Βρήκαμε μέρος να κοιμηθούμε σε μια παραλία που γύρω μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο από καθαρή φύση. Έβγαλα τα ρούχα μου κι ένιωσα σαν μαϊμού. Γυμνός κι ελεύθερος.
Κουφονήσια: O Jan Vogel γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Μια φορά πήγα στα Κουφονήσια και οι αναμνήσεις μου είναι εξαιρετικές. Κάτω Κουφονήσι (το μικρό νησί) με 2 φίλους για κάμπινγκ λίγων ημερών. Ήταν φανταστικά. Αρχές Ιουνίου και μόλις κατεβήκαμε από το πλοίο δεν υπήρχε άνθρωπος, αν εξαιρέσεις την οικογένεια που έχει τη μοναδική ταβέρνα. Ούτε λόγος για κανονικούς δρόμους, ενώ ακόμα και τα λίγα σπιτάκια ήταν ακατοίκητα τέτοια εποχή. Καθόλου πολιτισμός. Καθόλου ήχος αυτοκινήτων. Υπέροχα. Βρήκαμε μέρος να κοιμηθούμε σε μια παραλία που γύρω μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο από καθαρή φύση. Έβγαλα τα ρούχα μου κι ένιωσα σαν μαϊμού. Γυμνός κι ελεύθερος. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κολυμπάς γυμνός στα καταγάλανα ήσυχα νερά. Όταν πεινάσαμε πήγαμε στην ταβέρνα. Η οικογένεια, που σας έγραψα πριν, έμοιαζε σαν μην είχε φύγει ποτέ από το νησί. Σαν να ήταν μέρος του. Άγριοι κι ευγενείς. Και σέρβιραν νόστιμο φαγητό. Απλό.
Η τύχη μου συνεχίστηκε. Εκείνη την ημέρα, την πρώτη μου στο νησί, ήταν σχεδόν πανσέληνος. Μια φωτεινή νύχτα. Καθόμουν στην παραλία και μπορούσα να ατενίσω το επόμενο νησί στον ορίζοντα. Μαγεία. Ένιωσα λες και ήμουν στο φεγγάρι. Συνειδητοποίησα ότι ποτέ μου δεν είχα έρθει σε τόσο στενή επαφή με τη φύση. Ένιωσα ευτυχισμένος και ήρεμος μέσα μου, πολύ ωραίο συναίσθημα, πιστέψτε με. Το επόμενο πρωί ξύπνησα από τον ήλιο. Περπάτησα μέχρι τη θάλασσα κι έκανα μια βουτιά. Πολύ όμορφο το να ξυπνάς έτσι. Οι φίλοι μου κοιμούνταν ακόμα, κι έτσι έκανα μια βόλτα. Καταλαβαίνοντας πόσα λίγα είχα πια στο κεφάλι μου. Ήταν ήσυχο όπως το νησί. Όλος ο θόρυβος είχε μείνει στην πόλη. Και ο χρόνος περνούσε πολύ αργά. Μετά άραξα στην παραλία και σκέφτηκα: ωραία, τώρα τι θα κάνουμε; Το παιδί της πόλης ήθελε με κάτι ν’ ασχοληθεί, αλλά δεν ήξερα με τι. Ήμουν σαν ψάρι έξω από το νερό. Και μου άρεσε.
Όταν οι φίλοι μου ξύπνησαν, πήραν ένα γκαζάκι κι έφτιαξαν ελληνικό καφέ. Φυσικά, εγώ δεν είχα κανενός είδους εξοπλισμό μαζί μου, δεν είχα ιδέα τι χρειαζόταν να φέρω. Πέρασα τις υπόλοιπες μέρες με λίγο ύπνο, λίγο διάβασμα, λίγο γέλιο με τους άλλους, λίγο κολύμπι και ξανά από την αρχή. Κάναμε παρέα μεταξύ μας αλλά ταυτόχρονα χανόταν ο καθένας στον κόσμο του. Χωρίς πλάνα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς την ανάγκη να πάρεις οποιαδήποτε απόφαση. Γυμνοί όλη μέρα. Απλά και όμορφα. Τίποτα καλύτερο από αυτό.
* Ο Jan Vogel σκηνοθέτησε μαζί με τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο το «Wasted Youth»
19°
