Μια και τροχοδρομούμε στο «summer in the city», σας εγκλιματίζω καταλλήλως με το θερινό σινεμά «Θησείον». Το φωτογράφισα νύχτα, έτσι που ν’ αναδεικνύονται τα πράσινα, φωτεινά και κάπως σαν εξωπραγματικά γράμματα που συνθέτουν τ’ όνομά του. Όμως, εξίσου καλά θα μπορούσε να πρόκειται για τη «Μάριελ» στο Πόρτο Ράφτη, την «Αλίκη» στη Δροσιά, το «Εκράν» στη Νεάπολη, τη «Δεξαμενή» στο Κολωνάκι, τη «Λάουρα» στον Βύρωνα, το «Λιλά» στα Πατήσια, τη «Σελήνη» στην Κούλουρη, την «Μπομπονιέρα» στην Κηφισιά, τη «Ναταλί» στη Σαλονίκη, την «Εξωραϊστική» στον Βόλο, το «Ρόδον» στον Σταφιδόκαμπο Ηλείας, το «Καμάρι» στη Σαντορίνη ή οποιοδήποτε εναπομένον στη Σικελία, τη δυτική Τουρκία, την Καλιφόρνια ή την Αίγυπτο (αφού, παρά τα νομιζόμενα, το open air cinema δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα).
Η Αχαρνών τις Κυριακές
…μετατρέπεται σ’ ένα μακρύ, πολλαπλό παζάρι, που λειτουργεί όταν γείρει ο ήλιος. Στα πλατιά της πεζοδρόμια, όλες οι φυλές του κόσμου (των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων) πουλάνε κι αγοράζουν μικροσυσκευές, ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, ποτά, είδη κουζίνας και διάφορα μικροπράγματα. Ψώνισα προχτές κρεμμύδια κι ένα ελαφρό μπρίκι για γκάζι – πάμφτηνα.
Βιβλιοχαμός
Ως μανιώδης των παλαιοβιβλιοπωλείων, συνεχίζω σήμερα μ’ ένα ημιυπόγειο, στο ανώνυμο στενάκι που ενώνει τη Γενναδίου με τη Μαυροκορδάτου, στο νότιο πλάι της Ζωοδόχου Πηγής. Εδώ, η σύζυγος και η κόρη συνεχίζουν το έργο του παλιού βιβλιοπώλη κ. Χαρίση. Μεγάλη ποικιλία σε μεταχειρισμένα βιβλία, όπου συνήθως οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, ειδικά όταν έχει στοκ από τον ίδιο τίτλο. Φέρνει και καινούργια, με επίσης χαμηλές τιμές.
Δερβένι θα πει πέρασμα, δίοδος (η λέξη είναι κατά πάσα πιθανότητα τούρκικη, υπάρχει όμως και η εκδοχή της αρβανίτικης προέλευσης). Άρα το τοπωνύμιο σημαίνει «τα χωριά στο πέρασμα». Τα συγκεκριμένα Δερβενοχώρια βρίσκονται σ’ ένα πανέμορφο οροπέδιο της Πάρνηθας και διοικητικά ανήκουν στη Βοιωτία, αν και απέχουν δυο βήματα από την Αθήνα. Τα κυρίως Δερβονοχώρια είναι το Δερβενοσάλεσι (επισήμως: Πύλη), τα Καβάσιλα (επισήμως: Πράσινο), το Κακονισκίρι (επισήμως: Πάνακτος), τα Κρόρα (επισήμως: Στεφάνη) και τα Σκούρτα (αυτά μάλλον δεν τα μετονόμασαν). Η ίδια η λέξη Δερβενοχώρια τη γλίτωσε, εξαιτίας της γνωστής μεγάλης μάχης του 1821 στα Δερβενάκια (για τον ίδιο λόγο, το τοπωνύμιο αφθονεί σ’ όλη την Ελλάδα). Οι περισσότεροι Αθηναίοι ακούσανε τα χωριά αυτά στη μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας, το 2007 – και αυτομάτως τα ξεχάσανε. Ευτυχώς, όμως, ούτε η Πάρνηθα κάηκε «ολόκληρη» (όπως διαβεβαιώνανε τότε οι ρεπόρτερ της συμφοράς), ούτε ό,τι κάηκε παρέμεινε καμένο. Αν πάτε μια βόλτα θα δείτε ότι το δάσος ήδη ξαναγεννιέται – άσε που το μεγαλύτερο μέρος δεν κάηκε. Υπέροχη φύση για περπάτημα μέσα στα πεύκα με κελάηδισμα ποικίλων πουλιών, τρία τέταρτα από την πόλη – και εξαίρετα ταβερνεία δια τα περαιτέρω. Πρόσβαση είτε από Χασιά (η πιο όμορφη διαδρομή, με πολύ πράσινο και ωραία θέα προς το Λεκανοπέδιο και τον κόλπο της Ελευσίνας) είτε από Αττική Οδό (διασταύρωση προς Θήβα) είτε από Εθνική Οδό (από Οινόφυτα – Κλειδί). Γενικά, μεγάλος έρωτας η Πάρνηθα, αν δεν την ξέρετε χάνετε.
Προς τους αναγνώστες που ρωτάνε για τα ψηλά δέντρα με τα μπλε/μοβ λουλούδια στο Πεδίο του Άρεως, την Αθηνάς, την Αγ. Ζώνης κ.λπ.: είναι τζακαράντες – πέρυσι τέτοια εποχή είχα γράψει σχετικά. Γκουγκλάρετε και το βρίσκετε. Φαίνεται ότι το δέντρο εντυπωσιάζει διαχρονικά.
12°
