Πολύ σπάνια πηγαίνω πια σε μπαρ, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή κόντυνα επικίνδυνα και υπάρχει φόβος να με πατήσει κανείς, μέσα στη βαβούρα. Μετρήθηκα επισήμως (στο τεστ οστεοπόρωσης, όχι για το στρατό) και είμαι μείον δυόμισι πόντους αλλά με την ίδια λογική που, όταν κάπνιζα, πάντα ήμουν στα δέκα τσιγάρα ενώ είχα καπνίσει τις κάλτσες μου.
Εν ολίγοις, παρα-κόντυνα. Και δεν προβλέπεται να ψηλώσω, ήδη ψάχνω για σουτιέν που να μπαίνουν από τον αστράγαλο και πετάω οποιοδήποτε ίσιο παπούτσι βλέπω μπροστά μου, ακόμα και τα ξένα. Ψάχνω για κανένα σοφό γνωμικό που να έχει πει ο Γκάντι ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου σχετικά με το πότε πρέπει να σταματάει ο άνθρωπος να πηγαίνει στα μπαρ, και δεν βρίσκω, οπότε καταλήγουμε: αν πρέπει να πηδάς στον αέρα προκειμένου να σε δει ο μπάρμαν, δεν έχεις καμιά θέση σε μπαρ. Όχι ότι πηδάω ήδη − ευτυχώς ο κόσμος φτιάχνει πλέον χαμηλές μπάρες... αλλά καλό είναι να προετοιμάζεται κανείς.
Μία στις τόσες βρίσκομαι σε κάποιο μπαρ. Επειδή επιμένει φίλος ή συγγενής ψηλότερος από εμένα; Επειδή περνάω απ' έξω και μου φαίνεται ουάου, και μπαίνω, στις μύτες των ποδιών; Επειδή το κανονίζει η παρέα; Για διάφορους λόγους που δεν έχουν σημασία (ήδη το έχω τρενάρει πολύ το πράγμα). Κι όταν το μπαρ είναι ωραίο ενθουσιάζομαι, λες κι ανακάλυψα την Αμερική. Δοκιμάζω κοκτέιλ, λέω κι ακούω ανέκδοτα, κουνάω το πόδι μου στη μουσική, περνάω συγκλονιστικά, κι αν αυτό το πατιρντί είναι με όχι-πολλά λεφτά, ακόμα καλύτερα.
Έπεσα λοιπόν σε κάποια μπαρ πολύ εστέτ, δουλεμένα, με σκεπτικό από πίσω, με ανθρώπους που αγαπούν τη νύχτα, τα ποτά, τα κοκτέιλ και ο ένας τον άλλον. Το πρώτο είναι το JuanRodriguez, στην Παλλάδος, ένα art deco μαγαζί πολύ όμορφο, με τεράστιες τζαμαρίες και φως όλη την ημέρα (και διακριτικό φωτισμό τη νύχτα), με πολυέλαιους, με ξύλινους τοίχους που θυμίζουν παραδοσιακά μπαρ της Πράγας, πριν πέσει το Τείχος. Ή Αμερικάνικη ποτοαπαγόρευση ή ντεκόρ από ταινία του Βέρνερ Χέρτζογκ... ευτυχώς έβαλα ότι είναι πολύ όμορφο, για να μη σκεφτεί κανένας τον Κλάους Κίνσκι ή ότι υπαινίσσομαι κάτι δύσκολο, που δεν υπαινίσσομαι όμως.
Το Juan Rodriguez πήρε το όνομά του από έναν χαρακτήρα που φαντάστηκαν οι ιδιοκτήτες του – το «Ροντρίγκεζ» είναι συνηθισμένο όνομα στις ισπανόφωνες χώρες, και το «Χουάν» είναι «Γιάννης». Υπάρχει μια Μεξικανο-Αμερικάνα ηθοποιός που λέγεται Michelle Rodriguez κι έπαιξε την μποξέρ το 2000 σε μια σούπερ ταινία (“Girlfight”, σκηνοθεσία της Karyn Kusama) και τώρα παίζει στα “Fast & Furious” αλλά δεν έχει καμία σχέση, οικογενειακή ή άλλη, με τον “Juan Rodriguez” του ομώνυμου μπαρ, ο οποίος άλλωστε είναι ανύπαρκτος. Όπως εξηγήσαμε σε αυτή τη μεγάλη παρενθετική πρόταση μόλις τώρα.
Bartenders στο μπαρ (που αλλού; Στο γήπεδο;) είναι ο Σπύρος Αναγνώστου και ο Κώστας Λύτρας, που φτιάχνουν αριστουργηματικά κοκτέιλ σαν αυτά που δεν έχετε πιει πουθενά. Η σανγκρία π.χ. είναι το κάτι άλλο, κι επειδή όλα τα εμπνευσμένα κοκτέιλ τους είναι από 7-9 ευρώ, μπορείτε να δοκιμάσετε δύο διαφορετικά. Ο σεφ λέγεται Διονύσης Παπανικολάου, θυμηθείτε τον μόλις πεινάσετε − φιλοτεχνεί ελαφριά πιάτα ιδανικά για μπαρ (παραλίγο να πω «για κοντές»...) το ένα πιο νόστιμο από το άλλο.
Μια άσχετη βραδιά και γκρινιάζοντας που με τρέχουνε στα μπαρ κοντή γυναίκα, βρέθηκα στο επίσης πανέμορφο Mockingbird’s. Το οποίο έχει πάρει το όνομά του από το βιβλίο To kill a mockingbird της Harper Lee, και το οποίο βιβλίο −ντροπή μου− το διάβασα πολλά χρόνια αφού είχα δει την ταινία με τον Gregory Peck, άρα ήξερα το φινάλε. Και όλα αυτά δεν έχουνε καμία σχέση με το μπαρ “Mockingbird’s” το οποίο ως υπότιτλο έχει «Ποτοπωλείον», σε μια υπέροχη πινακίδα που μοιάζει επίσης σαν να την έφερε κάποιος από τα αμερικάνικα 20s.
Mockingbird’s
Το μαγαζί στεγάζεται σε ένα σπίτι (για φαντάσου!) του 1920, με δροσερή αυλή με πλατάνια και πρασινάδα, κι έναν δεύτερο όροφο όπου τον χειμώνα γίνονται διάφορες εκδηλώσεις. Το καλοκαίρι γίνονται στην αυλή αντίστοιχες παρουσιάσεις και εκδηλώσεις. Γενικά το “Mockingbird’s” είναι πιστό στο όνομά του − έχει μια ενδιαφέρουσα, κουλτουριάρικη πλευρά, και μπράβο του.
Mockingbird’s
Κι εδώ η λίστα των κοκτέιλ είναι ατελείωτη, με συνταγές «διάσημων bartender», τη μία καλύτερη από την άλλη... ή το έχω ξαναγράψει αυτό; Όλα πάντως είναι “with a twist”, ακόμα και τα πιο παραδοσιακά κοκτέιλ, και βγαίνεις που βγαίνεις μία στις τόσες, κοντός άνθρωπος, σκοτώνεσαι να δοκιμάσεις όσο περισσότερα μπορείς.
Το αποτέλεσμα είναι να γίνεις ντίρλα, επειδή οι κοντοί μεταβολίζουν το αλκοόλ πιο δύσκολα από τους ψηλούς. Που όμως είναι αχώνευτοι κι επίσης χτυπάνε τα κεφάλια τους στις πόρτες, με αποτέλεσμα να κάθονται απ' έξω και να κοιτάνε τα αστέρια πάνω από τη μύτη τους.
