Μένω κοντά σαράντα χρόνια στη Νέα Σμύρνη και δεν το έχω σκοπό να μετακομίσω. Όχι επειδή η πλατεία είναι ωραία, ούτε γιατί είναι δίπλα στο κέντρο, ή επειδή έχει μπόλικο πράσινο και άπλα, αλλά για τους φίλους που έκανα και γιατί σχεδόν κάθε γωνιά έχει κάτι να μου θυμίζει. Όπως τις γλυκές «συμμορίες» μας και τις μικρές περιπέτειές μας.
Η συμμορία των εξερευνητών. Ήτανε το ’80 ή το’ 81 και δεν ξέρω γιατί αλλά μας γοήτευαν τα εγκαταλειμμένα σπίτια. Κάτι παλιές, επιβλητικές στα μάτια μας μονοκατοικίες, άδειες κι έρημες από χρόνια, με μια μικρή ζούγκλα στις αυλές τους. Τριγυρίζαμε, τσεκάραμε, ένας κρατούσε τσίλιες μη μας δει καμιά γειτόνισσα, και «μπουκάραμε» από κάνα σπασμένο παράθυρο. Χαζεύαμε τα παλιά, κατεστραμμένα από την πολυκαιρία έπιπλα, τριγυρνούσαμε στα δωμάτια κι αναρωτιόμασταν ποιοι να ζούσαν κάποτε εδώ μέσα και τι να απέγιναν. Σε μια τέτοια μας εξερεύνηση στην οδό Αιγαίου, βρήκαμε κάτι παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες, οι οποίες όλες απεικόνιζαν τη μορφή ενός αυστηρού άντρα. Μετά βρήκαμε και κάτι πεταμένα χαρτιά, με ένα όνομα. Ίσως ανήκαν σε εκείνον. Μπήκαμε σ’ εκείνο το σπίτι τρεις τέσσερις φορές και την τελευταία είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν το ρεύμα (μάλλον) άρχισε να κάνει τις πόρτες να χτυπούν. Φαντάσματα. Ήταν η τελευταία μας εξερεύνηση και για δυο τρία χρόνια δεν ξαναπεράσαμε από εκεί.
Η συμμορία των μπανιστηρτζήδων. Κάνα δυο χρόνια μετά την εποχή των εξερευνητών, κάποιος από εμάς, κάπου, ανακάλυψε ένα πορνοπεριοδικό της εποχής. Συμφώνησε να μας το δείξει, αλλά όλα θα έπρεπε να γίνουν με προσοχή, να μη μας καταλάβει κανείς. Τα επόμενα κάμποσα μεσημέρια, μετά το σχολείο, σκαρφαλώναμε όλοι στο μεγάλο ευκάλυπτο που υπάρχει ακόμα απέναντι από την πόρτα των αποδυτηρίων του κολυμβητηρίου, στην Άνω Νέα Σμύρνη. Οι σελίδες του ήταν ιλουστρασιόν και οι εικόνες του μαγικές. Όλοι είχαμε την αγαπημένη μας και όλοι ήμασταν σίγουροι ότι ακόμα και τα λυκειόπαιδα δεν θα είχαν δει τέτοια μυστικά. Η δική μου αγαπημένη ήταν ξανθιά, είχε ένα υπέροχο στήθος και έτσι που κοίταζα, άγγιζα τη σελίδα και ήμουν σίγουρος ότι, αν συγκεντρωνόμουν καλά, θα το έβλεπα να αναπνέει. Νομίζω την έλεγαν Ζυλιέτ.
Η συμμορία της φάρσας. Μπαίναμε σε ανθοπωλεία και ρωτούσαμε αν έχει πατάτες, σε δισκάδικα μήπως έχει σουβλάκια και σε μπακάλικα αν έχει παντελόνια. Και χτυπούσαμε κουδούνια. Όλα στη σειρά και μετά τρέχαμε. Κάτι φορές παίρναμε στη σειρά όλες τις πολυκατοικίες της 2ας Μαΐου, πολύ πριν αυτή γίνει πεζόδρομος. Μας φαίνονταν αστεία όλα αυτά και σήμερα, κάθε φορά που βλέπω πιτσιρικάδες στο δρόμο με πονηρά χαμόγελα, σκέφτομαι ότι κάποια βλακεία θα έκαναν.
Η συμμορία των ερωτευμένων. Με άλλους δύο μας άρεσε η ίδια κοπέλα, η οποία πήγαινε στο ίδιο σχολείο, αλλά σε άλλο τμήμα. Κάθε απόγευμα η Σοφία έφευγε με μια φίλη της και για πέντε δέκα λεπτά κάθονταν στο πεζούλι μιας μονοκατοικίας, στην οδό Νικομηδείας. Το σχέδιο ήταν να μπούμε στη μονοκατοικία στα κρυφά και να ξαπλώσουμε κάτω, από τη μέσα πλευρά του πεζουλιού, μήπως και ακούσουμε τίποτα ενδιαφέρον. Το κάναμε τρεις τέσσερις φορές αλλά τα χαχανητά μας μάλλον ήταν πιο δυνατά από την ομιλία τους και το κόψαμε.
