Ο Δημήτρης Φύσσας γράφει για το Αστεροσκοπείο και τη θέα του.
Το Αστεροσκοπείο που ακούτε συνήθως να λέει διάφορα σεισμικά, αντισεισμικά και εν γένει παρασεισμικά βρίσκεται στα ριζά της Πεντέλης. Αλλά στη φωτογραφία βλέπετε το παλιό Αστεροσκοπείο, που βρίσκεται στον ομώνυμο λόφο (ή λόφο Νυμφών) σε όμορφο και κατάφυτο τόπο, ανάμεσα στα Πετράλωνα και το Θησείο. Δημιουργήθηκε στα χρόνια 1842-1846 με δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γ. Σίνα, εκτός πόλης. Το αρχικό σχέδιο ήταν του Σάουμπερτ και το τελικό του Θεόφιλου Χάνσεν, με τη βοήθεια του αστρονόμου Σούμαχερ (ο μεσαίος Δανός, οι άλλοι δυο Γερμανοί). Οι παλιές γκραβούρες και οι πρώτες φωτογραφίες μάς δείχνουν ένα νεοκλασικό κτίριο με το χαρακτηριστικό Θόλο που φιλοξενεί το τηλεσκόπιο, μόνο του, σ’ έναν έρημο λόφο, πολύ μακριά από την τότε πόλη. Τα πεύκα και τα γύρω κτίρια ήρθαν αργότερα.
Αργότερα, επίσης (1902), δημιουργήθηκε και ο Ανατολικός Θόλος, μόνος του, προς την κατεύθυνση του λόφου της Πνύκας. Σήμερα το παλιό κτίριο του Αστεροσκοπείου είναι μουσείο, ενώ σε διπλανό, δίπατο νεοκλασικό κτίριο (που νομίζω ότι είναι –κι αυτό!– έργο Τσίλερ) στεγάζονται διάφορες υπηρεσίες. Το Αστεροσκοπείο είναι το αρχαιότερο ερευνητικό κέντρο της χώρας και σήμερα έχει πέντε Ινστιτούτα, με πολύμορφη δραστηριότητα. Από δω έχουν περάσει μεγάλοι επιστήμονες, όπως ο Βουράκης, ο Αιγινήτης, ο Μαριολόπουλος και, ιδίως, ο Ιούλιος Σμιθ. Και είναι συγκινητικό ότι, κατά το θρύλο τουλάχιστον, σ’ αυτόν ίδιο λόφο έκανε τις αστρονομικές του παρατηρήσεις ο αρχαίος πολυ-επιστήμονας Μέτων ο Αθηναίος. Τις ασέληνες νύχτες και με γυμνό μάτι, φυσικά. Θα μπορούσα να φάω όλη τη στήλη για τις εφαρμογές της Αστρονομίας στην καθημερινή ζωή, μα δεν θα το κάνω. Για επισκέψεις στο παλιό Αστεροσκοπείο, 210 3490000. Περισσότερα: www.noa.gr/museum/index.html
Υ.Γ. Με τσίγκλισε ιδιαίτερα ο τόπος αυτός, γιατί είναι πανέμορφος σαν τοπίο και με θέα σ’ όλη την Αθήνα. Γι’ αυτό έβαλα να δουλεύει εκεί ο ένας από τους δύο βασικούς ήρωες του τελευταίου μυθιστορήματός μου, «Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος» (εκδ. «Εστία»). Θυμίζω ότι καιροσκόπος, αρχικά, είναι εκείνος που σκοπεί τον καιρό. Δηλαδή ο μετεωρολόγος, το alter ego του αστρονόμου.
Τραπεζάκια έξω για το «Anna’s»
Το γνωστό εστιατόριο αυτονομήθηκε από την αποκλειστικά after theater χειμωνιάτικη λειτουργία του, δηλαδή ως γαστριμαργική συμπλήρωση μετά τις ωραίες παραστάσεις του θεάτρου της Άννας Βαγενά. Τώρα, σ’ ένα καινούργιο ξεκίνημα από τις 7 το απόγευμα, έγινε καλοκαιρινό κι έβγαλε τραπεζάκια έξω, σε θαυμάσιο (πλέον) και κατάφυτο πεζόδρομο, δίπλα στην πλατεία Αυδή – περιοχή που ολοένα παίρνει πάνω της. Σπεσιαλιτέ χειροποίητο «ψαγμένο» σουβλάκι, ποικιλία κρεάτων και καλό κρασί, σε τιμές που ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μας την εποχή της κρίσης. Χτες ήμουνα στα εγκαίνια και το χάρηκα. Έχει βάλει το χέρι της κι η Γιασεμή Κηλαηδόνη. Το εστιατόριο βρίσκεται Ακαδήμου & Κεραμεικού, Μεταξουργείο, 210 5238053
Περίπτερο Ασκληπιού
Είχα γράψει πριν λίγα φύλλα για ένα περίπτερο-βιβλιοπωλείο. Τώρα θα σας μιλήσω για ένα δεύτερο. Βρίσκεται στην αρχή της Ασκληπιού, δίπλα στις στάσεις των λεωφορείων και απέναντι από την «Πολιτεία», στάνταρ χώρο για βιβλιόφιλους, επομένως σε στρατηγικό σημείο. Τα βιβλία του αρχίζουν από 1 ευρώ, ενώ υπάρχουν και σπάνιες/ακριβές εκδόσεις που μπορεί να κάνουν 10 ή 20 ή και περισσότερο. Εδώ έχω βρει ιδίως δυσεύρετα περιοδικά, καθώς και ακριβοθώρητους τίτλους από τις εκδόσεις «Φέξη», «Γράμματα», «Θεμέλιο» και «Γαλαξία» σε καλή κατάσταση και ευτελέστατες τιμές.
Ρέκβιεμ για τον «Ιπποπόταμο»
Δεν περνάω και πολύ τακτικά από το Κολωνάκι, ούτε και συχνάζω ιδιαίτερα σε μπαρ. Κι έτσι, με καθυστέρηση λίγων μηνών, πληροφορήθηκα ότι φέτος τον Γενάρη έκλεισε ο περίφημος «Ιπποπόταμος» (στον πεζόδρομο της Δελφών 3Β). Περισσότερα μού είπε ένας τακτικότατος θαμώνας του, ο φίλος δικηγόρος Νώντας Π.: «Είχε ανοίξει το 1978 και άλλαξε ιδιοκτησία για λίγα χρόνια. Εγώ το έζησα μέχρι τα τελευταία του με τον Θόδωρο Κουκά και τη γυναίκα του. Ήταν ένα από τα πρώτα μπαρ που ξεχώρισαν στο χώρο αυτών που ονομάζαμε παμπ-μπαρ, όπου μπορείς να πιεις και να κάνεις παρέα. Είχε καλές τιμές, πολλών ειδών ποτά και πρόχειρο φαγητό από τότε σχεδόν που άνοιξε – πράγμα, τότε, ακόμα ασυνήθιστο για μπαρ. Ήταν η επιτομή του μπαρ στο μυαλό μου, 35 ολόκληρα χρόνια. Φάγαμε τα νιάτα μας εκεί μέσα, όπως και στο “Decadance” και ίσως άλλο ένα ή δύο, ήταν από τα πρώτα».
17°
