Ο εικαστικός Πάνος Γεωργούλιας μιλάει στην ATHENS VOICE για το «Polis Decay», την πρώτη tattoo-gallery στην Αθήνα
Είναι το πρώτο μαγαζί στην πόλη που μπορείς να «χτυπήσεις» ένα σχέδιο αλλά και να αγοράσεις ένα έργο τέχνης. Οι διαφημιστές τον αντιμετωπίζουν σαν influencer, αφού στα social media τον ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες. Στη Σχολή Καλών Τεχνών τον αντιμετώπιζαν μάλλον σαν εξωγήινο, όταν «πέρασε» την τεχνοτροπία της δερματοστιξίας στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Στη Ρήγα Παλαμήδου, στου Ψυρρή, ο κόσμος, οι rappers, οι skaters και οι γκραφιτάδες τον χαιρετούν συνεχώς περνώντας έξω από το «Polis Decay». Περάσαμε κι εμείς και τον ρωτήσαμε πώς τα κατάφερε.
Πότε άρχισε να σου κάνει εντύπωση το τατουάζ;
Ζωγράφιζα από πέντε χρονών non stop. Με βοήθησαν και οι δικοί μου, είχα όλα τα υλικά, μπογιές, τετράδια. Στο σχολείο πέρασα σαν έφηβος τη φάση του γκράφιτι, ταξιδεύοντας αρκετά και βλέποντας γύρω μου τι παίζει. Το τατουάζ κόλλησε λόγω της τεχνοτροπίας που είχα με το γκράφιτι (περίγραμμα κ.λπ.) και το ένα έφερε το άλλο. Έχουν αρκετά κοινά άλλωστε σαν αισθητική και ανήκουν και τα δύο στη street κουλτούρα. To μαγαζί μου ονομάστηκε «Polis Decay», από το «Polis» που ήταν η υπογραφή μου στο γκράφιτι. Το στιλ ήταν πιο new school, με έντονα χρώματα. Τo «Decay» είχε να κάνει με την πιο σκοτεινή πλευρά της δουλειάς μου ως προς τη θεματολογία στην τότε φάση που βρισκόμουν. Μπορεί να είχε παίξει ρόλο και η προετοιμασία μου για τη Σχολή Καλών Τεχνών που ήταν γύρω από το ασπρόμαυρο σχέδιο, και είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Τελικά αυτά ενώθηκαν και έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Πολλές φορές βλέπουμε κάτι που μας αρέσει χωρίς να ξέρουμε το γιατί… είναι ένα θέμα που το έχουν οι περισσότεροι tattoo artists στις μέρες μας. Αυτό που διδάχτηκα στη Σχολή Καλών Τεχνών, και ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα, ήταν να αναγνωρίζεις γιατί σου αρέσει. Οπότε άρχισαν να μου κινούν το ενδιαφέρον καλλιτέχνες όπως ο Ακόνσι με τις ουλές, ο Ρενέ Μαγκρίτ και ο Τζόελ Πίτερ Γουίτκιν. Στη Σχολή δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με το τατουάζ και δεν μπορούσαν να με συμβουλέψουν πώς να το παρουσιάσω. Είχαν κολλήσει στο ότι ήταν κάτι που το είχαν οι ναυτικοί και οι φυλακόβιοι. Μάλιστα θυμάμαι να μου λένε να μην ασχοληθώ άλλο με αυτό γιατί τους άρεσε πολύ η ζωγραφική μου και μου έλεγαν να κάνω αυτά που φτιάχνω πάνω σε καμβάδες με λάδι γιατί «το είχα». Δεν καταλάβαιναν πως εγώ ήθελα να αποδώσω τη «ζωγραφική μου» με ένα άλλο μέσο. Που αυτό στην τελική ήταν πρόκληση για μένα.