Η συμμορία του τσιγάρου. Στην έκτη δημοτικού έβλεπα λίγο μεγαλύτερα παιδιά να καπνίζουν και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν και ορκιζόμουν ότι ποτέ δεν θα κάπνιζα. Στη δευτέρα γυμνασίου πήρα το πρώτο μου πακέτο, ένα Cooper. Πριν και μετά το σχολείο πηγαίναμε στο κολυμβητήριο, ανεβαίναμε σε κάτι σκαλάκια και καπνίζαμε, και κάνα δυο τετράγωνα πριν γυρίσω σπίτι έβγαζα το μπουφάν μου και το τίναζα για να μη μυρίζει. Στην πρώτη λυκείου η φουρνάρισσα της γειτονιάς με έβλεπε που γυρνούσα από το φροντιστήριο και κάπνιζα και με έδωσε στη μάνα μου. «Σα φίδι καπνίζει ο γιος σου. Προχτές ήτανε άλλοι δύο και τον κυνηγούσαν να του πάρουν το πακέτο».
Ένα χρόνο αργότερα η μάνα μου με άφησε να καπνίσω στο οικογενειακό τραπέζι («δε χρειάζεται να πας πάλι βόλτα, κάπνισε εδώ πέρα»).
Η συμμορία του Σαββάτου. Κάθε Παρασκευή έβαζα τη μάνα μου να μου πλένει το μαύρο παντελόνι για να είναι όσο πιο στενό γίνεται για το Σάββατο που θα πηγαίναμε στη The Little Wing, στη Θυατείρων, κοντά στη Συγγρού. Δευτέρα λυκείου, ακούγαμε Doors, Deep Purple, Pink Floyd, αλλά και Cure, Class και Ramones, είχαμε λεφτά για τρεις μεγάλες μπίρες ο καθένας, ζητάγαμε τραγούδια από τον dj και πότε-πότε μας τα έβαζε και κολώναμε να την πέσουμε στα κορίτσια.
Η συμμορία της ταβέρνας. Πιτσιρικάς είχα ένα μεγάλο άγχος. Ότι θα μεγαλώσω και θα σταματήσει να μου αρέσει ο χαβαλές, ότι θα γίνω πολύ σοβαρός. Στα 15 περίμενα ότι αυτή η στιγμή θα έρθει στα 20. Στα 25 ήμουν βέβαιος ότι στα 30 θα ήμουν άλλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν θα μου άρεσε καθόλου. Τώρα, μετά τα 40, με κάποια από τα μέλη των προηγούμενων «συμμοριών» μαζευόμαστε μια δυο φορές το μήνα σε κάποια ταβέρνα της γειτονιάς, στη Βενιζέλου, στην Άνω Νέα Σμύρνη ή κοντά στον Πανιώνιο. Οι μισοί παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά, καμιά φορά μιλάμε για το λογαριασμό της ΔΕΗ ή για το νοίκι, αλλά το κρασί πηγαινοέρχεται ακόμα και μπορούμε να γελάμε αρκετά δυνατά για να δυσανασχετούν οι διπλανοί.
Υ.Γ. Κάναμε κι άλλες «αταξίες», αλλά πλέον δεν έχουν σημασία. Αν θυμηθείτε κι εσείς καμιά ιστορία από τις δικές σας «συμμορίες» στη Νέα Σμύρνη, στείλτε τη να τη διαβάσουμε όλοι στην ιστοσελίδα μας.
Ήξερες ότι...
Η Νέα Σμύρνη έχει πληθυσμό περίπου 75.000 κατοίκων και συνορεύει με τον Άγιο Δημήτριο, το Παλαιό Φάληρο, την Καλλιθέα, τον Νέο Κόσμο και τη Δάφνη.
Στο παρελθόν η περιοχή ονομαζόταν Ανάλατος, λόγω ενός πηγαδιού με γλυκό νερό που βρισκόταν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το γήπεδο του Πανιωνίου.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή η κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει συνοικισμό για τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη, στους οποίους οφείλει το όνομά της. Το καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής είναι ακριβές αντίγραφο του καμπαναριού της Αγίας Φωτεινής στη Σμύρνη έως το 1922.
Από την Ελευθερίου Βενιζέλου (και την πλατεία) περνάει το τραμ, το οποίο στις στάσεις Νέος Κόσμος και Συγγρού Φιξ έχει ανταπόκριση με το μετρό.
