Η Μίκα Σύμπουρα γράφει ιστορίες με διαφορετικό τέλος
Βγαίνοντας στη Λεωφόρο Βασ. Σοφίας λίγο έξω από τον Ευαγγελισμό σταματάω ένα ταξί προς Γλυφάδα στο κέντρο, στην πλατεία. Ο οδηγός ή αυτοκινητιστής είχε ψαρά μαλλιά κομμένα παλιομοδίτικα, μέση ηλικία και το στόμα του από την μία μεριά δεν είχε δόντια. «Πάω προς τη Γλυφάδα» του λέω. Η ατμόσφαιρα του ταξί έδειχνε ότι μόλις είχε καπνίσει ένα ή περισσότερα τσιγάρα. Με το που ξεκινάει, όπως συνήθως οδηγούν οι αυτοκινητιστές, του λέω: «Λίγο πιο ομαλά η οδήγησή σας, αν γίνεται, επειδή έχω πρόβλημα υγείας και δεν κάνει να τραντάζομαι». «Βέβαια» μου απαντάει. «Είστε καλά, θέλετε να σας ανοίξω περισσότερο το παράθυρο;» «Όχι, καλά είμαι» του κάνω. «Ο δρόμος μάς βγάζει Σύνταγμα και Συγγρού, δεν μπορώ να πάω από αλλού». «Σύμφωνοι».
Το ραδιόφωνο από την αρχή έπαιζε κάποια μουσική στο στιλ ελληνικής έντεχνης μουσικής ή πιο ροκ. «Αν γίνεται, σας παρακαλώ, να χαμηλώσετε το ραδιόφωνο ή να το κλείσετε γιατί έχω πρόβλημα με τους ήχους, ή μάλλον όχι, έχω τις ωτοασπίδες μου» τις οποίες και βάζω, «εσείς αφήσετε το ραδιόφωνο τελικά, δεν με πειράζει, μόνο που δεν θα σας ακούω».
Ακολούθως η διαδρομή εξελίχθηκε πολύ ομαλά και ήταν η καλύτερη διαδρομή που έχω πάει ποτέ δεδομένου ότι δεν υπήρχε και καθόλου κίνηση. Το ταξί ρόλαρε σαν να πήγαινε στις δικές του ράγες και ο οδηγός του πρόσεχε να μην πηγαίνει από λακκούβες. Το αεράκι στον Φλοίσβο και στο Μπάτη φύσαγε δροσερά και εγώ είχα χαλαρώσει. Φτάνοντας στο φανάρι της Γλυφάδας μου λέει «εδώ θα στρίψουμε αριστερά, έτσι;». «Ναι, ναι, όπου μπορείτε να με αφήσετε εδώ ή και παρακάτω, θέλω να κάνω κάτι δουλειές στο κέντρο». Σταματάει. «Τι χρωστάω;» Μου δείχνει το ταξίμετρο, «15 και κάτι ψιλά». «Σας ευχαριστώ πολύ και ιδιαίτερα για την πολύ ομαλή οδήγηση». «Α! Τι γλυκιά που είστε!» μου κάνει. «Πάρτε την κάρτα μου να με φωνάζετε να σας πηγαίνω όπου θέλετε». Μου δίνει την κάρτα του στρίβοντας προς τα πίσω. Η κάρτα έγραφε «Σπύρος, Ταξί 24 ώρες» και το κινητό του. Την κάρτα του την έχω ακόμα στο πορτοφόλι μου παρότι ξέρω ότι δεν θα τον καλέσω ποτέ.
