Η συγγραφέας Ηρώ Σκάρου μιλάει για τη δική της Κω.
Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε κανονίσει με την παρέα χαλαρές διακοπές στους Αρκιούς. Δεν μας έλειπε το ξεφάντωμα,ούτε τα ξενύχτια. Όλο τον χειμώνα βγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ· τα Εξάρχεια ήταν το στέκι μας μια κι ο συμφοιτητής μας, ο Γιάννης, δούλευε Dj σε μπαρ της περιοχής. Τα σχέδια άλλαξαν όταν ο Γιάννης μας ενημέρωσε ότι του είχαν προσφέρει δουλειά στην Κω. Καλά λεφτά και μεγάλο σπίτι. Αποφασίσαμε πως δεν θα αφήναμε τον φίλο μας μόνο –η δωρεάν διαμονή ήταν κι αυτή ένα δέλεαρ– και στο κάτω κάτω δεν ήταν μεγάλη η ανατροπή· Δωδεκάνησα θα πηγαίναμε και πάλι.
Δανείστηκα έναν μεγαλύτερο σάκο για να χωρέσει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι σχεδίαζα αρχικά. Βόλεψα μέσα φορέματα κι εσπαντρίγιες για τα βράδια στο μπαρ της Λάμπης που έβαζε μουσική ο Γιάννης, αλλά και σε άλλα, στον πεζόδρομο της Ναυκλήρου και στα γύρω στενά, που οι ντόπιοι ονομάζουν Εξάρχεια – για να μην ξεχνιόμαστε. Έχωσα σορτσάκια και αθλητικά παπούτσια για ξεκούραστες πεταλιές – πάνω από δέκα χιλιόμετρα καλύπτει ο ποδηλατόδρομος. Καίγαμε τις θερμίδες από τα σφηνάκια της προηγούμενης και εξερευνούσαμε την περιοχή: από τη Λάμπη ως το λιμάνι κι από κει, είτε χωνόμασταν στο κέντρο είτε συνεχίζαμε μέχρι το Ψαλίδι. Πήρα όσα μαγιό χωρούσαν και σαγιονάρες για τις παραλίες – Τιγκάκι για την άμμο που ήθελαν οι περισσότεροι και Άγιο Φωκά για το βότσαλο που προτιμούσα εγώ. Έβαλα και δυο τρία παρεό για τα γεύματα μετά τις βουτιές – όποτε θυμάμαι τα σαγανάκια από κρασότυρο περιχυμένο με ντόπιο μέλι, έχω την αντίδραση του σκύλου του Παφλόφ. Αυτά λίγο πολύ περιείχε ο ταξιδιωτικός μου σάκος μαζί με κάμποσα βιβλία. Και παρόλο που όταν τα πακετάριζα μου φαίνονταν πολλά, δεν ήταν αρκετά μια κι η βδομάδα που σκόπευα να μείνω έγινε μήνας.
Εκτός από το σακβουαγιάζ κουβαλούσα και την τσάντα της αναλογικής μου Minolta. Ήταν η εποχή που έκανα μαθήματα στον Φωτογραφικό Κύκλο και αναζητούσα μανιωδώς την αποτύπωση φευγαλέων στιγμών. Οι φίλοι μου δεν βοηθούσαν. Τις περισσότερες φορές πετάγονταν μπροστά στον φακό μου κι άλλες στήνονταν απαιτώντας πορτραίτα. Δεν έχω τυπώσει όλες τις φωτογραφίες από τότε. Υπάρχει όμως ασπρόμαυρη η Ελισάβετ ν’ ανοίγει το στόμα της, απαγγέλοντας μια δική της εκδοχή του όρκου του Ιπποκράτη, μπροστά στον ιστορικό Πλάτανο. Έχω μία με τον Ιάκωβο να χοροπηδάει μπροστά στο Τζαμί της πλατείας Ελευθερίας. Σε μια άλλη, ο Γιάννης ακουμπάει το πηγούνι στη γροθιά του καθισμένος στις κερκίδες του Ρωμαϊκού Ωδείου. Έχω τους τρεις τους στη Λεωφόρο των Φοινίκων, κάτω απ’ τη Γέφυρα του Κάστρου Νερατζιάς. Βρήκα τέλος μία που είμαι κι εγώ μαζί, στο Ασκληπιείο – πώς έγινε κι έδωσα τη Minolta μου σε ξένα χέρια, δεν μπορώ να φανταστώ.
Ένας μήνας και πάλι ο χρόνος δεν ήταν αρκετός. Έμειναν μέρη να επισκεφτώ σε επόμενα ταξίδια. Το γραφικό χωριό Κέφαλος και η παραλία Cavo Paradiso, το «Παραδοσιακό Σπίτι» της Αντιμάχειας και το ηλιοβασίλεμα της Ζίας, η πηγή με τις έξι βρύσες στο Πυλί και η ακτογραμμή της Καρδάμαινας. Και πάντα κάτι αφήνω που δεν πρόλαβα να δω. Για να ’χω έναν λόγο παραπάνω να επιστρέφω.
