Η φωτογραφία, που την τράβηξα απέναντι από το Πολυτεχνείο μια Πέμπτη του Οκτώβρη 2008 και, βεβαίως, από κάποια απόσταση ασφαλείας, πιστοποιεί τα εξής:
Το ευγενές επάγγελμα του παπατζή συνεχίζει ν’ ασκείται, όσο υπάρχουν κορόιδα που πιστεύουν ότι μπορούν να τα πάρουν από τα σαΐνια της πιάτσας.
Η άσκησή του επεκτείνεται πέραν του κυκλώματος Μοναστηράκι - Αθηνάς - Ομόνοια - Χαφτεία.
Η άσκησή του παρατηρείται πλέον όχι μόνο ΠΣΚ, μα και μεσοβδόμαδα.
Αθηναϊκό φθινόπωρο
«Το φθινόπωρον, αίθριον και σχετικώς θερμόν, είναι η καλυτέρα εποχή εν Αθήναις. Η θερμοκρασία διατηρείται αρκετά υψηλή, ιδία τους δύο πρώτους μήνας, χωρίς να είναι ενοχλητική, διό οι κάτοικοι διατηρούν κατ’ αυτούς τα θερινά αυτών ενδύματα. Αργότερον, κατά τον Νοέμβριον, η ατμόσφαιρα καθίσταται δροσερά, γλυκεία. Αι πρώται βροχαί, παρατηρούμεναι συνήθως περί τα τέλη Σεπτεμβρίου ή τας αρχάς Οκτωβρίου, είναι βραχείας διαρκείας και δροσίζουν την ατμόσφαιραν. Η φύσις άρχεται πάλιν αναζωογονουμένη· είναι η δευτέρα άνοξις, η οποία είναι ωραιωτέρα της πρώτης, διότι κατ’ αυτήν ο καιρός είναι σταθερώτερος και θερμότερος. Πράγματι, η εποχή αύτη υπερέχει θερμομετρικώς της ανοίξεως κατά 3-4 βαθμούς». Ηλίας Μαριολόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής του Εθνικού Αστεροσκοπείου, στο «Σκιαγραφία του κλίματος των Αθηνών», σελίδα 8, Αθήναι 1956, επικαλούμενος συστηματικά μετεωρολογικά στοιχεία από το 1901. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους γκρινιάζουν ότι ο καιρός τρελάθηκε κ.λπ, κ.λπ.
Γιατί το λένε Φετιχιέ τζαμί
Φετιχιέ θα πει Πορθητής. Το εξαίρετο αυτό τζαμί, εντός της ρωμαϊκής αγοράς, διατηρεί ένα από τα ελάχιστα τούρκικα τοπωνύμια που επιζήσανε στην Αθήνα. Χτίστηκε προς τιμήν του Μωάμεθ Β’ ο οποίος, λίγα χρόνια μετά την (εκ)πόρθηση της Πόλης (1453), πέρασε κι από μας (1461), εκστρατεύοντας κατά του Μωριά. Το κτίσμα λεγόταν αλλιώς τζαμί του Σταροπάζαρου ή, και ελληνικά, του Πορθητή. Κατά την επανάσταση άλλαξε κάμποσες φορές χέρια μεταξύ Ελλήνων - Τούρκων, ώσπου, με την απελευθέρωση, ως δημόσιο κτήμα πλέον, έγινε κατά σειρά στρατώνας, στρατιωτική φυλακή και στρατιωτικός φούρνος. Από το 1931 πέρασε οριστικά στην Αρχαιολογική Εταιρία.
Έξοδος
Δεν είναι η πρώτη φορά που στις βόλτες μου έπεσα πάνω σε κάτι τέτοιο, αλλά είναι η πρώτη φορά που είχα το κουράγιο να σκαλώσω και να το παρατηρήσω: ενώ δύο εργάτες ρίχνανε νερό με λάστιχα, ώστε να λιγοστέψουνε τη σκόνη που σηκωνόταν, μια μπουλντόζα γκρέμιζε ένα παλιό σπίτι στην Ακαδημία Πλάτωνος ρίχνοντας τα γκρεμίδια στον κήπο του οικοπέδου. Και δεν έχασα: με τις πρώτες κρούσεις στους παλιούς τοίχους, είδα φίδια, ποντίκια, σαμιαμίδια, κατσαρίδες, ακόμα και αργοκίνητα σαλιγκάρια, να την κοπανάνε όπου φύγει φύγει προς τις διπλανές αυλές ή και προς το δρόμο. Η έξοδος της πανίδας από το καταρρέον οικοσύστημα. Οι κατεδαφιστές, όταν το κουβέντιασα μαζί τους, γελάσανε: «Τα ’χουμε δει πολλές φορές αυτά. Και βέβαια υπάρχουν ακόμα φίδια στην Αθήνα. Κι αν πας στα βόρεια προάστια, εκεί, στις κατεδαφίσεις μπορεί να δεις να φεύγουνε μέχρι και σκαντζόχοιροι και καμιά αλεπού ακόμα».
18°
