Σέριφος: H Βίκυ Σταυροπούλου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Η Τούλα, η Γωγώ, ο Λάγαρης, ο Βελέτζας, ο Ζάχος και εγώ (που είμαι αρχηγός αυτής της παρέας από το σχολείο) κάναμε την πενταήμερη έθιμο. Το 2006, λοιπόν, τα κορίτσια θέλαμε ιστιοπλοΐα. Ψηφίστηκε αμέσως από τα αγόρια, που είναι και adventure τύποι, και η απόφαση πάρθηκε. Κύθνος, Σέριφος, Σίφνος. Τι εμπειρία… Σε τι τόπο ζούμε…
Φεύγοντας από Κύθνο για Σέριφο λυσσάξανε οι αέρηδες, λυσσάγανε και τα αγόρια με τις όρτσες και τα τακ! Να φεύγει απότομα το κατάρτι από τα αριστερά στα δεξιά (μαζί και όλο το σκάφος) και τούμπαλιν. Αυτό, λέει, ήταν το τακ. Και «τακ» αυτοί, και «τάκα τούκα» εμείς από το κούνημα, να ξερνάμε στη σειρά (με τρόπο, μη γίνουμε και ρόμπες).
Μετά από ώρες θαλασσοδαρμού, πρωτοαντίκρισα τη Σέριφο. Τι ανταμοιβή… Τι ηρεμία… Τι εικόνα… Μια κάτασπρη, σκαρφαλωμένη σε κατακόρυφο βράχο Χώρα, που στραφτάλιζε από το κυκλαδίτικο φως. Και στο τελείωμά της το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Εκεί ρίξαμε άγκυρα και από τότε δεν την ξανασηκώσαμε.
Μόλις πατήσαμε στη στεριά, πεινασμένοι απολαύσαμε φρέσκο ψάρι στης Καλής (ρολάρα!). Περπατώντας φτάσαμε στο Υacht. Το στέκι μας (Γιώργο, να το χαιρόμαστε). Τι μαγαζί, τι σημείο, τι τεκίλες, τι γλέντια, τι μουσικές (Levi, τα σπας), τι σιωπές, τι ξημερώματα... Πώς να μη γίνει το νησί μας;
Γαλανά νερά καθαρά, όμορφα χωριά με φιλικούς ανθρώπους, χωμάτινα μονοπάτια που σε βγάζουν σε ξωκλήσια, αξέχαστη εμπειρία τα πανηγύρια, ξερολιθιές και στο βάθος κολπάκια, διαδρομές και μοναστήρια (έχω ακουμπήσει παρακλήσεις μου εκεί), ουρανοί, χρώματα…
Γνωρίσαμε ανθρώπους, αγαπήσαμε ανθρώπους, κάναμε φίλους, κάναμε το κέφι μας! Από τότε κάθε καλοκαίρι επιστρέφουμε. Στον Άγ. Σώστη, στη Λια, στο Γάνεμα... στη Σέριφο.
18°
