Η ηθοποιός Βίκυ Βολιώτη γράφει για το δικό της Πήλιο
Φιδωτοί δρόμοι σκιασμένοι από αιωνόβιες καστανιές και πλατάνια και τριγύρω νερά που τρέχουν κελαρυστά. Κοιτάζοντας έξω από το ορθάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου –εδώ το air condition είναι περιττό αξεσουάρ– αναρωτιέσαι «πόση ώρα θα χρειαστεί για να κατέβει το νερό όλο το βουνό;» Περνώντας από τα Χάνια σκέφτεσαι «να σταματήσω να φάω στα γρήγορα ένα σπετζοφάι;» Εδώ κι εκεί πηγές που προσκαλούν τον διψασμένο πεζοπόρο να σκύψει και να πιει όσο αντέχει. Από ψηλά φαίνεται η θάλασσα να απλώνεται νωχελική και πελώρια. Μια απρόσμενη μπόρα που δροσίζει ανακουφιστικά από τη ζέστη. Οι μηλιές φορτωμένες καρπό κάτω από τη βροχή. Ήλιος και πάλι. Στη στροφή ξεπροβάλλει από μακριά η Ζαγορά. Η φύση μεγαλειώδης και το χωριό απλώνεται περήφανο και αγέρωχο. Στην πλατεία, κάτω από τα τεράστια πλατάνια, κάθεσαι να πιεις ένα καφέ και να φας γλυκό του κουταλιού. Σκέφτεσαι «να πάω τώρα για φαγητό ή πρώτα βουτιά στη θάλασσα;» Αποφασίζεις το δεύτερο. Το Χορεφτό –μια λωρίδα δρόμος όπου από τη μία είναι τα σπίτια και από την άλλη η θάλασσα– φαίνεται από ψηλά. Η καρδιά χτυπάει δυνατά. Η παραλία τεράστια, άμμος χοντρή, τέλειος συνδυασμός. Και η θάλασσα «λάδι», βουτάς και ανοίγοντας τα μάτια μέσα στο νερό βλέπεις κάθε βοτσαλάκι του βυθού. Πουθενά αλλού δεν έχω δει θάλασσα τόσο διαυγή. Κρύσταλλο. Στην παραλία, κάτω από την ομπρέλα, σου έρχεται λιγούρα για παγωτό. Τα τσόκαρα χτυπούν στην άσφαλτο, περνάς από τον μανάβη, βλέπεις τους γερμάδες, αλλάζεις γνώμη. Πλένεις ένα ώριμο γερμά στην πηγή και κάθεσαι στο παγκάκι να φας αγναντεύοντας τη θάλασσα και χαζεύοντας κάτι παιδιά που παίζουν beach volley. Να γυρίσεις στην παραλία ή να ανέβεις στο χωριό; Το δίλημμα δύσκολο. Όμως ακούς την κοιλιά που γουργουρίζει. Αυγά μαγειρεμένα με χόρτα γιαχνί. Και φτεροκεφτέδες. Έξω, βγαίνοντας στον δρόμο να περπατήσεις μέχρι το σπίτι, δροσιά. Εδώ χρειάζεσαι ζακετούλα το βράδυ. Τα πατζούρια και τα παράθυρα ανοιχτά, ένα αεράκι μπαίνει, ελαφριά ανατριχίλα και τραβάς το σεντόνι λίγο να σκεπαστείς.
16°
