Γιατί «Βουκουρέστι lover»; Και τι βλέπουµε στη φωτογραφία σήµερα; Απαντήσεις: «Βουκουρέστι lover» επειδή τύχη αγαθή και σειρά ευτυχών συγκυριών µ’ έφερε, δεύτερη φορά στη ζωή µου, στην υπέροχη αυτή πόλη – κι έτσι είπα να επεκταθώ σήµερα, πρώτη φορά στη στήλη, και εκτός Ελλάδας.
Όσο για την Ένωση Αρχιτεκτόνων Ρουµανίας, είναι επειδή αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία είναι το κτίριο που τη στεγάζει, στην πρωτεύουσα βέβαια της χώρας.
Σε πρώτη µατιά, πρόκειται για κάτι αρκετά εύληπτο, οικείο και µε βάση τις δικές µας πρακτικές: ένα κουφάρι παλιού αρχιτεκτονήµατος, που έχει διατηρηθεί εξωτερικά, ενώ στο εσωτερικό του και προς τα πάνω έχει δηµιουργηθεί ένα καινούργιο, µοντέρνο κτίριο. Αλλά µια προσεκτικότερη µελέτη του παλιού κτίσµατος δείχνει τρύπες που έχουν διατηρηθεί ανεπισκεύαστες. Τρύπες από βλήµατα όχι µονάχα ντουφεκιών, µα κι από βαρύτερα όπλα. Πλησιάζεις και η επιγραφή που έχει βάλει ο Δήµος κάτω από τον τίτλο «Monument Istoric», όπως και σε άλλα σηµαντικά κτίρια, τα λέει όλα: Αρχικά σπίτι της (προφανώς πλούσιας) οικογένειας Παουσέσκου από τον 19o αιώνα, στέγασε στη συνέχεια την πρεσβεία της Αυτρουγγαρίας κι αργότερα, στην κοµµουνιστική περίοδο, έγινε αρχηγείο της µισητής από το λαό Κρατικής Ασφάλειας (δεν µπόρεσα να διευκρινίσω αν ήταν η µυστική αστυνοµία Σεκιουριτάτε ή άλλη ανάλογη, διαβόητη και πάλι, υπηρεσία). Στη δηµοκρατική - αντικοµµουνιστική επανάσταση του Δεκέµβρη του 1989, που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου, το κτίριο καταστράφηκε. Και η ανακαίνιση του 2003 - 2007 έγινε µε τέτοιο τρόπο, ώστε να µη χαθεί η ιστορική µνήµη που κουβαλάει το σύγχρονο αυτό µνηµείο. Άλλωστε βρίσκεται σε µια µεγάλη πλατεία που σήµερα λέγεται «της Επανάστασης», αφού εδώ είχαν γίνει, τότε, οι µεγαλύτερες µάχες µε τους ασφαλίτες και όσες άλλες δυνάµεις είχαν µείνει πιστές στη δικτατορία.
Η πόλη διατηρεί τη µνήµη του ’89. Το Βουκουρέστι διατηρεί τη µνήµη της Επανάστασης. Πρώτα πρώτα, υπάρχει το νεκροταφείο «των ηρώων - µαρτύρων», πολύ κοντά στο Μνηµείο του Άγνωστου Στρατιώτη, πάνω σε κεντρική λεωφόρο, αρκετά ανοιχτό στον κόσµο. Εδώ βρίσκονται οι τάφοι των περισσότερων από τους επαναστάτες νεκρούς εκείνης της περιόδου, κάτι λιγότεροι από 300 (µόνο στην πρωτεύουσα, γιατί συνολικά υπήρξαν πολύ περισσότεροι, αφού τα γεγονότα είχαν αρχίσει στην Τιµισοάρα, ενώ µάχες είχαν γίνει σε πολλές πόλεις). Βλέπεις όλα τα επαγγέλµατα (από τραγουδίστριες µέχρι µηχανικούς, από δασκάλους µέχρι εργάτες κι από µάγειρες µέχρι αθλητές) κι όλες τις ηλικίες των ηρώων, κυριαρχούν όµως οι νέοι ή και πολύ νέοι άντρες: σπουδαστές, φοιτητές, νεαροί εργάτες. Ξεχωρίζουν οι στρατιωτικοί όλων των όπλων, ακόµα και ανώτεροι, αφού ένα µεγάλο µέρος του στρατού είχε ενωθεί µε τους διαδηλωτές µαχητές. Μάλιστα όσοι ήταν αεροπόροι έχουν ένα εδικό, όρθιο, µπλε σταντ δίπλα στον τάφο. Εκτός από το νεκροταφείο υπάρχουν επίσης σε πολλά µέρη του Κέντρου µικρές επιγραφές µε φωτογραφίες που θυµίζουν «Εδώ έπεσε ο/η τάδε, την τάδε του µήνα/χρόνου». Και βέβαια, όπως και σε µας από τα Δεκεµβριανά, έχουν αποµείνει και τρύπες σε κτίσµατα που δεν έχουν ανακαινιστεί.
Το Βουκουρέστι είναι όµορφο. Είναι γεµάτο πάρκα, µε άπειρα δέντρα (πολλά κίτρινα ή πορτοκαλιά λόγω φθινοπώρου), πολλές λίµνες/γεφύρια/παπιά/παγκάκια, έχει ποτάµι και διαθέτει ένα Κέντρο που δίκαια το αποκαλούν «µικρό Παρίσι». Όλοι καπνίζουν εκτός κλειστών χώρων, τ’ αυτοκίνητα σταµατάνε πριν και όχι πάνω στη διάβαση των πεζών όταν τα πιάνει κόκκινο ή απλά πατήσει ο πεζός το πόδι σε µια οποιαδήποτε διάβαση, πουλιούνται µπρέτζελ και άλλα ψωµοειδή σε κάθε γωνιά, έχουν εξαιρετικές και πάµφτηνες σούπες (η ρουµάνικη λέξη είναι «τσόρµπα»), οι νέοι διασκεδάζουν, οι ζώνες φτώχειας µού φάνηκαν λιγότερες απ’ ό,τι στην Αθήνα, οι άστεγοι στο Κέντρο –δεν µου φάνηκαν, µα– ήταν πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι σε µας, οι πεζόδροµοι είναι πολλοί και είναι αληθινοί πεζόδροµοι δίχως να τους διασχίζουν µηχανάκια, η πόλη είναι (σχεδόν) ολοκάθαρη. Πρόκειται για ένα δώρο στον πεζό, τον περιπατητή, τον δροµέα, το flaneur, τον τριγυριστή, το lover όποιας city.
17°