Βρήκες εσύ το πώς;
Κοίτα, ταξιδεύω πολλά χρόνια με αφορμή τατουάζ. Ψάχνω να βρω έναν tattoo artist που να είναι «ARTIST» και δεν έχω βρει κανέναν πέρα από κανά δυο στον πλανήτη. Και εκεί καταλαβαίνω γιατί όλοι οι τατουατζήδες σε όλο τον κόσμο είναι σχεδόν ίδιοι. Εμένα με ενδιαφέρει η ιστορία που κρύβεται πίσω από το σχέδιο. Οι περισσότεροι βλέπουν πώς αυτό διακοσμεί το σώμα πλέον, με αποτέλεσμα να χάνει τη δύναμή του χρόνο με τον χρόνο. Στο τρίτο έτος, όταν ήμουν στη σχολή, έκανα ένα project με τα ρωσικά φυλακόβια τατουάζ. Πώς εκεί μέσα τους χτυπούσαν «ετσιθελικά» σχέδια. Σχέδια που λειτουργούσαν σαν κώδικες. Τώρα πια ο άλλος βαρά «Mind fuck me harder» για τη σύντροφό του ή για να το δει κάποιος δικός του άνθρωπος σε πολύ προσωπικό σημείο. Όσο εξελίσσεται η τεχνική χάνεται το σύμβολο. Αυτό προσπαθώ εγώ να αποδώσω με τη δουλειά μου καλλιτεχνικά στους mixed media καμβάδες μου και στα γλυπτά που φτάχνω, σχολιάζοντας τη μεταμοντέρνα σούπα του σήμερα.
Το πρώτο τατουάζ που χτύπησες σε κάποιον ήταν…
Στα 18. Το πρώτο που είχα πάνω μου ήταν στα 16. Δεν ήξερα πώς λειτουργεί. Ήταν σε σπίτι. Δούλευα σε ένα μαγαζί που εγώ, όπως και οι περισσότεροι tattoo apprentices εκείνης της εποχής τρώγαμε τρελό bullying και καψώνι από τους τατουατζήδες. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να σε αφήσουν να πιάσεις μοτεράκι. Ο αγράμματος τότε τατουατζής στο μαγαζί που ξεκίνησα με κορόιδευε και με αποθάρρυνε να ξεκινήσω το τατουάζ, γιατί έβλεπε ότι ερχόντουσαν πολλοί πελάτες του που έβλεπαν τα σχέδιά μου και μου ζητούσαν να τους κάνω εγώ τα τατουάζ τους, χωρίς καν εγώ να βαράω. Όταν έφτασε η στιγμή που έπρεπε να κάνω το πρώτο τατουάζ επάνω μου, του είχα δείξει ένα από τα σχέδιά μου που έκανα τότε στο γκράφιτι, απλό σχετικά, του είπα ότι ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο και τον έπιασαν τα γέλια. Μου είπε πως θα μου δώσει χίλια ευρώ, αν βγάλω το σχέδιο ακριβώς έτσι. Το σχέδιο ήταν μια νεκροκεφαλή, που τώρα ούτε που θέλω να τις βλέπω… χαχαχαχα! Η σταθερότητα της γραμμής που είχα αποκτήσει λόγω του γκράφιτι που έκανα από δώδεκα χρονών με βοήθησε να τα καταφέρω χωρίς να δυσκολευτώ και πολύ, απ’ όσο θυμάμαι. Δεν τσίμπησα το χιλιάρικο γιατί δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως το πέτυχα και ότι ήταν η πρώτη μου επαφή με το μοτέρ. Το καλό ήταν ότι πήρα αρκετά γρήγορα την αναγνώριση από πολύ κόσμο και ξεχώρισα εύκολα γιατί σχεδόν όλοι οι τότε Έλληνες τατουατζήδες ήταν άσχετοι.
