«Λάουρα»: Στα όρια Βύρωνα - Παγκράτι, το ωραίο αυτό καλοκαιρινό σινεμά λειτουργεί σαν οικογενειακή επιχείρηση.
Τατόι - Δεκέλεια
Στη φωτογραφία βλέπετε έναν από τους παλιότερους σταθμούς του τρένου στην Αττική. Γράφει «Δεκέλεια», μα εννοεί «Τατόι». Η κλασική περίπτωση: το αρβανίτικο τοπωνύμιο (προερχόμενο κατά πάσα πιθανότητα από ανθρωπωνύμιο αρβανίτικης φάρας) δεν άρεσε στο ελληνικό κράτος, οπότε ψάξανε και νεκραναστήσανε το αρχαίο. Κι ας λέμε, ακόμα και σήμερα, «ανάκτορο Τατοΐου», «αεροδρόμιο Τατοΐου». Τέλος πάντων, ας αφήσω την γκρίνια κι ας επικεντρωθούμε στο κτίριο: πέτρινο, κομψό, πανέμορφο. Αν κατέβετε εδώ, π.χ. με ένα ποδήλατο βουνού, έχετε μια βάση για καταπληκτικές βόλτες. Αλλά και με τα πόδια, μια χαρά είναι στα ριζά της Πάρνηθας. Εναλλακτικά, Σταθμός Σφενδάλης (Μαλακάσα και βόλτες στον Άγιο Μερκούριο), λίγο βορειότερα, πάλι Πάρνηθα. Τώρα που όλοι πάνε στις παραλίες, τώρα είναι η ώρα να πάρετε το τρένο και να τριγυρίσετε στους παλιούς σταθμούς και στα πέριξ τους. Αν έχετε, βέβαια, την ίδια λόξα με μένα. Κι αν δεν θέλετε να πηγαίνετε μακριά, ο Σταθμός Πελοποννήσου ή του Ρουφ, μέσα στον Δήμο Αθηναίων, είναι δυο βήματα απ’ όπου κι αν μένεις.
Κυνηγήστε το
«Ένα φονικό καλοκαίρι»
Την Πέμπτη 25 Ιουλίου, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), συνεχίζεται το «3ο Ανοιχτό Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου» της πόλης μας. Αυτή τη φορά θα παιχτεί η ταινία «Ένα φονικό καλοκαίρι» (1983) του Ζαν Μπεκέρ με την καλή (και πανέμορφη) ηθοποιό Ιζαμπέλ Ατζανί. Αν πάτε, να το κάνετε καμιά ώρα νωρίτερα, γιατί δεν πρόκειται να βρείτε θέση. Δεν είναι μόνο το τζάμπα, είναι –ακόμα περισσότερο– η καλή ποιότητα των ταινιών. Το Φεστιβάλ είναι μετακινούμενο και θα κρατήσει μέχρι και τον Σεπτέμβρη, οπότε αξίζει να το ψάχνετε κάθε βδομάδα. Υ.Γ. Είχα πάει την προπερασμένη Κυριακή στο Νομισματικό Μουσείο (δηλαδή το σπίτι του Σλίμαν, στην Πανεπιστημίου) στο πλαίσιο της ίδιας διοργάνωσης. Παιζόταν το αριστουργηματικό «Η Ζαζί στο μετρό», τιμητικά λόγω Γαλλίας, στις 14 Ιουλίου. Κάποιος τηλεφώνησε για βόμβα. Προβολή τέλος πάνω στο δεκάλεπτο, εκκένωση του κήπου, μπάτσοι, ασφαλίτες, σκυλιά. Φυσικά, βόμβα μηδέν. Κάποιος #@&*+#@%&# μάλλον που δεν προλάβαινε να ’ρθει. Τσαντίζομαι στην ιδέα ότι υπάρχουν και τέτοιοι σινεφίλ. Η προβολή επαναλήφθηκε άλλη μέρα, που δεν μπορούσα να πάω.
Γιατί τη λένε Διδότου (απάντηση στον κ. Λ. Λαμπρόπουλο).
Άλλο ο Διόδοτος κι άλλο ο Διδό(τ) – και χάνετε το στοίχημα με τη φίλη σας. Ο Διόδοτος ήταν εκείνος ο ανθρωπιστής Αθηναίος που κατάφερε να μεταστρέψει την εκκλησία του Δήμου και να αλλάξει την απόφασή της, μας λέει ο Θουκυδίδης. Έτσι οι Αθηναίοι δεν σκότωσαν όλους τους άντρες της Μυτιλήνης, μετά την αποστασία του νησιού από την Αθηναϊκή Συμμαχία, αλλά μόνο τους πολύ λιγότερους φιλολάκωνες πρωταίτιους. Η αφήγηση με το καράβι που μεταφέρει τη δεύτερη απόφαση και τρέχει με χίλια για να προλάβει το πρώτο (που πηγαίνει αργά-αργά γιατί κουβαλάει το κακό μαντάτο), προτού εκτελεστούν όλοι οι αιχμάλωτοι Μυτιληναίοι, είναι από τις κορυφαίες σελίδες στον Θουκυδίδη. Ως γνωστόν, προλάβανε στο τσακ. Όλα αυτά το 427 π.Χ. κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο δρόμος, όμως, ονομάστηκε έτσι από τη γαλλική οικογένεια Didot (= Διδότος, γενική Διδότου) που αποτελούνταν από διαδοχικές γενιές τυπογράφων, βιβλιοδετών, εκδοτών, εμπόρων χαρτιού και μεταφραστών (17ος - 19ος αιώνας). Επιφανέστερος, ο και φιλέλληνας Αμβρόσιος Φερμέν Ντιντό (1790 - 1876).
«Λάουρα»
Στα όρια Βύρωνα - Παγκράτι, το ωραίο αυτό καλοκαιρινό σινεμά λειτουργεί σαν οικογενειακή επιχείρηση. Είχε ξεκινήσει τον Μάη του 1953 με την ταινία «Κυρίαρχος του κόσμου» και λειτουργεί από τότε αδιάλειπτα επί 60 χρόνια, με συνεχή ανανέωση. Στο πρόγραμμά του γράφει περήφανα «Ο μόνος διατηρητέος κινηματογράφος της περιοχής Παγκρατίου Βύρωνα - Καισαριανής». Διαθέτει πράσινο, μπαρ, χαρακτηριστική κυκλική καμπίνα προβολής, αξιοπρεπή επιλογή ταινιών και πολύ λιγότερο θόρυβο του δρόμου από άλλους κινηματογράφους της κατηγορίας του. Βρίσκεται στην οδό Νικηφορίδη (πρώην Κωνσταντίνου Βασιλέως) αρ. 24, 2107662060, 2107662260. Αν δεν το ξέρετε, αξίζει να το γνωρίσετε.
12°
