Όταν βρεθείς στα χωμάτινα μονοπάτια του δάσους, ίσως ακούσεις του ψιθύρους από τις νεράιδες και τα ξωτικά που μπερδεύονται με τον άνεμο και τους ήχους από τα πουλιά.
Το δάσος αγκαλιάζει όλη την πλαγιά πάνω από το στριφογυριστό δρόμο και τη λίμνη. Ελιές, πεύκα και ευκάλυπτοι και χαμηλά θαμνώδη φυτά όπως σκίνα και φασκομηλιές, φλόμοι και κρεμμύδες και φρύγανα καλύπτουν τις πλαγιές. Μια οικογένεια περδικών βγαίνει για την απογευματινή βόλτα πριν από το κούρνιασμα. Ο ουρανός σφύζει από πετούμενα πουλιά, γεράκια και άλλα αρπακτικά που κρώζουν απειλητικά πάνω από τις πλαγιές αλλά και γλάρους από τη γειτονική θάλασσα της Βουλιαγμένης.
Φαντάζομαι πως σε ένα τέτοιο μέρος κατοικούν νεράιδες και ξωτικά και πως περιμένουν τη νύχτα για να κατέβουν στη λίμνη και να συναντηθούν με άλλα πλάσματα του νερού. Θυμούνται τότε που ήταν ένα σπήλαιο με υπόγεια νερά μέχρι που πλημύρισε με θάλασσα και η οροφή του έπεσε. Από τότε την ημέρα κατοικούν στο δάσος και τη νύχτα κατεβαίνουν στη λίμνη και περιμένουν στα ψηλοκρεμαστά βράχια της, εκεί που είναι η απαγορευμένη ζώνη για τους ανθρώπους, μέχρι να σβήνουν τα ηλεκτρικά φώτα της λίμνης. Μετά περιδιαβαίνουν τις σήραγγες και τα ακόμα σπηλαιώδη μέρη της λίμνης και θυμούνται τα παλιά, έτσι άχρονα που είναι. Όταν έχει συναυλίες και εκδηλώσεις ακούνε τις μουσικές και μαγεύονται και μαγεμένα γυρίζουν στο δάσος με το πρώτο φως της ημέρας.
Όταν βρεθείς στα χωμάτινα μονοπάτια του δάσους ίσως ακούσεις του ψιθύρους από τις νεράιδες και τα ξωτικά που μπερδεύονται μαζί με τον άνεμο και τους ήχους από τα πουλιά. Ξεφεύγουν από τα μάτια των ανθρώπων και ακόμα και από τα κιάλια που κάποιοι παρατηρούν τα πουλιά. Ίσως άμα σκύψεις στις σχισμάδες των βράχων εκεί που αναβλύζει ακόμα νερό, το στοιχείο τους, νιώσεις την παρουσία τους που τη γεμίζει η φωνή του νερού, χαμένου και που πενθεί (William Faulkner, «As I lay dying»).
17°
