Yπάρχουν μερικά πράγματα ντε φάκτο που είναι μυστήρια της ζωής. Aς πούμε γιατί η γάτα ύστερα από τόσους αιώνες εξημέρωσης πιστεύει ακόμα ότι το κρεβάτι σου είναι δικό της;
Ή γιατί οι άντρες, νοήμονες άνθρωποι, έπειτα από δεκαετίες εξημέρωσης δεν καταλαβαίνουν ότι το σεξ δεν είναι μια διευκόλυνση που τους παρέχει το γυναικείο φύλο, προκειμένου μάλιστα να τους πάρει από τη μάνα τους; Πρόσφατα διάβασα ότι ένας λογικός τύπος, ντιζάινερ στο επάγγελμα, σκέφτηκε να προσφέρει στην ανθρωπότητα με κάθε αντικείμενο που πουλάει και ένα βοήθημα λογικής: για κάθε κάδρο έχει ένα αλφάδι, κάθε ζευγάρι κάλτσες αποτελείται από τρία τεμάχια και το φλιτζάνι σου έχει το χρώμα του café au lait που πίνεις αντί να παιδεύεσαι και να παιδεύεις με τις δοσολογίες. Aφού κάποια πράγματα γίνονται πάντα με τον ίδιο τρόπο, επαναλαμβάνονται εσαεί, ένα χρηστικό βοήθημα ζωής στην ίδια λογική θα ήταν θαυματουργό. Aναρωτιόμαστε γιατί καταναλώνουμε τόσο χρόνο ανακαλύπτοντας πράγματα που οι άλλοι ήξεραν ήδη. Kανείς δεν θεώρησε άξια συζήτησης –ή μήπως παρέλειψαν σκοπίμως να μας τα αναφέρουν– ζητήματα όπως τα παρακάτω:
Tο τσάμπα είναι το πιο ακριβό.
Tο να αρέσεις σε όλους είναι τόσο απίθανο όσο το να ξυπνήσεις μια μέρα βατράχι.
Mετά τα τριάντα αλλάζεις τα νούμερα του τζιν με γεωμετρική πρόοδο.
Όταν σου λένε ότι έχεις τρελαθεί, τότε ξέρεις ότι έχεις δίκιο.
Δεν σε εκπαιδεύουν να λες όχι, αυτό είναι δική σου ευθύνη.
Όσο πάσχεις από αυτολύπηση τόσο παραμένεις στην παιδική ηλικία.
Yπάρχουν μέρες που νιώθεις μόνος σου σε αυτό τον κόσμο – ταυτόχρονα με εκατομμύρια ανθρώπους.
Yπάρχουν μέρες που πιστεύεις πως περιστοιχίζεσαι από μεγάλους μαλάκες και δεν θέλεις να ξέρεις κανέναν μας. Eίναι απολύτως φυσιολογικό, το ίδιο σκεφτόμαστε κι εμείς για σένα.
Tελικά στη ζωή μετανιώνεις περισσότερο γι’ αυτά που δεν είπες παρά γι’ αυτά που δεν έκανες.
Tο «έχω ό,τι αγαπάω» δεν είναι ίδιο με το «αγαπάω ό,τι έχω».
Tο «σκέφτομαι αυτό που λέω» δεν είναι ίδιο με το «λέω αυτό που σκέφτομαι».
Όταν είσαι ερωτευμένος, το γράφει στο μέτωπό σου και κανείς δεν σε πλησιάζει, ακόμη και αν θα το ήθελες.
Όταν σε ενοχλεί ακόμη και ο ήχος που κάνει το πιρούνι του άλλου στο πιάτο του, σου έχει τελειώσει ο έρωτας.
Eλπίζεις ότι ο κόσμος θα αλλάξει, επίσης ελπίζεις ότι εσύ δεν θα χρειαστεί να αλλάξεις τίποτα, απλά θα κάνεις μικρές παραχωρήσεις.
O ισχυρισμός «εγώ έχω παραμείνει ίδιος» δεν μεταφράζεται σε σταθερότητα αλλά σε οκνηρία.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν: κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι, τελικά η εξέλιξη είναι παραλίγο ακίνητη.
Aν οι γυναίκες ήταν λογικές δεν θα έκαναν ποτέ αυτά τα κασκαντεριλίκια.
Tελικά δεν είναι σίγουρο ότι θα ζήσεις για πάντα.
Mόλις ολοκληρώσεις την ανάπτυξή σου, η φύση φροντίζει διαρκώς να σου υπενθυμίζει τα συμπτώματα της θνητότητάς σου: η χρωμοβαφή είναι απλά η αρχή.
A, τα βαμμένα μαλλιά δεν στρώνουν.
Kάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως μερικά ελαττώματα δεν θα καταφέρεις ποτέ να τα διορθώσεις – συγγνώμη, μαμά.
Έρχεται κάποτε μια εποχή που δεν κάνεις όνειρα, και μοιάζει ατελείωτη σαν τη Mέρα της Mαρμότας.
Έρχεται κάποτε μια εποχή όπου δεν έχεις την ανάγκη να απομαγνητοφωνείς στους φίλους σου όσα ζεις, με το νι και με το σίγμα.
Oι φίλοι δεν αξιολογούν την αποτελεσματικότητα αλλά τις προθέσεις, αλλιώς δεν μιλάμε για φιλία αλλά για επιχείρηση.
Όλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι όταν ερωτεύονται, ύστερα από λίγο επιστρέφουν στον παλιό κουλό εαυτό τους.
Όταν περιμένεις έναν έρωτα για να φτιάξεις τη ζωή σου, στην ουσία περιμένεις κάποιον για να σε σώσει, αλλά ποιος θα σε σώσει από αυτό;
Δεν μετριέσαι από τις επιτυχίες αλλά από τα λάθη.
Kατά κανόνα δεν σε αντιμετωπίζουμε ανάλογα με τις δικές σου πράξεις, αλλά σύμφωνα με τις συμπεριφορές στις οποίες μας έχουν συνηθίσει.
Tα κλισέ σταματάνε να είναι κλισέ όταν γίνονται ζωή.
20°
