Η συγγραφέας και δημοσιογράφος Μιμή Φιλιππίδη γράφει για τη δική της Πάρο
Πάνω από είκοσι χρόνια, προορισµός των θερινών διακοπών µου ήταν η Πάρος. ∆ιακοπές ήταν για µένα. Για τον φίλο µου, και µελλοντικό άντρα µου, τα καλοκαίρια στην Πάρο σήµαιναν προπονήσεις και εξοντωτικούς αγώνες γουιντσέρφινγκ στο Παγκόσµιο ή στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα. Έτσι, η Πάρος µέσα µου έχει συνδεθεί µε τον µικρόκοσµο των σερφιστών – µε άνεµο, πολύ άνεµο, πολλά µποφόρ.
∆υστυχώς, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που ανακοινώθηκε µε τυµπανοκρουσίες η διοργάνωση του Παγκόσµιου πρωταθλήµατος στην Πάρο και οι Έλληνες σερφίστες ήταν ενθουσιασµένοι που θα γνώριζαν από κοντά και θα συναγωνίζονταν τους θρύλους του παγκόσµιου γουιντσέρφινγκ, ώσπου ν’ αρχίζουν οι αγώνες, το µελτέµι έκοψε, και… δεν ξαναφύσηξε ποτέ. Τις επόµενες χρονιές ευτυχώς ήταν αλλιώς. Αύγουστο, συνήθως, η Νέα Χρυσή Ακτή γέµιζε µε Γάλλους, Ιταλούς, Άγγλους, Αµερικάνους, Ισραηλινούς, Σκανδιναβούς, Πολυνήσιους σερφίστες και η θέα των αγώνων από ψηλά, από το µοναδικό ξενοδοχείο Filoxenia, ήταν µαγευτική. Πολύχρωµα πανιά έσκιζαν τα νερά όλη µέρα κι άκουγες κάθε τόσο την κόρνα της εκκίνησης ή του τερµατισµού µιας κούρσας. Ο τόπος ήταν ακόµη αναξιοποίητος, οι εκτάσεις γης τριγύρω χέρσες. Μόνο µικρά σεµνά σπιτάκια, ξερολιθιές, περιστερώνες.
Μια χρονιά, ώσπου να βρεθεί δωµάτιο στην Ακτή, µείναµε δυο µέρες στο ορεινό χωριό Λεύκες. Χωριό απίστευτης γραφικότητας, ηρεµίας, γαλήνης. Το µελτέµι περνούσε µέσα από τα ψηλά δέντρα θροΐζοντας και τα νερά έτρεχαν παγωµένα. Ασβεστωµένα δροµάκια, σπίτια τυπικά κυκλαδίτικα, αλλά και παλιά νεοκλασικά, εστιατόρια και καφενεία παραδοσιακά. Μια άλλη χρονιά µείναµε στην παραλία του ∆ρυού µε τις πολύ όµορφες αµµουδιές που αν τις περπατήσεις, µετά τα βράχια, φτάνεις στη Νέα Χρυσή Ακτή. Με τα χρόνια κτίστηκαν πολλά γραφικά ξενοδοχεία που µας φιλοξένησαν. Το κοριτσάκι µας, γεννηµένο λίγο πριν το Παγκόσµιο, πέρασε το πρώτο καλοκαίρι του, ασαράντιστο, στην Πάρο – ένας µικρός µπόγος στο ριλάξ, που ακουµπούσαµε πάνω στο τραπέζι…
Μιμή Φιλιππίδη
Τα δωµάτια και η Ταβέρνα του Νικόλα, το διώροφο κτίσµα µε τα σκαλοπάτια και τις βουκαµβίλιες στα µπαλκόνια στην αρχή ακριβώς του δρόµου που κατεβαίνει προς Νέα Χρυσή Ακτή, είναι τοπόσηµο. Στην ταβέρνα µε τα υπέροχα µαγειρευτά φαγητά πολλοί σερφίστες έτρωγαν κι έπιναν τα βράδια, ενώνοντας τα τραπέζια σαν σε γαµήλιο γλέντι, λέγοντας τροµακτικές ή ξεκαρδιστικές ιστορίες από τα αθλητικά συµβάντα και ατυχήµατα της ηµέρας. Από τα δωµάτια και τα µπαλκόνια άκουγες µονίµως προγνώσεις για την ένταση του ανέµου την επόµενη µέρα, σε διάφορες γλώσσες. Το πρώτο βράδυ που είχαµε µείνει εκεί, δεχτήκαµε την ανελέητη επίθεση κουνουπιών και δεν είχαµε κλείσει µάτι. Το δεύτερο βράδυ οργανωθήκαµε ανάλογα, αλλά πάλι δεν κοιµηθήκαµε. Γελούσαµε νευρικά και σαδιστικά, γιατί στο διπλανό δωµάτιο κάποιος έβριζε σε µια ακατανόητη γλώσσα και κοπανούσε όλη νύχτα τον τοίχο µε τη σαγιονάρα του. Την επίθεση των κουνουπιών δεχόταν ο αθλητής από το Ισραήλ.
Τα βράδια, καµένοι όλοι από τον ήλιο, περιφερόµασταν στη Νάουσα ή στην Παροικιά για λουκουµάδες, για µπίρες ή φαγητό – όταν τα Πανελλήνια Πρωταθλήµατα γίνονταν στην Πούντα περνούσαµε στην Αντίπαρο µε το καραβάκι «παντόφλα».
Ως το ταξίδι της επιστροφής στον Πειραιά πολλές φορές δεν είχε κόψει το µελτέµι και τα πρώτα χρόνια, µε τα συµβατικά πλοία, θυµάµαι κάτι νυχτερινά ταξίδια µε πολλά µποφόρ και πολλές δραµαµίνες. Στο σπίτι, η άµµος, ενθύµιο της Πάρου, έβγαινε για πολύ καιρό από ρούχα, παπούτσια, βιβλία…
20°
