Ζάκυνθος: Η Φωτεινή Δάρρα γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Η παι-δική µου Ζάκυνθος
Ποτέ δεν είχα «καλό χέρι»… Μάλιστα στο ∆ηµοτικό σχολείο ζήλευα τη διπλανή µου, η οποία ζωγράφιζε εξαιρετικά. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν στα παιδικά µου µάτια. Κι όµως, την πρώτη φορά που µας έβαλαν να ζωγραφίσουµε κάτι στο νηπιαγωγείο, εγώ ζωγράφισα µια θάλασσα. Τη θυµάµαι σαν τώρα αυτή τη ζωγραφιά… Πώς να την ξεχάσω, αφού κάθε καλοκαίρι την αντικρίζω ξανά; Είναι ήρεµη πάντα, γαλαζοπράσινα τα νερά της.
Μια φορά κολυµπούσα και νόµιζα ότι ήµουν δίπλα σε ένα βράχο. Μα πού στο καλό βρέθηκε ο βράχος σ’ αυτή την αµµουδερή θάλασσα; Ξαφνικά ο βράχος κουνήθηκε και… συνειδητοποίησα ότι είχα δίκιο. ∆εν υπήρχαν ποτέ βράχια σε αυτό το σηµείο. ∆ίπλα µου κολυµπούσε µία καρέτα-καρέτα! Βγήκα να το πω στους γονείς µου και τότε άκουσα τον πατέρα µου να λέει: «Μη φοβάσαι. Κι εγώ μια φορά κολύμπησα δίπλα σε µία, όταν ήμουν μικρός».
«Λες να ήταν η ίδια;» σκέφτηκα. Από τότε όσες φορές έλεγα αυτή την ιστορία, οι φίλοι µου µε κοιτούσαν καχύποπτα, τόσο που κι εγώ η ίδια άρχισα να το αµφισβητώ. Μέχρι που πέρυσι βρέθηκα ξανά σ’ αυτή την αγαπηµένη µου παραλία. Και πάνω που ήταν έτοιµοι οι οικολόγοι να µας πουν να φύγουµε, γιατί άρχισε να σουρουπώνει και θα ενοχλούσαµε τα περιφραγµένα, θαµµένα κάτω από την άµµο αυγά των χελωνών, ακούστηκε µια παιδική φωνή που ξεσήκωσε όλη την παραλία: «Ένα χελωνάκιιιιι!». Άρχισε να µαζεύεται ο κόσµος γύρω από το παιδί. Πήγαµε κι εµείς. Όντως ένα χελωνάκι µόλις είχε «σκάσει» από το αυγό του και προσπαθούσε να φτάσει στο νερό πριν το κατασπαράξουν οι γλάροι. «Μην το βοηθάτε! Πρέπει να τα καταφέρει µόνο του! Μην κάνετε φασαρία! Του αποσπάτε την προσοχή!» φώναζαν οι οικολόγοι. Το μικρό νεογέννητο άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα και μετά από κάνα δυο λεπτά αγωνίας βούτηξε στο νερό και χάθηκε στο πέλαγο, αποσπώντας ένα θερµό χειροκρότηµα που θα ζήλευε κάθε τραγουδιστής µετά από µια καλή ερµηνεία του…
Άραγε ήταν παιδί της χελώνας µε την οποία είχα κολυµπήσει όταν ήµουν παιδί; Μήπως εγγόνι αυτής που είχε δει ο πατέρας µου; Ή µήπως τελικά η ίδια µ’ αυτή που συνάντησε ο Κάλβος, ο Σολωµός, ο Φώσκολος και ο Ξενόπουλος; Το σίγουρο είναι ότι εγώ κάποτε κολύµπησα δίπλα σε µια χελώνα, στην ωραιότερη θάλασσα της παιδικής µου µνήµης: Στην παραλία του Γέρακα, στην παι-δική µου Ζάκυνθο.
