«Σταματήστε τη γη να κατέβω», έλεγε ένας τοίχος στο Παρίσι τον Μάη του ’68 κι εγώ, παίρνοντας το αεροπλάνο της επιστροφής από τη Βαρκελώνη, σκεφτόμουν ποια θά ’ναι η επόμενη στάση, το νέο μου σπίτι, οι νέοι φίλοι, οι καινούργιοι έρωτες. Πήρα το 230, αυτό που περνάει από τη Νεάπολη και που οι παλιοί το έλεγαν «Θων-Θησείον». Κατεβαίνω την Καλλιδρομίου. Στη γωνία έξω από το Φαεινόν, ο Γιάννης Ξανθούλης. Χαιρετάω. Παρακάτω, στη γωνία της Χαριλάου Τρικούπη, στην κρεπερί, ο Χρήστος Μπουλώτης. «Κάτσε να σε κεράσω κάτι» μου λέει. Περνάω από τον Σπύρο του Μικρού Ερωτικού: «Σου φύλαξα μια παρτιτούρα του Αττίκ, σπάνια, έλα να δεις!». Απέναντι, από το Λεμονάκι της Καλλιδρομίου, στον πάγκο με τα μήλα και τα μπαχαρικά ακούγεται δυνατά Χατζιδάκις και κάποιος τραγουδά. Σκύβω να κοιτάξω «Γεια σου, Γιώργη!». «Γνωριζόμαστε;», «Εγώ σε γνωρίζω, χαίρω πολύ, είμαι ο Νίκος!». Μωρέ μπράβο, σκέφτομαι και προχωράω. Το Καλλιδρόμιο των φοιητικών μου χρόνων δεν υπάρχει, αλλά ρωτάω στον κήπο του Άμα Λάχει «σερβίρετε καφέ τέτοια ώρα;». «Βεβαίως, καθίστε!». Απέναντι στη βιτρίνα κάποιος ράβει χειροποίητα παπούτσια. Νικόλας Γερμανός, λέγεται, κάτσε να σημειώσω το όνομα. Δίπλα, το ίδιο, ράβουν, όχι παπούτσια αλλά βιβλία. Ωραία τέχνη.
Στο Yesterday’s bread, ρωτάω για μια μπλε καπαρντίνα. Έρχεται κρύο, θα χρειαστεί. «Αυτή που δεν έχει ραφές στα μανίκια είναι ό,τι πρέπει για το στιλ σας». Τι έχει το στιλ μου; σκέφτομαι και το κορίτσι με προλαβαίνει «ας πούμε... παλαιάς σχολής». Μάλιστα.
Στη γωνία, το σπίτι της Αρλέτας. Κι από κάτω, του Γιώργου Ιωάννου. Τα παιδικά μου χρόνια. Θα περάσω από τη Στέγη Bibliotheque, της πλατείας, λέω και ξεκινάω. Ο Βάσος μού βάζει στο χέρι ένα βιβλίο, «δώρο, από μένα» λέει. «Ποιήματα για την τζαζ». Αυτό σηκώνει κι άλλο καφέ.
Κατευθύνομαι προς το bistrot Αλεξανδρινό. Μια ζωγραφιά στον τοίχο μου κλέβει το βλέμμα. Είναι ο Magritte που κρατάει την αφίσα του και πιο πέρα η Frida Kahlo. Δίπλα γράφει «Σταματήστε τη γη, να κατέβω». Λέω, εδώ. Αυτή είναι η στάση μου: Εξάρχεια. Και κατεβαίνω.
ΙΝFO Ο τελευταίος δίσκος του Γ.Χ. «Αν η αγάπη ήταν δρόμος» κυκλοφορεί, υπό μορφή βιβλίου-cd, από τη Μικρή Άρκτο
22°
