 69
Ένα από τα πιο κρυφά μονοπάτια στον Λυκαβητό ξεκινάει απέναντι απ’ αυτή τη διεύθυνση, από μια σκάλα που ανεβαίνει στο λόφο χωρίς να φαίνεται πού οδηγεί. Δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε (περιοχή Σκιστού).
Γλαστράκι με ανώνυμη κάρτα
Οι άνθρωποι στο καλό παγκρατιώτικο βιβλιοπωλείο «Πλειάδες», σε συνεργασία με την «Εστία» (και με μένα, βέβαια), παρουσίασαν το τελευταίο μου μυθιστόρημα «Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης». Εκεί με περίμενε κι ένα γλαστράκι με τριανταφυλλάκια και μαζί μια ανώνυμη κάρτα με το εξής αξιοσημείωτο περιεχόμενο: «18-4-2015. Συγχαρητήρια! Ευχαριστώ! Δυο λέξεις, ένας κύκλος που μπορεί να κλείνει μέσα του από τίποτα έως τα πάντα». Τα γράμματα μοιάζανε γυναικεία, αλλά μπορεί να ήτανε και της ανθοπώλισσας. Εξακολουθώντας να απορώ για τον/την αποστολέα, μεταφύτεψα τα τριανταφυλλάκια σε μεγαλύτερη γλάστρα.
20°