Η κεντρική πλατεία, με έκταση 20 στρέμματα, είναι μία από τις μεγαλύτερες της Ελλάδας.
Το Άλσος, με έκταση 50 στρέμματα και πολύ πράσινο, αποτελεί πόλο έλξης για δρομείς απ’ όλες τις γύρω περιοχές, ενώ διαθέτει και υπαίθριο γυμναστήριο.
Κλασικά σημεία της πλατείας το «παλούκι», σημείο συνάντησης, ο Γαλαξίας, σήμερα δημοτικός πολυχώρος πολιτισμού και παλαιότερα διάσημη καφετέρια. Επίσης, ο Άδωνις και ο Γιώργος, καφετέριες πάνω στην πλατεία με ιστορία από το ’80.
Στη Νέα Σμύρνη μένει ο Ολυμπιονίκης στη γυμναστική Λευτέρης Πετρούνιας. Πολύ πρόσφατα η πόλη έχασε ένα σπουδαίο δικό της άνθρωπο, τον Μπάμπη Μπεχλιβανίδη. Εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος το 1959 και το 1975 εξελέγη δήμαρχος υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ και την ΕΚΝΔ. Έμεινε δήμαρχος για τέσσερις τετραετίες.
Στην αγαπημένη πλατεία της Νέας Σμύρνης βρίσκεται ένα από τα πιο καθιερωμένα στέκια. Αληθινός πολυχώρος, ό,τι πρέπει για το πρωί με χαλαρό καφέ, εφημερίδα και jazz υπόκρουση, μέχρι αργά το βράδυ, όταν φτάνουν οι μπάντες και τα ποτά με groovy διαθέσεις. Το Άρωμα το ξέρουν όλοι οι Νεοσμυρνιώτες αλλά και οι πιστοί θαμώνες που το επισκέπτονται φανατικά από τις γύρω γειτονιές. Τέσσερις διαφορετικοί χώροι αναλόγως την ώρα και τη διάθεση: cafe, basement (κάτω bar), bar και πλατεία. Πρωί ή απόγευμα για χαλαρό καφέ Gourmet με σπιτικό κέικ και brunch κάθε ΣΚ. Κάθε ώρα της ημέρας για παγωμένη βαρελίσια μπίρα με ιταλική pizza ή με την κλασική πλέον ποικιλία και το βραδάκι ξεχωριστά cocktail και ποτά, μπριζολάκια Jack Daniels με τους DJs σε funk-rock ρυθμούς. Οι Τετάρτες είναι εναλλακτικές στο κάτω bar, όταν η homy πρωινή εικόνα με τις πολυθρόνες αλλάζει σε ένα live stage που δίνει τη σκυτάλη σε αγαπημένες μπάντες. Είναι η vintage διακόσμηση, η φιλική ατμόσφαιρα, τα ποιοτικά προϊόντα και η μουσική του που το καθιέρωσαν εδώ και 6 χρόνια ως ξεχωριστό στέκι. Μια διαφορετική πρόταση για όλες τις ώρες με άρωμα πλατείας. 25ης Μαρτίου 19, Πλατεία Νέας Σμύρνης, 2109357505, Fb: Άρωμα Πλατείας
Είναι το πρώτο κατάστημα Crepa Crepa που άνοιξε στην Αθήνα και μας έκανε να παραμιλάμε για κρέπα. Θα εκπλαγείς με το πόσο πολλές προτάσεις υπάρχουν, που σίγουρα καλύπτουν όλες τις ανάγκες σου. Cheesecake, με κρέμα μπουγάτσας, με ολόφρεσκες φράουλες και σοκολάτα, με μαστίχα Χίου, αλλά και με τη δική τους πραγματικά απίστευτη πραλίνα, την οποία μπορείς να αγοράσεις και σε βαζάκι. Όσο για τις αλμυρές εκδοχές, τα πάντα, από το αχτύπητο κοτόπουλο μέχρι τις σάλτσες πίτσας, μαγειρεύονται καθημερινά εδώ. Με 45 υλικά για αλμυρές κρέπες και 43 για γλυκές, οι συνδυασμοί δεν τελειώνουν ποτέ! Μέχρι τις 3 το πρωί τις καθημερινές και μέχρι τις 6 το Σάββατο! 25ης Μαρτίου & Ειρήνης 2, Πλατεία Νέας Σμύρνης, 210 9317705, www.crepa-crepa.gr, Fb: CrepaCrepaOfficial
Moby Dick