Η πιο δύσκολη ιστορία που έμαθες χτυπώντας ένα τατουάζ;
Είναι σχετικό αυτό γιατί ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα. Το τατουάζ είναι για όλους. Έτσι όταν ξεκινώ ένα σχέδιο προσπαθώ να μπω στα βιώματα του άλλου για να προσεγγίσω όσο το δυνατόν περισσότερο αυτό που θέλει εκείνος. Μου έχει τύχει να είμαι στο Παρίσι και να μου ζητήσει κοπέλα μια κουκουβάγια ως σύμβολο της θλίψης, για τη γιαγιά της. Και λέω, «ρε συ, εγώ που είμαι από την Ελλάδα, την κουκουβάγια την έχουμε για το σύμβολο της σοφίας, τι σχέση έχει;». Είναι εύκολη η παρερμηνεία του τατουάζ και η αλλοίωση των νοημάτων που φέρει για τον περισσότερο κόσμο που ασχολείται με αυτό. Πολλούς από τους πελάτες μου δεν τους ενδιαφέρει καν το νόημα, εστιάζουν στο τεχνικό κομμάτι μόνο, χωρίς αυτό να είναι κακό. Έχει τύχει να χτυπήσω ένα αναπηρικό καροτσάκι σε ένα παιδί με μια δύσκολη ιστορία, που με άφησε άφωνο. Μου ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από τα τατουάζ με τις ονειροπαγίδες, τα σύμβολα του απείρου και τα φτερά.
Το πιο challenge-σχέδιο που χτύπησες;
Μου αρέσει να παίζω με τον κόσμο και να βάζω τη δική μου πινελιά τόσο στην ιστορία τους, όσο και στο σχέδιό τους. Είχα βρεθεί κάποτε σε ένα μαγαζί στην Ευρώπη, που το είχε ένας εντάξει τύπος, με πολύ καλή συμπεριφορά απέναντι σε όλους τους tattoo artists του. Εκεί έφερνε τους καλύτερους tattoo artists από όλο τον κόσμο. Μια μέρα έρχεται ο αδερφός του, που ήθελε να κάνει κάτι με Κου Κλουξ Κλαν. Του είπα να το μιλήσουμε. Ο τύπος είχε περίεργα σχέδια πάνω του ως προς τη θεματολογία. Με μια πρώτη ματιά μού άρεσε που έβλεπα κάτι ιδιαίτερο σαν τατουάζ πέρα από την κλασική θεματολογία, πηγαίνοντας όμως πιο κοντά ξαφνιάστηκα με αυτά που είδα. Χωρίς να δείξω έντονα την αντίδρασή μου, τον ρώτησα γιατί επιλέγει να κάνει ένα τέτοιο σχέδιο, αν και με αυτά που έβλεπα απορούσα αν μπορούσα να βγάλω πραγματικά άκρη ή να πάρω μια «λογική» απάντηση. Το στοίχημα με τον εαυτό μου τις περισσότερες φορές είναι να περάσω το νόημα που θέλω και να βγει το καλύτερο δυνατό σχέδιο που μπορώ. Αφού του περιέγραψα το στιλ τατουάζ που κάνω και ποια είναι η διαδικασία που βγάζω τα σχέδια, προχωρήσαμε στο σχέδιο. Στον χώρο που μπορούσε να μου διαθέσει στο σώμα του τού είπα ότι θα χωράει μια πολύ ωραία γκιλοτίνα, που ήταν και χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής που ήθελε, και συνδέεται και έμεσα με τους ΚΚΚ. Εντέλει το σχέδιο ήταν η γκιλοτίνα και ένα μέλος των Κου Κλουξ Κλαν στη θέση του θύματος να αποκεφαλίζεται. Όχι μόνο του άρεσε, αλλά κάναμε και δεύτερη συνεδρία με σχέδιο ένα σφυροδρέπανο. Ας πούμε ότι έκανα ένα αντιφασιστικό τατουάζ σε έναν φασίστα. Θα μου πεις, «δικάζεις» τους ανθρώπους με τα τατουάζ σου; Όχι. Αυτός θέλει να πάρει την τεχνική μου, εγώ θέλω να πάρω το challenge μέσω του σχεδίου μου και να εκφράσω αυτό που θέλω μέσω του προσωπικού μου στιλ.
