Το δικό μου Tree of Life –το μέρος δηλαδή που ονειρεύομαι ακόμα με τέτοιον τρόπο– είναι η Νίσυρος. Έζησα εκεί τέσσερα χρόνια, από τη δευτέρα μέχρι και την πέμπτη δημοτικού.
Το δικό μου Tree of Life –το μέρος δηλαδή που ονειρεύομαι ακόμα με τέτοιον τρόπο– είναι η Νίσυρος. Έζησα εκεί τέσσερα χρόνια, από τη δευτέρα μέχρι και την πέμπτη δημοτικού. Κι επειδή ακριβώς τη βλέπω στον ύπνο μου (έτσι είν’ αυτά), τις δυο-τρεις φορές που ξαναπήγα για λίγες μέρες την τελευταία δεκαετία, νόμιζα ότι ονειροβατούσα – άρα τίποτα από τα παρακάτω δεν είναι σίγουρο ότι είναι όντως εκεί.
(Ενώ ο κόσμος καίγεται)... η Νίσυρος έχει ελαφρόπετρα, ζεστά χώματα, ενεργό ηφαίστειο, φραγκόσυκα, πολλή κάπαρη, αμυγδαλιές και ευκάλυπτους, σαλιγκάρια όταν βρέχει, μονοπάτια και χωριά, γίδια και βόδια, σκορπιούς, θειάφι, μαύρες και κόκκινες παραλίες, χορούς και πανηγύρια, τουρίστες και ντόπιους, Παχιαμμίτες και Ελληνοαμερικάνους, στέρνες, λουτρά, το Κάστρο, τη Σπηλιανή, την Ευαγγελίστρια και τον Σταυρό, το δημοτικό σχολείο και το Ζησιμοπούλειο, μπαρ και γυμναστήριο, rent-a-car, ξενώνα πάνω στο λιμάνι, ξενοδοχεία και πανσιόν, φοβερές προβέζες και σπίτια που τα τρώει η θάλασσα, αχινούς και πεταλίδες, ωραία ζωή και τρία μικρά νησιά γύρω-γύρω (το Γυαλί, την Παχιά και την Καντελιούσα). Αυτά, και άλλα πολλά ακόμα, είναι για όλους και είναι υπέροχα.
Το πιο ωραίο όμως είναι ένα κολασμένο χιούμορ, έτοιμο να σκάσει πάνω σε ό,τι κινείται, ζώο, πράγμα, ιδέα, μόδα ή άνθρωπο, ένα vanitas χοντρό που σου λέει να χασμουρηθείς όταν ο άλλος κλαίγεται (ψέματα θα λέει) και που, αν σε πιάσει να το παραποτίζεις το γλαστράκι σου, θα σου πει πως «καταλείς το νερό για τα πορδολούλουδά σου». Ωραία.
18°
