Η Σταυρούλα Παναγιωτάκη γράφει για το «Da Capo», το αγαπημένο καφέ της πλατείας Κολωνακίου, με αφορμή τα 30 χρόνια λειτουργίας του
Tο Da Capo το διάλεξα «κατ’ αρχήν» για τις καρέκλες του, αυτές τις πράσινες, τις παν-άλαφρες, τις παν-άνετες, τις μπαμπουδένιες. Μου θύμιζαν τα νιάτα μου στο Παρίσι την ένδοξη δεκαετία του ’80. Κατέβαινα ένα πρωί από το σπίτι μου κι εκεί στην αρχή της Τσακάλωφ τις εντόπισα παρατεταγμένες γύρω από κάτι μικρά στρογγυλά τραπεζάκια με χρυσή στεφάνη που σε συνδυασμό με τις πράσινες τέντες από πάνω, όλα αυτά σαν φλασιά με διακτίνισαν κατευθείαν στα καφενεία της Saint Sulpice. Κι έγινε το στέκι μου. Το καφέ της χαράς μου. Οι μπαμπουδένιες καρέκλες ήταν μόνο ένα από τα πολλά καινούργια και πρωτοποριακά που λάνσαραν οι ιδιοκτήτες του, το ζεύγος Στάθη και Όλγας Χριστοδουλοπούλου, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Σήμερα, που κλείνει 30 χρόνια (άνοιξε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1990, ημέρα της γιορτής του ιδιοκτήτη του), μπορώ να γράψω δυο λόγια που εξηγούν γιατί το Da Capo έγινε ένα από τα εμβληματικά τοπόσημα όχι απλώς μιας γειτονιάς αλλά μιας πόλης. Πρώτα απ’ όλα με τα εγκαίνιά του φέρνει νέα ήθη και έθιμα στην κουλτούρα του καφέ. Λανσάρει την έννοια του espresso bar και του barista, σερβίρει το πρώτο (δικής του έμπνευσης) freddo εξοστρακίζοντας τον μέχρι τότε δημοφιλή ελληνικό φραπέ, προσφέρει ολόφρεσκα ιταλικά πανίνι με μοτσαρέλα και σολωμό, και φυσικά εγκαινιάζει το self service. Είναι γνωστά σε όλους τα ολόφρεσκα σαντουιτσάκια του. Δεν τους έχω ρωτήσει ποτέ αλλά νομίζω ότι αναγνωρίζω το θεϊκό ψωμί που φτιάχνει ο φούρνος του Τάκη στο Κουκάκι σε κάθε μπουκιά που αγγίζει τη γλώσσα μου. Μια άλλη λεπτομέρεια που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι τα σάντουιτς φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή από μία βέρα Ρωμαία, την τρομερή Ιταλίδα Ντανιέλα. Η Ντανιέλα βρίσκεται πίσω από τον πάγκο καθημερινά μέχρι αργά το μεσημέρι.
Εικονογράφηση: Παύλος Χαμπίδης
Ένα άλλο πράγμα που σε γοητεύει στο Da Capo είναι η φροντίδα που βλέπεις σε κάθε τετραγωνική ίντσα του χώρου. Όλα λάμπουν, όλα είναι φροντισμένα, άψογα εκτελεσμένα ακόμα και τα παρτέρια με τα φυτά γύρω-γύρω (παρτέρια του Δήμου, όχι του Da Capo) φαίνονται τα πιο υγιή, λαμπερά και καλοποτισμένα φυτά της πόλης. Ναι, το έχω δει, φέρνουν κηπουρό κάθε τόσο και τα φροντίζει.
Το Da Capo κλείνει φέτος τα τριάντα και παραμένει στην κορυφή. Γιατί; Γιατί επί τρεις δεκαετίες εφαρμόζει με προσήλωση μουτζαχεντίν τους τρεις απαράβατους κανόνες της επιτυχημένης επιχείρησης (κανόνες που μου είχε ορίσει κάποτε η Ράτκα, μια σπάνια γυναίκα της αθηναϊκής εστίασης): Να είσαι καθημερινά παρών στο μαγαζί σου, να μη το επεκτείνεις (ή να το πολλαπλασιάσεις) όση επιτυχία και να έχει και να μη ρίξεις ποτέ την ποιότητα. Στο Da Capo δεν υπάρχει ημέρα που να μη συναντήσεις τον Στάθη για να σου πει μια καλημέρα, ενώ συχνά θα δεις στο ταμείο και την Όλγα τη γυναίκα του, κομψότατη, καλοχτενισμένη, ευγενική και λαμπερή μέσα στα εκτυφλωτικά διαμάντια της. Οι υπάλληλοι του Da Capo, μερικοί εκ των οποίων κλείνουν σχεδόν τρεις δεκαετίες στο μαγαζί, όπως ο Παναγιώτης στο ταμείο (28 χρόνια) ή ο αγαπημένος μου barista Αντώνης Κοκολάκης (22 χρόνια), είναι όλοι τους επαρκείς και γρήγοροι.
O barista Αντώνης Κοκολάκης
Παρά το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή το Da Capo σαν χώρος και σαν στιλ υπηρέτησε έναν ισχυρό συμβολισμό, το τέλος του κολωνακιώτικου συντηρητισμού και την αρχή μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, φιλοξενώντας στις καρέκλες του από πρωθυπουργούς μέχρι αμφιλεγόμενους ιδιοκτήτες ΠΑΕ και επιχειρηματίες, το ίδιο το καφενείο παρέμεινε ουδέτερο και φιλόξενο αγκαλιάζοντας όλους με την ίδια θέρμη. Μπορούσες να πιεις τον καφέ σου δίπλα στον Λάκη Γαβαλά και τον Κώστα Σημίτη, δίπλα στον Νίκο Αναστόπουλο και τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο.
O δημοσιογράφος-αθλητικογράφος Μανώλης Μαυρομάτης, ένας από τους πιο τακτικούς θαμώνες του
Στις λίγες καρέκλες του έχουν συνυπάρξει κατά καιρούς μοντέλα και επιχειρηματίες, μαικήνες της τέχνης και πωλήτριες, λαμπεροί σταρ και αμφιλεγόμενα σαξές στόρι. Σε κανένα σημείο της Αθήνας όσο στο πεζοδρόμιο του Da Capo δεν αποτυπώθηκε με τόση πιστότητα η τρέλα, η άνοδος και η πτώση του lifestyle των 90s και 00s. Ένα μόνο παραμένει ωστόσο σταθερό και αναλλοίωτο: το καπουτσίνο του Da Capo. Χρόνια πολλά!