Τι κουβάλησες επιστρέφοντας από την Αμερική;
Βρέθηκα στις ΗΠΑ για μερικούς μήνες, πέρασα από Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Σαν Ντιέγκο, Μαϊάμι. Η Αμερική είναι πολύ μπροστά στην υποκουλτούρα, γκράφιτι, τατουάζ, αλλά στην κουλτούρα η Ευρώπη είναι πιο μπροστά. Εκεί όλοι είναι για τα φράγκα. Κάποια στιγμή είχα το δίλημμα Αθήνα ή Λος Άντζελες.
Σε τι φάση βρίσκεται κατά τη γνώμη σου το τατουάζ στην Ελλάδα σήμερα; Μέσα στην κρίση, αν και ακριβό σπορ, αυξήθηκε…
Οι πιο νέοι τσεκάρουν τα πάντα πια, παντού, tips, τεχνικές, στα social media, styles. Σκέψου πως τώρα πλέον τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους με τατουάζ. Τα πρότυπα που έχει ο καθένας παίζουν ρόλο. Οι ράπερς π.χ. είναι τίγκα κι αυτό επηρεάζει. Κάποτε ήταν μόδα για τους πάνκηδες και τους ροκάδες, μετά για τους ρέιβερς. Τώρα θα δεις κι αυτόν που πάει στα μπουζούκια. Έχει περάσει η φάση της «περιθωριοποίησης».
Σε ποιον άνθρωπο θα ήθελες να χτυπήσεις ένα τατουάζ;
Σε αυτόν που θα μου πει το πιο περίεργο σχέδιο και όχι κάτι συνηθισμένο. Αυτοί που μου ζητούν τα πιο περίεργα είναι οι αγαπημένοι μου πελάτες! Με μια ιδιαίτερη προτίμηση στα σχέδια θρησκευτικού και πολιτικού περιεχόμενου, αν πρέπει κάτι να διαλέξω οπωσδήποτε.
Γιατί πιστεύεις πως σε ακολουθούν τόσο πολλοί στο Instagram;
Αυτό άλλαξε μετά την Αμερική, τα ταξίδια βοήθησαν πάρα πολύ. Γιατί όταν ταξίδευα στις ΗΠΑ, που είναι πολύ διαδεδομένο το μέσο, ανέβαζα εκεί τη δουλειά μου, άλλαζα μέρη και διπλασίασα τους ακόλουθούς μου. Στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα ήταν πιο διαδεδομένο το Facebook παρά το Instagram.
Πιστεύεις πως το τατουάζ, ενώ αρχικά διαφοροποιούσε τους ανθρώπους, πλέον τους κάνει να μοιάζουν;
Συμφωνώ. Εντέλει μετρά αυτό που θα κάνεις, όχι το τατουάζ σαν «τατουάζ». Οι δεκαπεντάχρονοι με τους σαρανταπεντάρηδες πάνε πια στα ίδια μέρη, ακούνε την ίδια μουσική, ίσως έχουν και τα ίδια πρότυπα στα social media. Οι πιο μεγάλοι γίνονται νέοι ξανά. Αλλά οι νέοι δεν μπορούν να ζήσουν αυτό που αξίζει στην ηλικία τους έτσι. Οπότε αυτό που θα συνιστούσα θα είναι να εμβαθύνουμε πιο πολύ στο «τι» πραγματικά θέλουμε, να μη βιαστούμε να κάνουμε ένα τατουάζ, έτσι για να το κάνουμε. Να ψάξουμε καλύτερα στο αν αυτός που επιλέγουμε να μας το κάνει είναι πραγματικά ο κατάλληλος και όχι επειδή είναι φίλος μας και πήρε ένα μοτεράκι.
14°