Με όνομα εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα, σήκωσε πανιά πριν ένα μήνα για να σε αρμενίσει σε νόστιμες θάλασσες. Σε περιμένει από το πρωί με καλό καφέ αλλά και πλούσιο πρωινό, ενώ όσο κυλάει η ώρα στέκεται δίπλα σου με πληθωρικές σαλάτες, πιάτα με ελληνικό χαρακτήρα και προϊόντα ΠΟΠ από όλη τη χώρα (όπως αλλαντικά από την αλλαντοποιία Τσιανάβα, γραβιέρα Νάξου κ.ά.), χωρίς όμως να λείπουν και οι επιλογές με μεσογειακό ταπεραμέντο (μη φύγεις χωρίς να δοκιμάσεις το εξαιρετικό ριζότο του!). Το βράδυ είναι η ανατρεπτική πρόταση στη Νέα Σμύρνη για ποτό ή cocktail, ενώ πολύ συχνά φιλοξενεί εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής. Tip: Αναμένονται (πολύ) δυνατά live με διάσημα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής. Stay tuned. Ελευθερίου Βενιζέλου 88, 211 4006958, Fb: Moby Dick Bistro Daily
Classic Nouveau
Αν αναζητάς το διαφορετικό, είσαι στο σωστό σημείο. Από τις 9 το πρωί σερβίρει τον καλύτερο καφέ της πόλης (Taf), τον οποίο διαβολικά συνδυάζει με σπιτικά, κολασμένα γλυκά (όπως κορμό σοκολάτας, τζιζκέικ, μηλόπιτα). Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ωραίο wine bar με 30 ετικέτες ελληνικών κρασιών (οι 8 σερβίρονται και σε ποτήρι) και μερικές άκρως λαχταριστές προτάσεις σε φαγητό (στα οπωσδήποτε το καρπάτσιο μοσχαριού, το μιλφέιγ γαρίδες, αλλά και οι τσαχπίνες μπρουσκέτες) τις οποίες μπορείς να απολαύσεις (και) στο μπαρ! Παίζει αποκλειστικά jazz (κάποιες Κυριακές έχει και live) και σε κρατάει ξύπνιο έως τη 1.30 τις καθημερινές και έως τις 2 το πρωί τα ΠΣ. Ελευθέριου Βενιζέλου 25, 210 9316535, Fb: classicnouveau.gr
Επιτόκιο Bar since '87
Όταν το 1987 ο Τάκης άνοιγε το μπαράκι του με όνομα επηρεασμένο από την τότε δουλειά του στην τράπεζα, δεν φανταζόταν ότι θα γινόταν ένα από τα πιο ιστορικά μπαρ της Αθήνας. Πλέον μιλάμε για το πιο κλασικό και παλιό στέκι της Νέας Σμύρνης, το οποίο μαζεύει αυθεντικούς ροκάδες όλων των ηλικιών και συνεχίζει να ροκάρει με αμείωτη ένταση. Θα πιεις το ποτό σου με €6,50, θα βρεις όλα τα είδη μπίρας (και 5 βαρελίσιες), συχνά θα συναντήσεις και live (ροκ εννοείται). Μένει ανοιχτό μέχρι τις 03.30 τις καθημερινές, μέχρι τις 05.00 τις Παρασκευές και τα Σάββατα. Tip: Μόλις κοιμηθεί η πλατεία, όλοι μαζεύονται εδώ. Κ. Παλαιολόγου & Μεγ. Αλεξάνδρου 60, 210 9350232, Fb: Epitokio % Bar
Κεφτές και δε φταις
Ετοιμοπόλεμα τηγάνια κρέμονται στους τοίχους, καρό ασπρόμαυρα τραπεζομάντιλα σου ανοίγουν την όρεξη και από την κουζίνα έρχεται η μυρωδιά φρεσκοψημένου κεφτέ. Αν υπάρχει παράδεισος σίγουρα μοσχοβολάει σαν το μοναδικό κεφτεδάδικο της Αθήνας. Εδώ θα βρεις παραπάνω είδη κεφτέδων από όσα έχεις ονειρευτεί ότι υπάρχουν. Κεφτέδες που βλέπουν (με αυγά μάτια), αμερικάνικους (με σος Jack Daniels), μουσκεμένους (βουτηγμένοι σε κόκκινη σάλτσα με τρίμα φέτας), κλασικούς και αφράτους, μέχρι με καραμελωμένα μήλα! Για να μην τα πολυλογούμε ο κατάλογος έχει 47 επιλογές (που μάλιστα ανανεώνονται συνέχεια) και είναι όλες τους στρογγυλές και πεντανόστιμες. Το καλύτερο όμως στο κρατήσαμε για το τέλος. Με μόλις €12/άτομο πίνεις (μπίρα ή τσίπουρο) και τρως όσο και ό,τι θες, οποιαδήποτε ώρα και μέρα της εβδομάδας (εκτός Δευτέρας που είναι κλειστά!). Τώρα φταις να το ρίξεις στον κεφτέ; Δεν φταις! Ελευθερίου Βενιζέλου 91, 211 2160000, Fb: kefteskaideftes.gr
