Κατεβαίνοντας από το ΚΤΕΛ Σύρου στην στάση Κινι, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι το άγαλμα της γοργόνας και του ναύτη, τουρίστες με μαγιό να βγάζουν φωτογραφία μπροστά του σε ένα διάλειμμα από τις βουτιές και την υπέροχη παραλία της περιοχής που περικυκλώνεται από ταβερνάκια.
Με το που πάτησα το πόδι μου στην άσφαλτο και τα ελληνικά καψουροτράγουδα που ακουγόταν στο ΚΤΕΛ απομακρύνθηκαν μαζί με τις ρόδες του, η θάλασσα κυριολεκτικά έμοιαζε με αλατισμένο παράδεισο και με καλούσε να της παραδοθώ μέχρι να ζαρώσουν τα άκρα μου. Αλλά όχι. Εγώ και η κολλητή μου είχαμε άλλη αποστολή εκείνη την ημέρα.
«Έχει λίγο περπάτημα» την προειδοποίησα απολογητικά ενώ ήδη και οι δύο είχαμε αρχίσει να ιδρώνουμε κάτω από τον νησιώτικο ήλιο. Μπροστά μας απλωνόταν ο πιο ανηφορικός δρόμος που έχω ποτέ ανέβει και ξεκινώντας το σκαρφάλωμα αναρωτήθηκα αν ένα σχοινί αναρρίχησης θα μας ήταν χρήσιμο. Και αν έπρεπε να έχουμε φέρει σημαία για να καρφώσουμε στην κορυφή.
Τελικά δεν χρειαζόταν καν να είχαμε πάει από εκεί διότι το μόνο που βρήκαμε φτάνοντας ήταν ένα σπίτι με απλωμένα μαγιό στην αυλή, μία παιδική πισίνα σε σχήμα φλαμίνγκο και καθόλου δρόμο. Προφανώς δεν ξέρω να διαβάζω τα google maps.
Με την κολλητή μου να μας οδηγεί από εκεί και πέρα και ευτυχώς ένα πολύ πιο ίσιο μονοπάτι, βρήκαμε τελικά το Pino Di Loto, ένα από τα πιο όμορφα bed and breakfasts που έχω δει ποτέ στο οποίο ήμασταν καλεσμένες. Φτάσαμε λίγο αναψοκοκκινισμένες, λίγο λαχανιασμένες, λίγο μη ταιριαστές με την φινέτσα του μέρους όμως και οι δύο κοιταχτήκαμε και είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα «εγώ δεν φεύγω από εδώ πριν βραδιάσει!».
Η απίθανη οικοδέσποινα του μέρους λέγεται Τερεζντίνα, ένα όνομα που δεν ήξερα καν πως υπήρχε αλλά σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τώρα. Η Τερεζντίνα λοιπόν, εκτός του ότι φαίνεται να έχει μονίμως κέφι και όρεξη, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία πραγματική καλοκαιρινή όαση μέσα στην Σύρο, συνδυάζοντας το παραδοσιακό με κομψότατο design και ένα είδος μινιμαλισμού που σε ηρεμεί με την πρώτη οπτική επαφή.
Το κυκλαδίτικο στοιχείο παίρνει εδώ νέες διαστάσεις και έναν πιο σύγχρονο χαρακτήρα, με πρωτότυπες λεπτομέρειες (όπως έναν πολυγωνικό καθρέφτη που θέλαμε να κλέψουμε μαζί με τα μαξιλάρια του καναπέ) ενώ στο κάθε δωμάτιο του Pino di Loto κυριαρχεί μία απίστευτα χαλαρή και ήρεμη διάθεση που σε κάνει να θέλεις να ξαπλώσεις σε μία πολυθρόνα, να βρέξεις τα πόδια σου στο νερό της πισίνας και να γίνεις ένα με το καλοκαίρι που υπάρχει γύρω σου.
Εγώ άραξα έτσι (αφού έβγαλα μερικές φωτογραφίες προφανώς διότι έχουμε και ένα instagram), η φίλη μου απλώθηκε σαν αστερίας στο κρεβάτι με ουρανό και μαζί ήμασταν έτοιμες να εγκατασταθούμε για το υπόλοιπο των διακοπών σε ένα δωμάτιο και να μην μας ξαναδει άνθρωπος μέχρι που η Τερεζντίνα μας κάλεσε στο μπαρ για καφέ και ροζ λεμονάδα. Έτσι μας βρήκε το ηλιοβασίλεμα, ακούγοντας ιστορίες των γονιών της που αποφάσισαν να φτιάξουν έναν ξενώνα στην Σύρο για να φιλοξενούν τους φίλους τους και να στεγάσουν τις κοινές τους αναμνήσεις και σιγά σιγά (πετραδάκι-πετραδάκι στην κυριολεξία) χτίστηκε αυτό το φανταστικό bed and breakfast στην κορυφή του λόφου.
Εκείνο που αγάπησα περισσότερο δεν ήταν ούτε η προσωπική πισίνα στην executive suite, ούτε οι υποσχέσεις για πεντενόστιμο πρωινό με παραδοσιακά συριανά καλούδια, ούτε το privé - μόνο για τους ενοίκους του Pino di Loto, ενημερωμένο bar. Όχι πως αυτά με χάλασαν.
Αυτό όμως που μου έκανε την πραγματική εντύπωση στο Pino di Loto ήταν η φιλική, σχεδόν οικογενειακή διάθεση που κυριαρχεί στο μέρος με επικεφαλής την Τερεζντίνα, η οποία φέρεται στους πελάτες της σαν να είναι οι καλύτεροί της φίλοι, αφήνει σημειωματάκια γεμάτα χιούμορ στα σεντόνια, εκτελεί χρέη barwoman αν παραστεί ανάγκη και τρέχει συνέχεια για να σου παρέχει ότι χρειαστείς χωρίς όμως να υπάρχει έστω και η υποψία παράπονου στο πρόσωπό της.
