Στο πνεύμα του Αυγούστου η τελευταία καλοκαιριάτικη στήλη, ως Summer Lover αυτή τη φορά
Αύγουστος, οεέ. Αύγουστος μπήκε πια κι όσοι-ες μένετε αναγκαστικά στην πόλη είμαι βέβαιος ότι όλο και κάτι θα σκαρφίζεστε για να ξεφύγετε. Σ’ αυτό το πνεύμα και η τελευταία καλοκαιριάτικη στήλη, ως Summer Lover αυτή τη φορά, προσαρμοσμένη στις... θερμές περιστάσεις ελπίζει κάτι, κάπως, να βοηθήσει.
Παραλίες της Αττικής
Υπάρχουν και μερικές μισοάγνωστες παραλίες ή νησάκια της Αττικής, χρησιμότατα αν θελήσετε μια γρήγορη ολιγόωρη ή ημερήσια βόλτα και εφόσον δεν θέλετε βαβούρα. Στον Σαρωνικό, δοκιμάστε την παραλία του Άη Νικόλα (με χερσόνησο πολύ όμορφα διαμορφωμένη, σαν νησί) ή τον Άγιο Πέτρο στον κολπίσκο του Σουνίου. Στον Ευβοϊκό, αν δεν ξέρετε την παραλία του Ραμνούντα, το λιμανάκι στο Κάτω Σούλι, το Σέσι (και μικρό και μεγάλο) και, ιδίως, τον Λημιώνα με τις σκάλες των εγκαταλειμμένων ορυχείων, αξίζει να τις επισκεφτείτε. Από νησάκια, υπενθυμίζω το αρκετά γνωστό πευκωμένο Αγκίστρι, τη σχεδόν άγνωστη Μονή κοντά του (εκεί θα πάω και γω πρώτη φορά φέτος) και το Γαϊδουρονήσι, όπου περνάς με καϊκάκι και υπάρχει ψαροταβέρνα.
Σε βουνά και σε λόφους
Έγραφα την άλλη φορά για το Τατόι, τον Άγιο Μερκούριο και την Πάρνηθα, δίχως να φαντάζομαι τόση τρενομανία και Παρνηθομανία (ευχαριστώ για τα μέιλ). Συνεχίζω σήμερα, υπενθυμίζοντας ότι για πολλή δροσιά μπορείτε να πάρετε το τελεφερίκ (είναι δωρεάν) και να ανεβείτε στην Πάρνηθα, κάνοντας στη συνέχεια βόλτες στα ψηλά του μεγάλου βουνού. Εναλλακτικά, μπορείτε να πάτε στον Υμηττό, από νωρίς το πρωί, στην εξαίρετη διαδρομή Καισαριανή (υπάρχει πηγή στο μοναστήρι) - Αστέρι - κεραίες του ΟΤΕ, κι αν κάνετε κέφι να πάρετε το μονοπάτι για το Λιόπεσι (Παιανία). Για μια πιο γρήγορη ανάσα, συνιστώ το συνοικισμό Γεώργιος Παπαντρέου, στα Τουρκοβούνια, όπου και το «Αττικό Άλσος - Θόδωρος Αγγελόπουλος», καλοκαιρινό σινεμά μέσα στη μυρωδιά των πεύκων.
Αττικά άλση και πάρκα
Τέλος, αν δεν σας παίρνει ούτε σε παραλία να πάτε ούτε σε βουνό να ανεβείτε, δοκιμάστε λίγη ανάσα σε κάποιο από τα πάρκα και τα άλση μας, κι ας μην είναι πολλά. Ενδεικτικά: της Νέας Σμύρνης (να πάτε απόγευμα, συνδυάζεται με σινεμαδάκι το βράδυ στο «Φιλίπ»). Της Νέας Φιλαδέλφειας (επίσης συνδυάζεται με σινεμαδάκι στο «Άλσος). Το άλσος Παγκρατίου (συνδυάζεται με σινεμά στη μικρούλα και γλυκιά «Όαση» ή το αρχέγονο «Πάλας»). Το πάρκο Τρίτση στα Λιόσια, ειδικά αν προτιμάτε τη μαγεία του νερού.
«Ζέφυρος»
Το καλοκαιρινό σινεμά που βλέπετε στη φωτογραφία έχει κληρονομήσει τον τίτλο ενός άλλου, παλιότερου, που υπήρχε προπολεμικά. Ήταν ένα σινέ-μπιραρία, όπως συνηθιζόταν τότε, που υπήρχε στην εξαφανισμένη σήμερα (λόγω των ανασκαφών στην Αρχαία Αγορά) παλιά πλατεία του Θησείου, που βρισκόταν βόρεια της οδού Αποστόλου Παύλου και προς το σημερινό αρχαιολογικό χώρο. Η μπιραρία εκείνη έπαιζε κατά καιρούς και ταινίες, μέχρι το 1938, οπότε την «πήραν» οι ανασκαφές. Ο «Ζέφυρος» που ξέρουμε σήμερα αναβίωσε την παλιά ονομασία το 1945 (φαντάζομαι ότι ο τοτινός ιδιοκτήτης θα πήγαινε στον παλιό «Ζέφυρο») και ήταν λαϊκό σινέ βαριετέ. Μέχρι το 1986 έπαιζε καραγκιόζη, έπαιζε λαϊκό θέατρο, έφερνε βαριετέ και πρόβαλλε δακρύβρεχτες ή άλλες λαϊκές ταινίες, όπως «Η εκδίκησις του Ινδού» (1951), «Μεγάλος πόνος σε μικρή καρδιά» (1957), «Ο κατατρεγμένος της Βομβάης» (1961), «Κλάψε φτωχή μου καρδιά» (1968), «Μασίστας» (1975), «Το ολοκαύτωμα των καννιβάλων» (1982), «Θα γίνει του Τρινιτά το κάγκελο» (1983) κ.λπ. Έκλεισε για μια πενταετία (1986-1990), αλλά ξανάνοιξε το 1991 ως σούπερ ποιοτικό. Αυτή η καινούργια φάση είναι συνδεμένη με τον Νίκο Μουζακιώτη, γνώστη του καλού σινεμά, που έκανε τον «Ζέφυρο» κέντρο των σινεφίλ. Πρόσφατα, ο Μουζακιώτης πέθανε, αλλά η γυναίκα του Γωγώ συνεχίζει, πιστή στην παράδοση. Τα τελευταία χρόνια η συνεργασία του «Ζέφυρου» με τη «New Star» του Βελισσάρη Κοσσυβάκη έχει δυναμώσει ακόμα περισσότερο το κάποτε ξεχασμένο αυτό συνοικιακό σινεμά. Εδώ λοιπόν θα δροσιστείτε, δίπλα στο Αστεροσκοπείο, βλέποντας εξαίρετα ποιοτικά αφιερώματα. Τρώων 36, Άνω Πετράλωνα, 2103462677
