Η συνθέτρια και ερμηνεύτρια Μαργαρίτα Χατζηνάσιου γράφει για τη δικιά της Ύδρα
Δεν είχα ξαναπάει στην Ύδρα αλλά στο μυαλό μου ήταν από τα ελάχιστα νησιά, ίσως το μοναδικό, που όταν το σκεφτόμουν συνειρμικά ερχόντουσαν πρόσωπα στο μυαλό μου: Λέοναρντ Κόεν, Σοφία Λόρεν, Έλλη Λαμπέτη, Μιχάλης Κακογιάννης, Μελίνα Μερκούρη, Ζυλ Ντασέν, Άντονι Πέρκινς.
Η Ύδρα κουβαλάει τον δικό της μύθο. Αν ήταν γυναίκα θα την περιέγραφα αρχοντική μέσα στη λιτότητά της, γοητευτική, ακομπλεξάριστη, απέριττη, με αυτοπεποίθηση, από τις γυναίκες που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν γιατί γνωρίζουν την αξία τους, δεν προσποιούνται κάτι που δεν είναι. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ. What you see is what you get. Μια κοσμοπολίτισσα που μιλάει με όλους. Δεν είναι σνομπ, δεν είναι δήθεν, δεν είναι επιδειξιομανής. Είναι απλά κι αβίαστα ο εαυτός της. Μεταξύ μας, είναι από τις γυναίκες που θα ήθελες να είσαι. Κι αν έχεις την τύχη να βρεθείς στην παρέα της σαν να παίρνεις κι εσύ λίγο από τη διαχέουσα καθάρια αύρα της. Δίπλα της νιώθεις κι εσύ ελεύθερος.
Μπαίνοντας στο λιμάνι με τα πέτρινα χρυσοκόκκινα αρχοντικά χτισμένα αμφιθεατρικά κάτω από τα γυμνά βράχια και τα γαϊδουράκια να περιμένουν στη σειρά, σαν να ακούω την αισθαντική φωνή της Τζούλι Λόντον στα αυτιά μου να τραγουδάει το «Boy On a dolphin» («Τι ’ναι αυτό που το λένε αγάπη») σε μουσική του Tάκη Μωράκη. Ανεβαίνοντας τα πλακόστρωτα καλντερίμια για να φτάσουμε στο γραφικό και φιλόξενο Bratsera Hotel, ένα ανακαινισμένο εργοστάσιο σφουγγαριών, παρατηρώ τις ολάνθιστες μπουκαμβίλιες να ξεπροβάλλουν από τα σπίτια. Καθώς περπατάμε σαν τα βήματά μας να γίνονται πιο αργά, πιο ελαφριά, πιο ρευστά. Σαν ο χρόνος να λιώνει κάτω από τα πόδια μας και να γίνεται μια απέραντη θάλασσα που επιπλέουμε. Βαθιά αναπνοή, ξεφύσημα κι ελευθερία. Είχα καιρό να νιώσω τέτοια ελευθερία. Ίσως γιατί ο χρόνος στη Ύδρα δεν σε αφορά. Τον ξεχνάς. Είναι κάτι σαν παράλληλο σύμπαν. Ένα νησί παγιδευμένο σε μια φυσαλίδα του παρελθόντος στην οποία τυχαία ταξίδεψες. Αυτή η αίσθηση της αχρονίας ίσως να οφείλεται και στο ότι στην Ύδρα απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και τα τροχοφόρα. Ο μόνος τρόπος να μετακινηθείς μέσα στο νησί είναι με τα πόδια, με θαλάσσιο ταξί ή με τα γαϊδουράκια. Κι αυτό κάνει το νησί μια μεγάλη γειτονιά. Θα δεις τους φίλους σου σε διάφορες γωνιές να σε χαιρετούν, θα γνωρίσεις καινούργιο κόσμο και θα συνηθίσεις ακόμα πιο γρήγορα να μην έχεις πρόγραμμα. Κι αυτό γιατί we are all in this together: εκούσια παγιδευμένοι και άνευ όρων παραδομένοι στην σαγήνη του νησιού.
Αν θες να βρεθείς σε μεταξένιες παραλίες και γαλαζοπράσινα νερά, μην πας στην Ύδρα. Η άγρια ομορφιά της δεν συνάδει με τις ονειρεμένες παραλίες που έχουμε συνηθίσει στη Ελλάδα, αλλά σε σχέση με το να κάνω μπάνιο στη λίμνη της Γενεύης, όπου ζω, το να βουτάω από τα γκρίζα βράχια στο βαθύ κρύο πεντακάθαρο μπλε μου είναι υπεραρκετό.
Από την Ξερή Ελιά, για παραδοσιακά μαγειρευτά, στον Όμιλο, για φρέσκο ψάρι, κι από το Και Κρεμμύδι για λαχταριστό σουβλάκι στο Sunset για μοντέρνα ελληνική κουζίνα με το ειδυλλιακότερο ηλιοβασίλεμα στο πιάτο, οι επιλογές για εξαιρετικό φαγητό είναι πολλές και για όλα τα πορτοφόλια.
Η Ύδρα όμως ξαναγεννιέται τη νύχτα. Το λιμάνι γεμίζει με κόσμο και οι μουσικές από τα μπαρ του νησιού συναντιούνται στα σοκάκια. Κλασική αξία του νησιού το «Pirate Bar» με θέα στο λιμάνι. Tip: Δες από κοντά το δίσκο-δώρο με αφιέρωση από τον Έρικ Κλάπτον από την εποχή των 70s. Άλλα hot spot του νησιού είναι το «Amalour», το «Castello Hydra» και η «Υδρονέτα».
Μόλις που προλάβαμε να κοιμηθούμε δύο ώρες πριν πιάσουμε το πλοίο της επιστροφής. Βλέπω την Ύδρα όλο και να μικραίνει στα μάτια μου, να απομακρύνεται, να θολώνει, μέχρι που έγινε μια τόσο δα κουκκίδα και πουφ... εξαφανίστηκε. Σαν μια φυσαλίδα που έσκασε και το όνειρο χάθηκε στο χρόνο.
*Η Μαργαρίτα Χατζηνάσιου είναι συνθέτρια και ερμηνεύτρια.
17°
