Ετούτονα το σταυρό τον κουβαλάω μοναχή. Δεν υπάρχει Ισραηλίτης να με χλευάσει, Ρωμαίος να με μαστιγώσει. Αυτό τον Γολγοθά τον ανεβαίνω μοναχή (εμφατική παύση). Φοβάμαι τα λεωφορεία. Όχι λόγω αγοραφοβίας ή κάποιας άλλης ασθένειας της νέας εποχής που γιατρεύεται αποκλειστικά με βελονισμό και αναμάσηση κάποιου σπάνιου βοτάνου που ευδοκιμεί στη Φλατονία. Απλά από τη στιγμή που έβγαλα δίπλωμα, αγόρασα το δικαίωμα να αποφεύγω τα αθηναϊκά ΜΜΜ. Αποφάσισα να πάρω τη μοίρα της μετακίνησής μου στα χεριά μου. Όμως, επειδή το Millennium Falcon μου ήταν στο σέρβις, ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα αποφάσισα να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου και να ξαναχρησιμοποιήσω τα μέσα. Φυσικά, επειδή αυτή μου η επιστροφή ήταν όσο ευχάριστη ήταν στον Φρόντο να πάει το δαχτυλίδι στη Μόρντορ, εξοπλίστηκα αναλόγως. Πήρα ένα διπλό καφέ Africa Wild χαρμανιού από τα Everest του Συντάγματος (για να ταιριάζει) και άρχισα να ανηφορίζω τη Βασιλίσσης Σοφίας, αποφασισμένη να μπω σε ένα απ’ τα πρώτα λεωφορεία που θα συναντούσα.
Έφτασα στη στάση κι άρχισα να στρίβω τσιγάρο. Ήταν τόσο πολύς ο κόσμος και την τελευταία φορά που περίμενα λεωφορείο; Ξεφυσάω. Αρχίζουν και αχνοφαίνονται κάποια λεωφορεία. 608, 235. Σε αυτά έμπαινα τόσα χρόνια, ας δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Με το που πάω να ανάψω τσιγάρο, βλέπω ένα περίεργο όχημα στο λεωφορειακό ορίζοντα (#1 κανόνας Αθηναϊκών ΜΜΜ: Το λεωφορείο θα έρθει με το που ανάψεις τσιγάρο). Ένας ακριδορευματολήπτης – το λεγόμενο τρόλεϊ. Δεν είναι τόσο κακή ιδέα το τρόλεϊ. Παίρνω μια τζούρα και νιώθω έτοιμη για τη νέα πρόκληση. Βέβαια, όσο πλησιάζει, αρχίζω να αγχώνομαι. Ιδρώνω σε σημεία που δεν θα ’πρεπε να ιδρώνω, όπως το πάγκρεας. Ανοίγουν οι πόρτες και νιώθω ότι βρίσκομαι γυμνή στον πίνακα της τάξης προσπαθώντας να λύσω ένα δύσκολο πρόβλημα μαθηματικών ενώ με κοιτάνε όλοι οι συμμαθητές. Με αψηφώ και ανεβαίνω. Ψυχανεμίζομαι τη νέα κατάσταση και κάθομαι στην πρώτη εύκαιρη θέση που αντικρίζω. Σφηνώνω τα ακουστικά στα αυτιά μου και ετοιμάζομαι να απολαύσω τη διαδρομή. Η δίλεπτη νιρβάνα μου διακόπτεται από φωνές κι ένα επιθετικό τράβηγμα του μανικιού μου. Γυρίζω το κεφάλι κι αντικρίζω ένα σμήνος εξαγριωμένες, χρυσομαλλούσες γιαγιάδες (μετά τα 60, για κάποιον ακατάληπτο λόγο, το σαντρέ της Κόλεστον είναι μια πολύ διάσημη επιλογή της μέσης Ελληνίδας) να μου δείχνουν ένα αυτοκόλλητο μπαστουνάκι – aka θέσεις ηλικιωμένων, όπως έμαθα αργότερα. Στα δικά τους μάτια, η αψήφισή μου αυτή όχι μόνο σημαίνει πως δεν σέβομαι του ηλικιωμένους και τις θέσεις τους, αλλά δείχνει και την περιφρόνησή μου προς το γενικό εξευγενισμό της Αθήνας. Ζητώ συγνώμη και προχωράω προς τις πίσω θέσεις.
Στο μεταξύ, έχουμε φτάσει στον Ευαγγελισμό όπου ένα πολύχρωμο, θυμωμένο πλήθος επιβιβάζεται επιθετικά. Ένα ζευγάρι χίπστερ φανερά ενοχλημένο που έπρεπε να σταματήσει το χρονοταξίδι του και να συνωστιστεί με το πόπολο. Πέντε λυκειόπαιδα στην αδέξια ηλικία που το παιδί ανακαλύπτει το χιούμορ και τη σεξουαλικότητά του και για κάποιο λόγο το θεωρεί καλή ιδέα να τα συνδυάζει στη συζήτηση. EAAKίτες με γυαλί Arnette και τσαντάκι μπανάνα που συζητούν για τον αντιεξουσιαστικό καφέ τους στα αντιεξουσιαστικά Εξάρχεια. Οι πόρτες κλείνουν και αποφασίζω ότι θα μείνω όρθια. Κάποιος ψιθυρίζει προστυχιές ανάμεσα απ’ τα δόντια του από πίσω μου. Ξαναφοράω ακουστικά και παρατηρώ την κίνηση.
Ανηφορίζουμε προς Κηφισίας και περνάμε τη στάση στην Πλατεία Μαβίλη. Νιώθω μια αναταραχή και κόσμο να κατευθύνεται στις πόρτες. Οι πόρτες ανοίγουν στη στάση στο σινεμά Αθήναιον και αμέσως αντιλαμβάνομαι το λόγο της ανακατανομής πληθυσμού. Ένας 40άρης με το touch του ελεγκτή: ατσαλάκωτο, φρεσκοσιδερωμένο από τη μαμά πουκάμισο, παντελόνι με τσάκιση και δερμάτινο μαύρο τσαντάκι φορεμένο χιαστί. Ευγνωμονώ κρυφά την ύπαρξή του και αλλάζω θέση δίπλα σε κάτι φοιτητές. Ο ένας στέλνει μήνυμα στο «ΜπακλαβαδοΜελομακαρονοΜπισκοτάκι» του (insert here αηδιαστικά γλυκό όνομα που κάποιος αποκαλεί το έτερόν του ήμισυ). Οι άλλοι τρεις μιλούν για την απαράμιλλη αισθητική του Neon Demon στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, σχολιάζοντας την ντεκαντάνς του after party στο six d.o.g.s.
Λίγο που κρυφάκουσα τη συζήτηση των διπλανών, λίγο τα 20 κομμάτια της LP που έχω κατεβάσει, λίγο ο Γυάλινος Κόσμος με τους γυμναστηριόβιους του Yava Fitness Center της Κατεχάκη στα δεξιά, σιγά-σιγά πλησιάζουμε Ψυχικό. Το τρόλεϊ έχει ανασάνει αισθητά και μπορώ να σταματήσω να κρέμομαι από τη λαβή και κινούμαι με αυτοπεποίθηση προς τον κίτρινο στύλο. Φρενάρουμε απότομα. Κάποιο Pumpkin Spice Latte μάλλον χύθηκε κρίνοντας από μια τσιριχτή φωνή που μου τρύπησε το τύμπανο. Τερματικός σταθμός: Νέο Ψυχικό. Ας πιω κι εγώ έναν fancy καφέ, το κέρδισα σε τελική ανάλυση.
18°
